Copyright © 2004, 2005 Zespół dokumentacji KDE
Dozwolone jest kopiowanie, dystrybucja i/lub modyfikacja tego dokumentu na zasadach licencji GNU Free Documentation License, w wersji 1.1 lub dowolnej późniejszej wersji, opublikowanej przez Free Software Foundation; bez Sekcji Niezmiennych, bez Tekstu Początkowego i bez tekstu Końcowego. Kopia tej licencji znajduje się w sekcji zatytułowanej "GNU Free Documentation License".
Ogólne wprowadzenie do KDE
Proszę zgłaszać jakiekolwiek problemy z tym dokumentem do (kdei18n-pl-uwagi AT lists.sourceforge.net)
. Najnowsza wersja znajduje się zawsze na stronie http://docs.kde.org/stable/pl/kdebase/userguide/.
Spis treści
Spis tabel
Spis przykładów
Spis treści
Ten podręcznik użytkownika ma na celu przedstawienie możliwości stwarzanych przez KDE. Zakładamy, że posiadasz zainstalowane całe standardowe środowisko KDE i pakiety towarzyszące. Ten podręcznik powinien być pierwszym miejscem, do którego zaglądasz, gdy masz proste pytanie dotyczące konfiguracji KDE lub gdy chcesz się dowiedzieć, jak wykonać jakieś zadanie spotykane w codziennym życiu.
Ten podręcznik użytkownika ma być pierwszym miejscem, do którego się zagląda, by zdobyć odpowiedzi na pytania dotyczące użytkowania środowiska KDE.
Ma też być podręcznikiem szybkiego zapoznania się z codziennie wykonywanymi zadaniami. W większości przypadków niepotrzebna jest znajomość wszystkich opcji konfiguracyjnych programu, aby rozpocząć pracę. Tutaj znajdziesz przewodniki, które krok po kroku pokażą jak poradzić sobie w najczęściej spotykanych sytuacjach, oraz znajdziesz odnośniki do dalszych źródeł informacji, w razie napotkania jakichkolwiek problemów.
Można tutaj również znaleźć podpowiedzi pokazujące najbardziej użyteczne i potężne funkcje KDE oraz sposoby zaoszczędzenia czasu i wysiłku.
Podręcznik użytkownika nie ma zastąpić podręczników poszczególnych programów. Podręczniki te dostarczą Ci informacji o szczególnych możliwościach konfiguracji programu i pomogą rozwiązać problemy, które nie zostały omówione w tym podręczniku. Jeśli odpowiedź na Twoje pytanie leży poza zakresem tego podręcznika, pokażemy Ci gdzie szukać dalszej pomocy.
Możesz również posiadać różne pakiety spoza KDE. Niektóre z tych programów są tutaj pokrótce wspomniane, ale zwykle omawiamy tylko programy rozprowadzane jako część KDE. Nie jest to w żadnym stopniu próba oceny wartości tych programów, w rzeczywistości wiele z nich jest znakomitymi programami.
Podręcznik użytkownika nie omawia żadnej szczególnej dystrybucji systemu, zawiera opis domyślnej instalacji KDE. Twoja instalacja mogła zostać poprawiona przez dystrybutora systemu lub przez Ciebie, więc rady udzielane tutaj mają charakter ogólny. Może istnieć potrzeba odpowiedniego poprawienia ścieżek, aby znaleźć pliki opisane tutaj.
Żeby mieć jasność o czym mówimy, będziemy używać następujących konwencji stylu tekstu:
Rodzaj tekstu | Styl | Przykład |
---|---|---|
Tekst pojawiający się w graficznym interfejsie użytkownika (na przyciskach, itp.) | Jasnoszare tło | Ustawienia |
Nazwy klawiszy | Czcionka pogrubiona | Ctrl |
Elementy menu | „Nazwa menu”->„Element menu” | -> |
Kombinacje klawiszy (naciskane jednocześnie) | „Klawisz modyfikujący”+„Klawisz działania” | Ctrl+Q |
Tekst do wprowadzenia | Pogrubiona czcionka o stałej szerokości | ls -al kde/ |
Tekst, który należy odpowiednio zastąpić | Zielona kursywa | użytkownik |
Potrzebna może być znajomość następujących lokalizacji plików systemowych:
KDE jest instalowane we własnym drzewie katalogów. Jego lokalizację można poznać uruchamiając polecenie kde-config
. Ten katalog jest wskazywany przez zmienne środowiska $--prefix
KDEDIRS
i ewentualnie $KDEDIR
.
Zmienna środowiska $KDEHOME
wskazuje na katalog, gdzie KDE szuka ustawień specyficznych dla użytkownika. Jeśli ta zmienna nie jest ustawiona, używana jest domyślna wartość ~/.kde
.
Oto spis treści tego, co można znaleźć w Podręczniku użytkownika:
Część II, „Pulpit” zawiera wprowadzenie do podstawowego użytkowania KDE, np. „Okna, jak z nimi pracować”, oraz do narzędzi, których będziesz używać we wszystkich programach, np. „Otwieranie i zapisywanie plików”. Jeśli to Twój pierwszy kontakt z KDE lub wręcz z komputerami, prawdopodobnie ta sekcja będzie dla Ciebie pomocna.
Część III, „Składniki KDE” objaśnia kilka ważnych składników KDE i jak one współpracują ze sobą: możliwości multimedialne i sieciowe KDE są potężne i nie są tu dokładnie omówione, ale w tej sekcji podane są najważniejsze informacje. Na końcu tej sekcji znajdziesz przewodnik po podrasowywaniu KDE, w sekcji Rozdział 16, KDE - "Grzebanie pod maską".
Część IV, „KDE i Internet” omawia zestaw programów internetowych KDE. KDE zawiera potężną przeglądarkę - Konquerora, bogaty w funkcje program pocztowy - Kmail, czytnik grup dyskusyjnych Knode oraz wiele innych programów, które sprawią, że używanie Internetu będzie łatwiejsze i bardziej efektywne. Ta część Podręcznika użytkownika zawiera informacje jak skorzystać z tych programów.
Część VI, „KDE dla administratorów” to przewodnik do funkcji KDE użytecznych dla administratorów zarządzających systemami z wieloma użytkownikami. Ta część zawiera również informacje pożyteczne dla użytkowników KDE w trybie jednego użytkownika: gdzie są przechowywane pliki konfiguracyjne, jakie zmienne środowiska mają wpływ na KDE, itd. Podsystem KIOSK to część KDE, która pozwala administratorowi na ograniczenie tego, co może zrobić użytkownik w KDE. Może to być użyteczne w wielu sytuacjach, zwłaszcza do tworzenia kiosków spełniających jedną określoną funkcję, np. przeglądania Internetu. Stąd ta nazwa.
Spis treści
„Pulpit” to tylko nazwa na układ ekranu po rozpoczęciu pracy z KDE. Wygląda mniej więcej tak (na Twoim systemie może wyglądać trochę odmiennie, ale główne cechy powinny być takie same):
Spójrzmy na najważniejsze części:
Większą część ekranu zajmuje tło . W tym momencie w tle znajduje się obrazek. Ten obrazek zwykle jest nazywany „tapetą,” i może on zostać zmieniony zgodnie z Twoimi upodobaniami.
W lewym górnym rogu znajdują się dwie ikony: Kosz i Katalog domowy. Kliknięcie na nich spowoduje otworzenie, odpowiednio, katalogu Kosza
i katalogu domowego. Możesz dodawać kolejne ikony na pulpicie, tak aby móc jednym kliknięciem uruchamiać ulubione programy lub mieć dostęp do wymiennych nośników danych.
Na dole znajduje się panel KDE, zwany również „Kickerem”. Panel umożliwia interakcję z KDE na kilka sposobów. Zawiera Menu K, za pomocą którego można uruchomić każdy program KDE zainstalowany na Twoim komputerze, pokazuje działające programy, bieżący czas i wiele innych rzeczy. Zajrzyj do Rozdział 3, Panel i pulpit, aby uzyskać więcej informacji o Panelu KDE.
Podstawowe informacje o KDM i startkde.
Są dwa sposoby zalogowania, czyli rozpoczęcia pracy z KDE: w trybie graficznym lub z linii poleceń. Przyjrzymy się pokrótce obu tym sposobom:
Jeśli po uruchomieniu komputera masz na ekranie widok podobny do tego poniżej, to znaczy, że masz ustawione logowanie w trybie graficznym. Po prostu podaj swoją nazwę użytkownika w polu Nazwa użytkownika i swoje hasło w polu Hasło. Twoje hasło nie będzie pokazywane, kiedy je będziesz wpisywać, prawdopodobnie zamiast niego pokazywane będą gwiazdki. Kiedy podasz te informacje, kliknij przycisk i KDE zostanie uruchomione. Pojawi się ekran powitalny KDE i będzie na bieżąco pokazywana informacja o postępie uruchamiania KDE. Kiedy ekran powitalny zniknie, można rozpocząć pracę z KDE.
Jeśli wolisz używać linii poleceń, możesz rozpocząć pracę z KDE za pomocą polecenia startx. Dodaj linię exec startkde
do pliku .xinitrc
w Twoim katalogu domowym (utwórz ten plik, jeśli nie istnieje), zapisz go, a następnie uruchom polecenie startx. KDE powinno zostać uruchomione podobnie jak gdybyś logował(a) się w trybie graficznym.
Kiedy chcesz zakończyć pracę z KDE musisz się wylogować. Najprościej możesz to zrobić klikając na Menu K w lewym dolnym rogu ekranu i wybierając z menu . Pojawi się okienko dialogowe z komunikatem Koniec pracy użytkownika użytkownik
. Aby potwierdzić, że chcesz się wylogować, kliknij na przycisku . Jeśli zmienisz zdanie i chcesz teraz dalej korzystać z KDE naciśnij przycisk .
Powiązane informacje
Podręcznik KDM zawiera informacje o używaniu i konfigurowaniu menedżera graficznego logowania KDE. Można go znaleźć w Centrum pomocy KDE lub wyświetlić wpisując help:/kdm
w pasku Adresu Konquerora.
Większość programów posiada obszerny podręcznik użytkownika. Można go otworzyć na kilka sposobów:
Naciskając klawisz F1 w programie.
Wybierając z menu: ->
Używając wtyczki protokołu w Konquerorze. Tak więc w Pasku adresu wpisz po prostu help:/
Nazwa programu
W sieci na stronie http://docs.kde.org
Wiele programów posiada pomoc kontekstową w dwóch postaciach: podpowiedzi w dymkach i pomocy „Co to jest?”.
Podpowiedzi w dymkach to małe okienka informacyjne, wyświetlane gdy najedzie się myszką na element okna, bez klikania na nim.
Podpowiedzi w dymkach są używane w KDE w wielu miejscach do przedstawienia zwięzłej pomocy lub informacji o elemencie na ekranie. Na przykład większość przycisków na paskach narzędzi wyświetla swoją nazwę w dymku po najechaniu na nie myszą.
Podpowiedzi w dymkach pełnią również inne funkcje, niekoniecznie związane z pomocą. W Konquerorze, menedżerze plików i na pulpicie, dymki pokazują informacje o plikach. Jest to popularnie nazywane „meta-informacjami”.
Więcej informacji o wyświetlaniu meta-informacji można znaleźć w sekcji opisującej Konquerora jako menedżera plików.
Pomoc „Co to jest?” jest przeważnie bardziej szczegółowa od podpowiedzi w dymkach. Można uzyskać do niej dostęp na dwa sposoby:
Naciskając przycisk na pasku tytułowym okna.
Naciskając kombinację klawiszy Shift-F1
Kursor myszy zmieni się na wskaźnik z pokazanym obok znakiem zapytania. Kiedy klikniesz na elemencie, którego opis chcesz poznać, pojawi się małe okienko z informacjami.
KDE posiada wiele list e-mailowych, na których możesz znaleźć pomoc w używaniu i konfigurowaniu swojego środowiska.
Oto niektóre z list, które mogą być użyteczne:
Ta lista e-mailowa (w języku angielskim) jest przeznaczona do zagadnień nie związanych z systemem operacyjnym i do dyskusji dotyczących używania KDE. Pytania dotyczące systemu operacyjnego wykraczają poza temat tej listy. Na przykład, pytanie „Jak zmienić margines w dokumentach KWord” jest odpowiednie na tej liście, a „Jak skonfigurować drukarkę w KDE w systemie UnixOS X.Y” nie. Pytania zadawane na tej liście powinny dotyczyć wszystkich użytkowników używających danego programu KDE, a nie tylko tych używających tego samego systemu operacyjnego.
Możesz się zapisać na tę listę pod adresem https://mail.kde.org/mailman/listinfo/kde.
Archiwa listy można znaleźć pod adresem http://lists.kde.org/?l=kde.
Ta lista e-mailowa (w języku angielskim) jest przeznaczona dla pytań i dyskusji dotyczących KDE na Linuksie. Pytania i dyskusje mogą obejmować jakiekolwiek problemy napotykane przez użytkowników KDE w Linuksie. Na przykład, odpowiednie dla tej listy jest pytanie „Jak skonfigurować drukarkę sieciową w KDE w dystrybucji Linuksa X.Y”. Jeśli wolisz listę ograniczającą się do pytań nie związanych z systemem operacyjnym, użyj ogólnej listy e-mailowej KDE.
Możesz się zapisać na tę listę pod adresem https://mail.kde.org/mailman/listinfo/kde-linux.
Archiwa tej listy można znaleźć pod adresem http://lists.kde.org/?l=kde-linux.
Na Freenode (irc.freenode.net) znajduje się kanał #kde. Możesz tam prosić o pomoc, a także prowadzić ogólne rozmowy na temat KDE. Dostęp do kanału uzyskasz w normalny sposób, czyli przy użyciu każdego popularnego klienta IRC, jak np. konversation, KSirc, a także Kopete. W celu uzyskania większej ilości informacji, odwiedź sekcję „IRC”.
Istnieje wiele innych źródeł informacji, które mogą być dla Ciebie użyteczne. Niektóre z nich zostały opisane poniżej:
Oficjalne wiki KDE. Możesz z niego dostać się do różnych typów informacji, poczynając od najczęściej zadawanych pytań, przez informacje typu "jak to zrobić", kończąc na sztuczkach i wskazówkach. Wiki nie powinno jednak nigdy być używane w zastępstwie oficjalnych podręczników odpowiednich programów, czy też oficjalnej dokumentacji KDE. Strona może być w języku angielskim.
Każdy program działający w KDE posiada swoje okno. Niektóre programy mogą mieć więcej niż jedno okno. Można operować tymi oknami na wiele sposobów, tak by dostosować środowisko do Twoich upodobań. Oto zwykłe okno:
Jeśli chcesz używać okna, musi ono być aktywne. Okno automatycznie staje się aktywne, gdy je otworzysz, tak że uruchomiony program jest od razu gotowy do użytku. Tylko jedno okno naraz może być aktywne. Aktywne okno to takie, w którym możesz wpisywać tekst. Odróżnia się od innych okien, ponieważ ma inny kolor paska tytułowego. (W domyślnym motywie KDE, aktywne okno ma jasnoniebieski
pasek tytułowy, a nieaktywne okna mają szare
paski tytułowe)
Kiedy chcesz pracować w innym oknie, musisz je uaktywnić. Można to uczynić na dwa sposoby:
Kliknij lewym przyciskiem myszy na oknie, które chcesz uaktywnić. Okno stanie się aktywne i zostanie przywołane na wierzch innych okien, jeśli zostało zasłonięte.
Naciśnij przycisk Alt a następnie Tab (nie puszczaj przycisku Alt). Pojawi się okienko z listą dostępnych okien, z których jedno jest podświetlone. Możesz wybrać inne okno naciskając Tab, aby poruszać się po liście, cały czas trzymając wciśnięty klawisz Alt. Kiedy puścisz klawisz Alt, podświetlone okno zostanie uaktywnione.
Pierwszym sposobem organizowania okien na Twoim pulpicie jest ich przenoszenie. Możesz przemieszczać okna tak, by zasłaniały inne okna albo tak, by widać było całe okna. Są trzy sposoby przenoszenia okien:
Kliknij i przytrzymaj lewym przyciskiem myszy na pasku tytułowym okna. Przesuń kursor myszy i okno podąży za nim. Kiedy puścisz przycisk myszy, okno pozostanie w miejscu, gdzie je upuszczono.
Otwórz menu okna za pomocą przycisku znajdującego się najbardziej na lewo na pasku tytułowym okna i wybierz . Kursor myszy przemieści się na środek bieżącego okna i poruszając kursorem myszy możesz poruszać oknem. Kiedy przeniesiesz okno do pożądanego miejsca, kliknij lewym przyciskiem myszy, aby je tam upuścić.
Przytrzymaj Alt i lewy przycisk myszy, kiedy kursor myszy znajduje się nad oknem, które chcesz przenieść. Kursor myszy zmieni się w kompas i poruszając kursorem myszy można przesuwać okno. Aby upuścić okno, po prostu puść przycisk myszy. Ta metoda przydaje się zwłaszcza, gdy pasek tytułowy okna znajduje się poza ekranem i nie można użyć pozostałych sposobów.
Można uczynić okno większym lub mniejszym, szerszym lub wyższym za pomocą jednego z dwóch sposobów. Wybierz ten, który jest dla Ciebie wygodniejszy:
Przesuń kursor myszy na obramowanie okna (jest jasnoniebieskie w zrzucie ekranu powyżej). Kursor myszy zmieni się w strzałkę z dwoma ostrzami. Naciśnij lewy przycisk myszy i pociągnij, a krawędź okna podąży za kursorem, powiększając lub zmniejszając okno. Klikając na obramowaniu na górze lub dole okna, możesz zmienić wysokość okna. Klikając na obramowaniu po prawej lub lewej stronie okna, możesz zmienić szerokość. Aby zmienić obie te rzeczy naraz, przesuń kursor myszy na narożnik okna. Kiedy kursor przybierze kształt ukośnej strzałki, naciśnij przycisk myszy i pociągnij.
Użyj skrajnego przycisku z lewej strony paska tytułowego okna, aby wyświetlić menu okna. Wybierz z niego pozycję , a wtedy kursor myszy przybierze kształt strzałki z dwoma ostrzami. Przesuń kursor myszy, aby zmienić rozmiar okna, a gdy skończysz, kliknij lewym przyciskiem myszy, żeby puścić okno.
Jeśli obramowanie okna ani przycisk menu okna nie są widoczne, możesz użyć przycisku Alt i prawego przycisku myszy: przytrzymaj wciśnięty klawisz Alt i przeciągnij mysz trzymając wciśnięty prawy przycisk. Okno zmieni w ten sposób rozmiar. Kiedy chcesz skończyć zmianę rozmiaru, kliknij prawym przyciskiem myszy.
Jeśli chcesz uczynić okno tak dużym, jak to tylko możliwe, tak by zajmowało cały ekran, użyj przycisku , który jest drugim przyciskiem od prawej na pasku tytułowym okna. Kliknięcie lewym przyciskiem myszy spowoduje powiększenie okna w obu kierunkach, podczas gdy kliknięcie środkowym przyciskiem myszy lub prawym przyciskiem myszy spowoduje rozszerzenie okna odpowiednio w pionie lub poziomie.
Kiedy chcesz, żeby program był uruchomiony, ale żeby nie zajmował miejsca na ekranie, możesz zminimalizować lub zwinąć jego okno. Aby zminimalizować okno, kliknij przycisk , czyli trzeci od prawej na pasku tytułowym okna. Okno nie będzie wyświetlane, ale program będzie nadal działał i będzie pokazany jego przycisk w pasku zadań na panelu. Aby ponownie pokazać okno, kliknij na przycisku programu w pasku zadań panelu. Możesz również przywołać okno za pomocą Alt+Tab: patrz „Przełączanie się między oknami”.
Zwinięcie okna jest podobne do minimalizacji, ale w tym wypadku pokazywany jest tylko pasek tytułowy okna. Aby zwinąć okno, kliknij dwukrotnie na pasku tytułowym okna. Żeby rozwinąć okno, po prostu ponownie kliknij dwukrotnie na pasku tytułowym okna.
Czasami masz wiele otwartych okien i porozrzucanych dookoła. Jeśli wybierzesz kaskadowe rozmieszczenie okien, KDE automatycznie ułoży je kolejno od lewego górnego rogu ekranu. Aby użyć tej opcji, kliknij środkowym przyciskiem myszy na pulpicie i wybierz .
Jeśli wybierzesz porozrzucanie otwartych okien, KDE spróbuje użyć jak największego obszaru pulpitu tak, by pokazać jak największą część każdego okna. Na przykład, jeśli masz otwarte cztery okna i rozkażesz porozrzucać okna, każde zostanie umieszczone w jednym rogu pulpitu, niezależnie od tego, gdzie były pierwotnie. Aby użyć tej opcji, kliknij środkowym przyciskiem myszy na pulpicie i wybierz .
Kiedy zakończysz korzystanie z programu, będziesz chciał wyłączyć program i zamknąć jego okno. Znowu, masz kilka możliwości, jak to zrobić:
Kliknij na przycisku znajdującym się najbardziej z prawej strony na pasku tytułowym okna. Jeśli w tym programie zmieniony został jakiś dokument, pojawi się pytanie czy zmiany, je, czy zamknięcie programu.
Wybierz z menu ->. Analogicznie, może pojawić się pytanie o , , lub .
Kliknij prawym przyciskiem myszy na odpowiednim oknie w Kickerze, panelu KDE, i wybierz . Pojawi się pytanie o zamknięcie okna, z możliwością zapisania zmienionych dokumentów.
Naciśnij Alt+F4 . Również tutaj może się pojawić okienko dialogowe potwierdzenia, jeśli zmieniony został jakiś dokument.
kstart
Najprostszym sposobem użycia zaawansowanych funkcji zarządzania oknami w KDE jest użycie programu kstart, który jest dołączany do KDE od wersji 2.1. kstart pozwala określić jak program współpracuje z menedżerem okien. Jest używany zwykle do określenia specjalnego zachowania często używanych programów, ale może być również przydatny do zintegrowania programów spoza KDE ze środowiskiem KDE.
Użycie programu kstart jest proste: po prostu umieść polecenie kstart
z odpowiednimi opcjami przed swoim poleceniem. Na początek popatrzmy, jak możemy użyć kstart do zmiany zachowania okna Kalkulatora. Użyjemy następującego polecenia:
%
kstart
--ontop
--alldesktops
kcalc
Efektem działania tego polecenia będzie to, że okno Kalkulatora będzie się znajdowało zawsze ponad innymi oknami i że będzie widoczne na wszystkich wirtualnych pulpitach. Mniej znanym faktem jest, że to polecenie będzie działało w każdym środowisku zgodnym z NET, nie tylko w KDE.
Do programów uruchamianych za pomocą kstart można przekazywać normalnie argumenty, na przykład:
%
kstart
--skiptaskbar
--desktop
1 xmessage 'Witaj'
To polecenie wyświetla za pomocą programu xmessage napis Witaj
i sprawia, że okno pokaże się na pierwszym wirtualnym pulpicie i że nie będzie pokazywane w pasku zadań. Jak widać kstart radzi sobie również z programami, które zostały napisane za pomocą biblioteki Xt, a nie jako program dla KDE. Mamy nadzieję, że to ilustruje, w jaki sposób można zintegrować programy spoza KDE ze środowiskiem KDE.
Chociaż możesz używać kstart do zmiany poszczególnych właściwości okien, KDE pozwala je zmienić, jak również inne podobne ustawienia, bezpośrednio za pomocą okna programu. Po prostu kliknij prawym przyciskiem myszy na pasku tytułowym okna (lub naciśnij kombinację klawiszy Alt+F3 gdy okno jest wybrane), a następnie wybierz ->. Jak widać, za pomocą tej opcji masz dostęp do różnorakich ustawień, od rozmiaru początkowego po ustalenie czy ma mieć obramowanie, czy nie.
Teraz, gdy już wiemy, jak zmienić zachowanie okna, przyjrzyjmy się innemu elementowi pulpitu: tacce systemowej. Tacka systemowa, to obszar, w którym program może wyświetlić małą ikonkę. Jest to używane do pokazywania informacji o stanie lub do szybkiego dostępu do poleceń. Program, który pokazuje ikonę w tacce systemowej zazwyczaj nie pokazuje się w pasku zadań po zminimalizowaniu - ikona w tacce zastępuje przycisk w pasku zadań. Zwykle ikony w tacce systemowej są tworzone przez program, ale, podobnie jak z zachowaniem okien, KDE zawiera narzędzie, które pozwala to zmienić: ksystraycmd.
Na początek, sprawimy że standardowy program Kalkulator uzyska ikonę w tacce systemowej. Można to sprawić jednym prostym poleceniem:
%
ksystraycmd
--title
'kcalc' kcalc
Ikona pokazywana w tacce to ikona określona przez uruchomiony program i jeśli program ją zmieni, zostanie również zmieniona w tacce. Tytuł okna jest pokazywany w dymku po przytrzymaniu myszy nad ikoną. Program ksystraycmd zachowuje się zgodnie ze standardami KDE, więc okno uruchomionego za jego pomocą programu może być pokazywane i ukrywane za pomocą kliknięcia na ikonie programu, dostępne jest również standardowe menu kontekstowe.
Aby zilustrować inne funkcje programu ksystraycmd, użyjemy bardziej skomplikowanego przykładu: okna Konsoli śledzącego zmiany w pliku .xsession-errors
(jest to plik dziennika zapisujący to, co się dzieje na Twoim pulpicie). Na początek, popatrzmy jak możemy go oglądać:
%
konsole
--icon
log--caption
'Dziennik X' \--nomenubar
--notabbar
--noframe
\-e
tail -f ~/.xsession-errors
Argumenty --caption
i --icon
to standardowe opcje dla programów KDE. Możesz uzyskać pełną listę tych globalnych opcji uruchamiając program z parametrami --help-kde
i --help-qt
. W tym przykładzie, daliśmy oknu Konsoli tytuł 'Dziennik X' i ikonę „log”. Jak wspomnieliśmy powyżej, możesz użyć tych opcji dla każdego programu KDE, ksystraycmd bierze je również pod uwagę przy tworzeniu ikony w tacce. Opcja -e
jest specyficzna dla Konsoli i mówi, że należy uruchomić polecenie less. Pomimo tego skomplikowania, możemy łatwo umieścić ten program w tacce systemowej za pomocą ksystraycmd:
%
ksystraycmd
--hidden
--title
'Dziennik X' \ konsole --icon log --caption 'XLog' \ --nomenubar --notabbar --noframe \ -e tail -f .xsession-errors
Oprócz tego, że jest to najbardziej skomplikowany do tej pory przykład, demonstruje on również użycie opcji --hidden
, która uruchamia program widoczny tylko jako ikona w tacce systemowej. W tym przykładzie osiągneliśmy nasz cel szybkiego dostępu do pliku dziennika, ale możemy zrobić pewne rzeczy efektywniej, jeśli uruchamiamy program konsoli tylko gdy jest widoczny. Użyjemy do tego polecenia
%
ksystraycmd
--startonshow
\ --icon
log--tooltip
'Dziennik X' \ konsole --icon log --caption 'X Log' \ --nomenubar --notabbar --noframe \ -e tail -f ~/.xsession-errors
Dodanie opcji --startonshow
sprawia, że ksystraycmd utworzy tylko ikonę dla polecenia, natomiast samo polecenie zostanie uruchomione dopiero, gdy użytkownik kliknie na ikonie. Użyliśmy też opcji --quitonhide
, która powoduje, że ksystraycmd zakończy program, gdy okno zostanie schowane.Użycie obu tych opcji naraz sprawia, że nasza ikona Konsoli nie marnuje zasobów, kiedy jej nie używamy. Tworzenie i zamykanie okna polecenia w ten sposób uniemożliwia obsługę ikony i tytułu okna polecenia przez ksystraycmd w standardowy sposób, dlatego musieliśmy podać bezpośrednio początkową ikonę i tytuł.
We wszystkich poprzednich przykładach polegaliśmy na tym, że programy kstart i ksystraycmd rozpoznają, do którego okna chcemy zastosować zmiany i, chyba że podamy inaczej, zakładają one, że jest to pierwsze okno, które się pojawi. Zwykle to podejście się sprawdza, ponieważ w tym samym momencie uruchamiamy program, ale może zawieść w momencie, jeśli pojawia się wiele okien naraz (tak jak na przykład przy zalogowaniu). Aby uczynić nasze polecenia odporniejszymi, możemy użyć opcji --window
. Określa ona tytuł okna, które ma zostać zmienione. Poniższy przykład wykorzystuje opcję --window
, aby zapewnić, że określone okno Konsoli jest zmienione:
%
kstart
--iconify
--window
'kstart_me' konsole --caption 'kstart_me' -e tail -f ~/.xsession-errors
Użyliśmy tutaj techniki podawania tytułu okna zarówno dla programu kstart, jak i uruchamianego programu. Jest to, generalnie, najlepszy sposób używania programów kstart i ksystraycmd. Opcja --window
jest obsługiwana zarówno przez kstart, jak i ksystraycmd, i może zawierać wyrażenie regularne (np. „okno[0-9]”), jak również określony tytuł. (Wyrażenia regularne to potężny system dopasowywania napisów do wzorców, używany w różnych miejscach KDE.)
Czasem jeden ekran nie wystarcza do pomieszczenia wszystkich programów. Jeśli używasz wielu programów naraz i gubisz się w nadmiarze okien, rozwiązaniem są wirtualne pulpity. Domyślnie w KDE są dostępne cztery pulpity, każdy jest jak oddzielny ekran: możesz otwierać okna, przesuwać je, a nawet umieszczać ikony i ustawiać tło na każdym pulpicie oddzielnie. Jeśli znany ci jest pomysł wirtualnych terminali, nie będziesz mieć problemu z wirtualnymi pulpitami w KDE.
Aby przejść do innego wirtualnego pulpitu, możesz użyć klawiszy Ctrl+Tab w taki sam sposób, w jaki używa się klawiszy Alt+Tab do przełączania między oknami (patrz „Przełączanie się między oknami”): przytrzymaj klawisz Ctrl, a następnie wciśnij klawisz Tab. Pojawi się małe okienko pokazujące wirtualne pulpity, z których jeden jest podświetlony. Kiedy puścisz klawisz Ctrl, KDE przełączy się na podświetlony wirtualny pulpit. Aby wybrać inny pulpit, naciskaj klawisz Tab, trzymając cały czas klawisz Ctrl. Podświetlenie przesuwa się pomiędzy dostępnymi pulpitami. Kiedy podświetli się odpowiedni pulpit, puść klawisz Ctrl.
Konqueror z podstawowymi ustawieniami
KDE zawiera uniwersalnego i potężnego menedżera plików zwanego Konquerorowi, który pozwala wykonywać wszelkie operacje na plikach znajdujących się na Twoim komputerze, w Twojej sieci, a nawet w Internecie. Konqueror ma zbyt wiele funkcji, by je tutaj opisać, więc zrobimy tylko ich przegląd. Jeśli chcesz znaleźć więcej szczegółów dotyczących działania Konquerora, zajrzyj do podręcznika Konquerora wybierając z menu Konquerora ->. Możesz też wpisać w pasku adresu Konquerora help:/konqueror
.
Kiedy otworzysz Konquerora w trybie zarządzania plikami po raz pierwszy, zobaczysz, że okno jest podzielone na dwa obszary: po prawej znajduje się widok katalogu, a po lewej pasek boczny. Widok katalogu pokazuje ikony dla wszystkich elementów w aktualnie wybranym katalogu. Mogą to być katalogi lub pliki. Wiele plików można „podglądać” bez otwierania ich w nowym oknie. Aby podglądnąć plik, przytrzymaj przez sekundę kursor myszy nad nazwą pliku - pojawi się dymek, pokazujący zawartość pliku i inne użyteczne informacje, takie jak rozmiar pliku i jego właściciela.
Możesz otworzyć element klikając na jego ikonie (tylko raz – domyślnie KDE nie używa podwójnego kliknięcia). Katalogi zostaną otwarte w tym samym oknie, zaś pliki zostaną otworzone za pomocą odpowiedniego programu lub menedżer plików zapyta, jakiego programu użyć do otworzenia pliku. Na przykład, jeśli nie masz zainstalowanego programu obsługującego pliki Microsoft® Word, menedżer plików zapyta, co zrobić z takim plikiem.
Możesz przejść do poprzednio przeglądanego katalogu klikając przycisk W tył lub do katalogu nadrzędnego klikając przycisk Do góry.
Pasek boczny Konquerora
Nawigowanie w strukturze katalogów za pomocą widoku katalogu może być niewygodne. Pasek boczny zawiera skróty i specjalne funkcje, które ułatwiają znalezienie tego, czego szukasz.
Na lewej krawędzi paska bocznego znajduje się kilka przycisków, każdy z inną ikoną:
Ponieważ Konqueror (menedżer plików) służy również jako potężna przeglądarka WWW, posiada możliwość tworzenia zakładek. W tym miejscu znajdują się takie same zakładki jak w menu .
Pasek boczny pokazuje listę urządzeń znajdujących się w Twoim komputerze. Mogą to być urządzenia fizyczne, takie jak twarde dyski, napędy CD-ROM lub stacje dyskietek, albo urządzenia wirtualne, takie jak dyski sieciowe.
Konqueror zapamiętuje odwiedzone przez Ciebie strony WWW i może je pokazać jako drzewo posortowane alfabetycznie lub według daty. Możesz wybrać tryb wyświetlania klikając prawym przyciskiem myszy na dowolnym elemencie Historii i wybierając z menu pozycję . Kliknięcie na elemencie z nazwą serwera (np. www.kde.org) spowoduje pokazanie odwiedzonych stron. Kliknięcie lewym przyciskiem myszy na dokumencie (np. index.html) spowoduje pokazanie strony WWW w widoku katalogu.
Kliknięcie prawym przyciskiem myszy na elemencie historii, np. ->, powoduje otworzenie odrobinę innego menu kontekstowego: można tam również znaleźć pozycję , która powoduje otworzenie strony WWW w nowym oknie.
W pasku bocznym znajduje się również przycisk Katalog domowy, który pozwala przeglądać zawartość katalogu domowego. Na szczycie widoku znajduje się ikona katalogu domowego, a poniżej pokazane są wszystkie podkatalogi. Kliknięcie lewym przyciskiem myszy na katalogu powoduje otworzenie katalogu w widoku katalogu. Możesz również używać w tym drzewie menu kontekstowego katalogu, tworzyć podkatalogi, itp.
Spróbuj przeciągnąć na pasek boczny plik dźwiękowy (np. MP3, Ogg, lub .wav
). Plik zostanie od razu odtworzony.
Pasek wiadomości pokazuje różne źródła wiadomości. Kliknij prawym przyciskiem myszy na przycisku Konfiguracja wiadomości lub na jednym z przycisków źródeł wiadomości (np. KDE News, które jest zwykle od razu ustawione), aby dodać źródło wiadomości.
Tutaj można przeglądać usługi udostępniane przez inne komputery w sieci. Aby były one pokazane, musi być uruchomiona usługa Lisa. Przeglądarka sieci pozwala zobaczyć wiele usług udostępnianych przez komputer. Można przeglądać udziały SMB, serwery HTTP lub przesyłać pliki bezpiecznym protokołem FISH.
Wszystko w systemie Uniksowym jest zorganizowane w drzewo plików. Drzewo musi mieć swój korzeń i tutaj jest on właśnie pokazywany. Przycisk Katalog główny pokazuje widok podobny jak Katalog domowy. Jedyną różnicą jest, że pokazywane są wszystkie katalogi, a nie tylko katalogi w katalogu domowym.
To jest w pewnym sensie „cała reszta”. Spróbuj przejrzeć wszystkie pozycje. Jeśli w napędzie CD lub DVD znajduje się płyta CD Audio, będzie można zobaczyć jej zawartość w folderze Przeglądarka Audio CD (możesz nawet skompresować utwory z płyty i przegrać je na twardy dysk kopiując pliki z tego folderu).
Aby zaznaczyć jedną ikonę, przytrzymaj klawisz Ctrl i kliknij na ikonie, którą chcesz zaznaczyć. Jeśli chcesz zaznaczyć więcej niż jedną ikonę przytrzymaj klawisz Ctrl i kliknij na ikonach, które chcesz zaznaczyć. Kiedy zaznaczysz ikonę lub ikony, możesz wykonywać na nich różne operacje. Jeśli chcesz przenieść lub skopiować pliki, zaznacz je i przeciągnij (trzymając lewy przycisk myszy) do nowej lokalizacji. Kiedy puścisz przycisk myszy, pokaże się menu pozwalające Ci wybrać, co chcesz zrobić z zaznaczonymi plikami: , , lub . Możesz również zrezygnować ze zrobienia czegokolwiek wybierając .
Można wykonać wiele innych działań na zaznaczonych elementach klikając prawym przyciskiem myszy na zaznaczonych ikonach i wybierając działanie z menu, które się pojawi (dokładna zawartość menu zależy od typu zaznaczonych plików, dlatego to menu nazywa się „menu kontekstowym”).
Jak wspomniano powyżej, można tworzyć dowiązania do plików i katalogów. Oznacza to, że dowiązanie do katalogu będzie się zachowywało tak jak oryginalny katalog, ale nie będzie zajmować dodatkowego miejsca na dysku. Więc, jeśli masz wiele dokumentów, ale tylko kilku używasz na codzień, możesz zrobić do nich dowiązania w jednym katalogu, aby mieć do nich szybki dostęp.
Zanim menedżer plików KDE usunie plik, przenosi go do katalogu Kosza
, aby można było go odzyskać, jeśli został usunięty przez przypadek. Folder kosza pokazuje wszystkie usunięte pliki. Możesz wybrać te do odzyskania i przenieść je z powrotem na ich miejsce, tak jak to jest opisane w „Ikony”. Jeśli klikniesz na ikonie kosza prawym przyciskiem myszy i wybierzesz , pliki znajdujące się w nim zostaną trwale usunięte.
Powiązane informacje
Podręcznik Konquerora zawiera informacje o wielu innych funkcjach Konquerora. Możesz go znaleźć w Centrum pomocy KDE lub wyświetlić wpisując help:/konqueror
w pasku Adresu Konquerora.
Kicker to program panelu uruchamiającego programy w KDE. Standardowo, pojawia się na dole ekranu i zajmuje całą jego szerokość, ale można to zmienić. Kicker to miejsce, które daje Ci szybki dostęp do (prawie!) wszystkich elementów środowiska. Poza menu
, które pozwala uruchamiać programy, Kicker umożliwia również dokowanie apletów, takich jak pasek zadań albo zegar, oraz tworzenie rozszerzeń, takich jak panele potomne. Z taką ilością różnych opcji, pewnie będziesz chcieć skonfigurować Kickera, tak by odpowiadał Twoim upodobaniom. W następnej sekcji opisano najpopularniejsze sposoby dostosowywania panelu.
Kiedy uruchamiasz KDE po raz pierwszy, Kicker pokazuje kilka ikon obok menu . Można za ich pomocą uruchomić programy, które one reprezentują. Aby zobaczyć, jaki program uruchamia dana ikona, przytrzymaj przez chwilę kursor myszy nad ikoną — pojawi się dymek z nazwą programu.
Te standardowe ikony mogą nie odpowiadać programom, których używasz najczęściej, więc możesz usunąć nieużywane ikony i dodać ikony dla programów, których używasz. Aby usunąć ikonę, kliknij prawym przyciskiem myszy na ikonie i wybierz Usuń przycisk Nazwa programu
z menu kontekstowego, które się pojawi. Żeby dodać nową ikonę, kliknij prawym przyciskiem myszy na pustym miejscu na panelu i wybierz z menu . Spowoduje to rozwinięcie kopii menu , w której możesz znaleźć wszystkie programy KDE. Na przykład, aby dodać ikonę dla odtwarzacza JuK, wybierz z menu ->->. Na panelu pojawi się ikona programu, w miejscu gdzie kliknięto prawym przyciskiem myszy.
Do Kickera można dodawać inne rodzaje elementów, poza ikonami uruchamiania programów. Można znaleźć te elementy w tym samym menu, ale tym razem wybierając lub . Elementy w oknie Dodaj aplet to małe programiki, które mogą działać w obrębie panelu. Przykładem takiego apletu jest przełącznik pulpitów, który pokazuje mały podgląd każdego z wirtualnych pulpitów. (Więcej informacji na temat wirtualnych pulpitów znajduje się w „Używanie wielu pulpitów”). Klikając na obrazku pulpitu na przełączniku pulpitów, możesz się przełączyć na ten pulpit.
Więcej informacji o dostępnych apletach Kickera możesz znaleźć w podręczniku Kickera. Aby go wyświetlić, wpisz help:/kicker
w polu Adresu w Konquerorze.
W tacce systemowej pokazywane są programy, które działają, ale niekoniecznie są ciągle potrzebne. Niektóre programy (na przykład odtwarzacze audio) są tam pokazywane, ponieważ zazwyczaj chcesz, żeby były otwarte, ale żeby nie zajmowały za dużo miejsca na ekranie.
Jeśli klikniesz
przyciskiem myszy na takiej ikonie, pojawi się menu z niektórymi działaniami programu (np. w odtwarzaczu audio mogą się pojawić opcje: odtwarzanie, pauza, następny utwór).Jeśli klikniesz na ikonie
przyciskiem myszy, pojawi się główne okno programu. Jeśli przytrzymasz kursor myszy dłużej nad ikoną, pojawi się dymek z informacjami (na przykład dla odtwarzacza audio może to być aktualnie odtwarzany utwór). Ikonę w tacce systemowej zazwyczaj umieszczają takie programy jak odtwarzacze audio, komunikatory internetowe, organizatory, itp.W większości z tych programów możesz wybrać w konfiguracji, czy chcesz, żeby ikona była pokazywana, czy nie. Różne sztuczki i wskazówki na temat tacki systemowej znajdują się w „Tacka systemowa”.
Pasek to element panelu pokazujący przyciski reprezentujące otwarte okna. Możesz użyć paska zadań do przełączania się pomiędzy oknami, klikając element odpowiadający oknu, które chcesz aktywować. Pasek zadań zawiera elementy reprezentujące okna na wszystkich pulpitach wirtualnych, łącznie z oknami zminimalizowanymi.
Bardzo często zdarza się sytuacja, że chcesz przenieść jakiś tekst lub inny obiekt w programie z jednego miejsca w inne. Często istnieje również potrzeba powielenia jakiegoś tekstu, na przykład jeśli musisz wpisać ten sam tekst kilka razy. Używa się do tego tak zwanego schowka. Są dwa trochę odmienne sposoby używania tego systemu, nazywane technicznie „zaznaczeniem” i „schowkiem”. Przestawimy je osobno:
W tej metodzie do kopiowania tekstu z jednego miejsca w inne używa się myszy. Należy wykonać następujące czynności:
Zaznacz tekst, który chcesz skopiować.
Kliknij środkowym przyciskiem myszy w miejscu, w którym ma się pojawić skopiowany tekst. Może ono się znajdować w tym samym programie, z którego tekst został skopiowany, lub w zupełnie innym.
W tej metodzie, możesz skopiować tekst, lub go „wyciąć” (czyli usunąć go z jednego miejsca i przenieść w inne). Tej metody możesz używać zarówno za pomocą myszy oraz menu, jak i za pomocą klawiatury. Przedstawione zostaną oba sposoby, z opisem menu, które ma zostać użyte oraz ze skrótem klawiszowym, który wykonuje tę samą czynność, w następujący sposób:
-> (Ctrl+X)
Przenoszenie („Wycinanie”) tekstu
Zaznacz tekst, który chcesz wyciąć.
Z menu wybierz -> (Ctrl+X), a tekst zostanie usunięty z aktualnego miejsca.
Ustaw kursor tekstowy w miejscu, w którym chcesz wstawić tekst. Może to być w tym samym programie, w którym tekst został wycięty, lub w zupełnie innym. Wybierz -> (Ctrl+V) i tekst pojawi się w miejscu, gdzie umieszczony został kursor.
Kopiowanie tekstu z jednego miejsca w inne jest bardzo podobne:
Kopiowanie tekstu
Zaznacz tekst, który chcesz skopiować.
Z menu wybierz -> (Ctrl+C). Aktualnie wybrany tekst zostanie skopiowany do schowka.
Ustaw kursor tekstowy w miejscu, w którym chcesz wstawić tekst.Może to być w tym samym programie, z którego został skopiowany tekst, lub w zupełnie innym. Wybierz -> (Ctrl+V)
Powyższe instrukcje dotyczą standardowego zachowania schowka. Program Klipper, który możesz dodać jako aplet panelu (zobacz „Konfigurowanie Kickera”, aby uzyskać instrukcje, jak to zrobić), zawiera kilka pożytecznych rozszerzeń schowka, takich jak historia schowka, czy możliwość skonfigurowania zachowania schowka i zaznaczenia. Więcej informacji znajduje się w podręczniku Klippera.
Powiązane informacje
Możesz uzyskać więcej informacji o Kickerze i panelu KDE w Centrum pomocy KDE lub wpisując help:/kicker
w polu Adresu Konquerora.
Podręcznik Klippera zawiera więcej informacji o zaawansowanym używaniu schowka. Możesz go znaleźć w Centrum pomocy KDE lub wyświetlić wpisując help:/klipper
w polu Adresu Konquerora.
Powiązane informacje
W tym dziale zaprezentowano garść informacji o Kickerze. Ponadto istnieje o wiele więcej informacji, sztuczek, ukrytych opcji itp., które zostały opisane w podręczniku Kickera. Możesz go przeczytać w Centrum pomocy KDE lub wpisując help:/kicker
w pasku Adresu Konquerora.
KDE oferuje liczne metody uruchamiania programów. Można:
Po prostu wybrać odpowiednią pozycję z Menu K.
Uruchomić program z Konsole albo kliknąć na Menu K i wybrać (oczywiście można wciąż preferować wygodny skrót klawiaturowy, którym jest po prostu Alt+F2).
Utworzyć skrót na pulpicie albo użyć apletu szybkiego uruchamiania Kickera.
Menu K działa podobnie jak menu Start w Windows®, tylko że grupuje programy według tego, co robią. Programy w Menu K są podzielone na podmenu kategorii, takie jak czy . W menu kategorii znajdują się menu podkategorii, takie jak , czy . W menu podkategorii znajdują się ikony uruchamiające programy.
Dla niektórych programów może nie być ikon w Menu K. Aby przeszukać Twój twardy dysk w poszukiwaniu programów, kliknij na Menu K, wybierz i wpisz kappfinder
. W programie Kappfinder naciśnij przycisk . Rozpocznie się proces wyszukiwania programów na Twoim twardym dysku. Zaznacz opcję przy każdym programie, który ma zostać dodany do Menu K i kliknij , a następnie . W Menu K, w odpowiednich kategoriach, powinny się pojawić ikony znalezionych programów.
Skróty uruchamiające programy mogą być również umieszczane na pulpicie. Aby stworzyć taki skrót, kliknij ->. W okienku właściwości, które się otworzy, podaj w zakładce Ogólne nazwę dla programu. Możesz również zmienić ikonę klikając na ikonie kółka zębatego obok. Następnie kliknij na zakładce Program i podaj krótki opis programu w polu Opis. W polu Polecenie podaj ścieżkę do programu (z uwzględnieniem wielkości znaków) wraz ze wszystkimi potrzebnymi opcjami. Następnie kliknij i Twój nowy skrót do programu zostanie utworzony na pulpicie. Teraz możesz kliknąć na tym skrócie na pulpicie i program zostanie uruchomiony.
przyciskiem myszy na pulpicie i wybierzAby uruchomić program za pomocą Konsoli, kliknij na Menu K i wybierz ->->. Kiedy Konsola pojawi się na ekranie, po prostu wpisz nazwę programu, który chcesz uruchomić (pamiętając, że bash, interpreter poleceń powłoki, domyślnie używany przez Konsole jest wrażliwy na wielkość znaków), a następnie wciśnij Enter. Jeśli nie masz pewności co do nazwy programu, wpisz kilka początkowych liter i naciśnij klawisz Tab. Kiedy naciśniesz Tab, bash (przez Konsolę) spróbuje uzupełnić nazwę pliku, który chcesz uruchomić. Jeśli Konsola znajdzie więcej niż jeden pasujący program, na ekranie zostanie pokazana lista pasujących nazw programów. Aby uruchomić program, wpisz nazwę programu z listy i naciśnij Enter.
Którykolwiek sposób wybierzesz, uruchomienie programu w KDE jest proste. Od Menu K, do Konsoli, wszystkie Twoje programy są w zasięgu kilku kliknięć lub naciśnięć klawiszy.
Powiązane informacje
W podręczniku Kickera znajdują się informacje na temat włączania i wyłączania Menu K, dodawania programów do apletu szybkiego uruchamiania, czy też organizacji kategorii programów, znajdujących się w Menu K. Do podręcznika możesz się dostać przez Centrum pomocy KDE lub przy użyciu wtyczki protokołu w Konquerorze, wpisując help:/kicker
w pasku Adresu.
KDE zapewnia jednolity sposób otwierania i zapisywania plików za pomocą okienka dialogowego plików. W prawie każdym programie KDE można znaleźć w menu pozycje -> i -> (i/lub ).
To okno dialogowe składa się z trzech do pięciu obszarów. Górny obszar zawiera elementy służące do nawigacji i konfiguracji. W obszarze głównym (w środku) wyświetlane są Twoje pliki, w postaci ikon. Jest to nazywane widokiem ikon. Dolny obszar pozwala zmienić nazwę pliku, określić filtrowanie plików i wykonać akcję lub .
Oprócz tego można dodać dwa bardziej wyrafinowane obszary: Panel szybkiej nawigacji i Obszar podglądu.
Programy KDE są stworzone w ten sposób, by były jak najbardziej użyteczne od pierwszego uruchomienia, ale zawierają również dużo opcji, których możesz użyć, żeby dostosować KDE do swoich upodobań. Oprócz ustawień odnoszących się do całego KDE (patrz Rozdział 5, Centrum sterowania KDE), każdy program zawiera szereg opcji konfiguracyjnych, do których można się dostać wybierając z menu ->. Jest to położenie wspólne dla wszystkich programów KDE, co pozwala w łatwy sposób znaleźć okienko konfiguracji w każdym programie.
Po lewej stronie okienka konfiguracji znajduje się lista sekcji. Kliknięcie na jednej z sekcji pokazuje stronę konfiguracji dla tej sekcji w prawej części okienka. Możesz w niej zmienić poszczególne ustawienia zgodnie ze swoimi upodobaniami.
Kiedy zakończysz wprowadzanie zmian, możesz kliknąć na przycisku , aby zapisać zmiany i zamknąć okienko konfiguracji. Jeśli chcesz zobaczyć efekt zmian, ale nie chcesz zamykać jeszcze okienka konfiguracji, kliknij na przycisku . Jest to bardzo pożyteczne, jeśli nie masz pewności jakie zmiany zostały wprowadzone - możesz je łatwo wycofać, ponieważ okienko konfiguracji jest wciąż otwarte.
Jeśli zdecydujesz, że nie chcesz zachować zmian, które zostały wprowadzone, po prostu kliknij przycisk , aby zamknąć okienko bez zapisywania zmian.
Większość programów KDE posiada zdefiniowane skróty klawiszowe dla głównych działań w programie. Jeśli stwierdzisz, że nie odpowiadają Ci domyślne skróty lub jeśli kolidują ze skrótami klawiszowymi innego programu (być może nie będącego częścią KDE), możesz je zmienić wybierając z menu ->. Powoduje to otworzenie okienka dialogowego Konfiguracji skrótów dla programów. Aby pokazać przykład użycia tego okienka dialogowego, dodajmy skrót dla działania w Konquerorze, tak by można było wysłać adresy interesujących stron do przyjaciół naciskając jeden klawisz (lub dwa):
Otwórz okienko Konfiguracja skrótów w Konquerorze, jak opisano powyżej.
Kliknij na pozycji Wyślij adres odnośnika... w głównym polu listy (jest blisko końca, w sekcji Konqueror).
W sekcji Skrót dla wybranej akcji, wybierz Własny, ponieważ chcemy przypisać temu działaniu wybrany przez nas skrót klawiszowy.
Pojawi się małe okienko wprowadzenia skrótu. Po prostu naciśnij Ctrl+E (lub inną kombinację klawiszy, która Ci odpowiada), i okienko dialogowe zniknie. Ikona „klawisza” w okienku Konfiguracja skrótu pokazuje teraz nowy skrót klawiszowy.
Jeśli pomyliła Ci się kombinacja klawiszy albo po prostu chcesz ją zmienić, kliknij na ikonie klawisza pokazującej bieżący skrót. Ponownie pojawi się okienko wprowadzenia skrótu i możesz nacisnąć kombinację klawiszy, która Ci odpowiada.
Prawie każdy program w KDE posiada jeden lub więcej pasków narzędzi na górze okna programu, pod menu. Pasek narzędzi zawiera przyciski narzędzi (z ikonami), które przedstawiają najczęściej używane działania i ustawienia konfiguracji. Na przykład okno Kmaila zawiera pasek narzędzi z działaniami Nowa wiadomość, Sprawdź pocztę na koncie i innymi. Każdą z tych rzeczy wykonujesz często, dlatego posiadają ikony w pasku narzędzi, oprócz wpisów w menu (Nowa wiadomość znajduje się w menu ->, zaś Sprawdź pocztę na koncie w menu ->).
Niemniej, nie wszyscy wykonują najczęściej te same działania, na przykład ja nigdy nie używam przycisku Nowa wiadomość z paska narzędziowego, używam skrótu klawiszowego Ctrl+N. Aby uniknąć przeładowania ekranu rzeczami, których nie używasz, możesz zmienić zawartość każdego paska narzędzi. Ponadto, możesz zwykle zmienić, które paski są wyświetlane, oraz w jaki sposób.
Najłatwiejszą rzeczą do zmiany w paskach narzędzi programu jest to, czy są w ogóle wyświetlane. W większości programów można znaleźć menu ->, w którym można wskazać, które paski mają być wyświetlane, a które nie. Konqueror ma cztery paski narzędzi, Główny, Dodatkowy, Pasek adresu i Pasek zakładek. Może być wygodne wyłączenie paska Zakładek, aby oszczędzić miejsce na ekranie. Żeby to zrobić, kliknij na menu , wybierz , i następnie odznacz pozycję , klikając na pozycji w menu.
Jeśli nie ma menu , możesz również kliknąć przyciskiem myszy na pasku narzędzi i wybrać podmenu z menu kontekstowego, które się pojawi.
To samo menu kontekstowe , otwierane przez kliknięcie przyciskiem myszy na pasku narzędzi, pozwala zmienić inne właściwości paska narzędzi:
Położenie paska, tak że zamiast pojawiać się na górze okna, pod menu, może się pojawić po lewej stronie, po prawej stronie lub na dole okna.
Dokowanie paska, tak że pasek „unosi” się jako oddzielne okno, które można przenosić.
Sposób wyświetlania, tak że pasek jest ściśnięty do postaci płaskiego uchwytu, który możesz rozwinąć z powrotem klikając na nim. Jest to trochę odmienne od ukrycia paska zupełnie, ponieważ można go łatwo z powrotem pokazać.
Wyświetlanie tekstu obok, pod lub zamiast ikon na pasku narzędzi.
Rozmiar ikon (jeśli nie zostały zastąpione tekstem).
Pasek narzędzi jest przeznaczony dla działań, które wykonujesz często, więc co zrobić, jeśli jest tam jakaś bezużyteczna ikona, np. Wytnij? Lub jeśli właśnie chcesz mieć przycisk Wytnij na pasku narzędzi, ale program nie ma go standardowo? Tutaj przydaje się okienko dostosowywania pasków narzędzi — daje Ci całkowitą kontrolę nad zawartością wszystkich pasków narzędzi.
Wybierz z menu programu -> lub z menu kontekstowego paska narzędzi. Spowoduje to otworzenie okienka dostosowywania pasków narzędzi, które składa się z listy rozwijanej, służącej do wybrania który pasek chcesz zmieniać, oraz dwóch list ikon — jednej z dostępnymi działaniami, drugiej z działaniami, które znajdują się na pasku.
Często dostępnych jest o wiele więcej działań (na przykład uaktywnij kartę #12) niż można by chcieć mieć na pasku, a niektóre pewnie nawet nie były Ci znane. Przejrzenie ich może być pouczające. Ikony działań można przeciągać z jednej listy na drugą, można zmieniać porządek działań na pasku lub zmienić ikonę dla wybranego działania. Działania, które chcesz mieć na pasku przeciągnij z listy dostępnych działań na listę działań na pasku, a działania, które chcesz usunąć, w przeciwną stronę. Kiedy klikniesz na przycisku , pasek narzędzi zostanie natychmiast uaktualniony, zgodnie z Twoimi zmianami.
Jest kilka specjalnych elementów, które można umieścić na liście działań bieżącego paska narzędzi:
elementy oddzielające, dwa rodzaje:
linia oddzielająca to linia oddzielająca dwie ikony działań
element oddzielający to większa przestrzeń między dwoma ikonami działań
<Połącz> to specjalny element, który pozwala wtyczkom i innym wczytywanym komponentom programu wstawić swoje działania do paska narzędzi. Ogólnie rzecz biorąc, nie należy usuwać tego elementu, ponieważ nie można go odzyskać.
Lista akcji: — te elementy występują w różnych odmianach (np. w Konquerorze jest viewmode_toolbar), reprezentują one również listy działań, które mogą być wstawione przez wtyczki.
Kiedy klikniesz na działaniu na liście aktualnych działań, w okienku pojawi się jego opis. W opisie będzie zawarte ostrzeżenie, jeśli nie należy usuwać tej ikony.
Jeśli nie lubisz przeciągać ikon, pośrodku okienka znajdują się cztery przyciski, które pozwalają przenosić wybrane działanie z jednej listy na drugą, a także przesuwać je w ramach listy. Musi istnieć sposób odtworzenia domyślnych pasków narzędzi programu, aby można było odzyskać przypadkowo usunięte ważne działania, takie jak <Połącz>, ale niestety, nie jest mi znany.
Spis treści
Centrum sterowania KDE
Centrum sterowania KDE to miejsce, gdzie można zmienić wszystkie ustawienia dotyczące całego środowiska KDE. Można je otworzyć klikając pozycję w Menu K lub wpisując z linii poleceń kcontrol
.
Ustawienia są podzielona na kilka głównych kategorii, z których każda zawiera wiele stron z ustawieniami. Aby wyświetlić stronę ustawień, rozwiń główną kategorię klikając ikonę + obok jej nazwy, a następnie kliknij na nazwie strony. Strona ustawień zostanie pokazana po prawej stronie i możesz wprowadzać zmiany zgodnie ze swoimi upodobaniami. Żadne zmiany nie zostaną wykonane dopóki nie klikniesz na przycisku . Jeśli po dokonaniu zmian zdecydujesz, że chcesz jednak pozostawić ustawienia bez zmian, kliknij na przycisku .
Jeśli potrzebujesz pomocy przy korzystaniu ze strony konfiguracji, wejdź na tę stronę i kliknij na karcie Pomoc, znajdującej się po lewej stronie. Możesz również zajrzeć do Podręcznika Centrum sterowania KDE, który możesz otworzyć, wybierając z menu ->.
Tutaj znajdują się ustawienia odnoszące się do wyglądu środowiska i programów KDE.
W tym dziale można ustawić obrazek lub kolor, który będzie się znajdował w tle pulpitu. Można to zrobić dla wszystkich wirtualnych pulpitów albo tylko dla wybranego. KDE posiada bogaty zbiór tapet, możesz również podać swoją własną.
Tutaj możesz zmienić kolory programów KDE. KDE domyślnie posiada różnorodne motywy kolorów, więcej motywów można znaleźć na stronie kde-look.org, a także można stworzyć własne. Można tutaj również zmienić kontrast i wybrać, czy chcesz zastosować kolory KDE dla programów spoza KDE w celu uzyskania bardziej spójnego wyglądu.
W tym miejscu można zmieniać ustawienia czcionek dla programów KDE. Można również zmieniać ustawienia wygładzania czcionek, między innymi jakich zakresów czcionek nie wygładzać.
Tutaj możesz zarządzać motywami ikon i innymi ustawieniami związanymi z ikonami. Nowe motywy ikon można pobrać ze strony kde-look.org i zainstalować tutaj. Można również usunąć motyw ikon zaznaczając go na liście i klikając przycisk usunięcia. Można także ustawić rozmiary ikon stosowanych w różnych miejscach KDE oraz wybrać efekty związane z ikonami.
W tym miejscu można podać w jaki sposób uruchamianie programów ma być ogłaszane za pomocą kursora myszy i/lub zmiany paska zadań. Można również ustawić czas powiadamiania. Na przykład, domyślnie ustawione jest powiadamianie za pomocą podskakującego kursora myszy przez 30 sekund lub do uruchomienia programu.
Tutaj można skonfigurować opcje wygaszacza ekranu. Można podać czas, po którym zostanie uruchomiony oraz czy po jego uruchomieniu będzie wymagane hasło do odblokowania ekranu.
Tutaj można zainstalować, usunąć i wypróbować ekran powitalny pokazywany przy uruchamianiu KDE. Więcej ekranów powitalnych można pobrać ze strony http://www.kde-look.org.
W tym miejscu można zmienić styl elementów interfejsu graficznego. KDE zawiera domyślnie wiele stylów, więcej można pobrać ze strony http://www.kde-look.org. Można również włączyć lub wyłączyć opcje stylu, takie jak przezroczyste menu, pokazywanie ikon na przyciskach i dymki. Niektóre style zawierają więcej opcji niż inne.
Tutaj można tworzyć motywy, złożone z osobistych ustawień, i zarządzać nimi. Motyw składa się z dekoracji okien, zestawu ikon, tła pulpitu, kolorów, czcionek, wygaszacza ekranu i stylu elementów interfejsu graficznego. Motyw pozwala zachować Twój ulubiony „wygląd” i zastosować go jednym kliknięciem myszy.
Tutaj można skonfigurować dekoracje okien. Można zmienić styl, a także pozycję przycisków dekoracji okna. Niektóre dekoracje okien mają więcej opcji konfiguracyjnych niż inne.
Powiązane informacje
Jeśli w Centrum sterowania KDE nie ma ustawienia, którego szukasz, możesz zmienić plik konfiguracyjny ręcznie. Informacje jak to zrobić znajdziesz w „Ręczna edycja plików konfiguracyjnych”.
Jeśli bawi cię zmienianie wyglądu Twojego środowiska KDE, możesz znaleźć mnóstwo motywów i stylów na stronie kde-look.org.
Tutaj znajdują się ustawienia dotyczące wyglądu i zachowania pulpitu KDE.
Tutaj można skonfigurować zachowanie pulpitu. Obejmuje to takie rzeczy jak pokazywanie lub ukrywanie ikon na pulpicie, pokazywanie podpowiedzi, czy układ ikon. Można również podać, czy ma być pokazywany podgląd określonych typów plików na pulpicie, a także dla których urządzeń mają być pokazywane ikony.
Tutaj można ustawić liczbę wirtualnych pulpitów i ich nazwy. Domyślnie KDE ma 4 wirtualne pulpity, a można ich mieć aż do 20. W tym miejscu można również włączyć przełączanie pulpitów kółkiem myszy.
Tutaj można zmienić ustawienia Kickera i innych paneli KDE. Można zmienić, między innymi, rozmiar, położenie, długość i ukrywanie panelu. Można także zmienić wygląd panelu stosując przezroczystość, obrazki w tle i powiększanie ikon. W tym miejscu można również zmienić różne ustawienia menu, łącznie z tym, jakie programy mają być pokazane w Menu K.
Tutaj można skonfigurować ustawienia dotyczące paska zadań. Można określić, czy mają być pokazywane okna z wszystkich pulpitów, czy grupować podobne zadania i jakie działania mają być przypisane do przycisków myszy.
Tutaj można skonfigurować opcje związane z zachowaniem menedżera okien KDE - KWin. KWin ma wiele możliwości konfiguracji i posiada zaawansowane funkcje, takie jak zapobieganie niepowołanemu uaktywnianiu okna, a także obsługuje różne sposoby uaktywniania okien, na przykład uaktywnianie okna myszą bez klikania. Można również przypisać działania do klawiszy i różnych zdarzeń myszy.
To jest zaawansowane okno konfiguracji, gdzie można ustawić opcje związane z zachowaniem określonych okien. Jest tutaj wiele opcji, które służą do precyzyjnego skonfigurowania Twojego środowiska, włączając w to pozycję na ekranie w której mają się pojawić określone okna, jak również czy mają być pokazywane w pasku zadań i w przeglądarce pulpitów. Okna można wybrać na podstawie programu lub nawet na podstawie określonej roli w programie.
Ta sekcja zawiera ustawienia sieci i Internetu w KDE.
Tutaj można ustawić zaawansowane opcje sieci, takie jak czas oczekiwania na połączenie z serwerem. W zasadzie nie należy ich zmieniać, chyba że wiesz dokładnie, co robisz.
Współdzielenie pulpitu pozwala zaprosić inną osobę do współdzielenia Twojego pulpitu, umożliwia Ci również zdalne zalogowanie na Twój komputer z innego miejsca. W tym celu należy użyć klienta VNC, takiego jak znajdujący się w KDE program Zdalne połączenie z pulpitem. Jest to bardzo użyteczne, jeśli chcesz, żeby ktoś Ci pomógł wykonać jakąś czynność.
Można tutaj tworzyć zaproszenia i zarządzać nimi, jak również ustawiać politykę odnośnie połączeń od niezaproszonych osób. Można również ustawić, czy ma być pokazywane tło pulpitu i na jakim porcie usługa będzie oczekiwała na połączenia.
Tutaj można skonfigurować współdzielenie plików za pomocą Samby (Microsoft® Windows®) i NFS-a (UNIX®). Aby wprowadzić zmiany w tym module, trzeba znać hasło administratora. W tym miejscu można ustawić, czy użytkownicy mogą udostępniać pliki bez znajomości hasła administratora, i którzy użytkownicy mogą to robić. Możesz również określić które katalogi chcesz udostępnić, którym ze sposobów i kto ma mieć dostęp do tych katalogów.
Tutaj można skonfigurować ustawienia dotyczące przeglądania usług sieciowych w Konquerorze. Konqueror może pokazywać różnorodne usługi sieciowe i może działać na plikach zdalnych tak, jakby były na Twoim komputerze. Możesz tutaj ustawić preferowaną nazwę użytkownika i hasło przy połączeniach do udziałów Windows® (Samba). Możesz również określić jakie rodzaje usług sieciowych chcesz przeglądać, w tym FTP, NFS i SMB.
Tutaj można skonfigurować opcje związane z Uniksową usługą talk. Jest to bardzo prosty program do pogawędek sieciowych, działający w linii poleceń, przeznaczony do pogawędek w sieci lokalnej. Niektóre z jego funkcji to możliwość ustawienia „automatycznej sekretarki”, która wyśle Ci e-mailem wiadomości zostawione dla Ciebie, czy też przekierowanie wiadomości w inne miejsce.
Tutaj możesz skonfigurować KDE tak, by programy łączyły się z serwerem pośredniczącym (proxy), a nie bezpośrednio z Internetem. Również tutaj lepiej zostawić domyślne wartości tych opcji, chyba że wiesz dokładnie, co robisz. Jeśli musisz używać serwera pośredniczącego, Twój administrator sieci poda Ci, co dokładnie tutaj wpisać.
Moduł konfiguracji Samby wymaga uprawnień administratora. Jest to zaawansowane narzędzie, służące do konfiguracji bezpieczeństwa, udziałów, użytkowników i drukarek w Sambie, z użyciem intuicyjnego interfejsu graficznego. Jego możliwości są duże - od konfiguracji prostego współdzielenia plików i drukarek, po ustawienie Samby jako kontrolera domeny Windows® NT.
Możesz ustawić przeglądanie usług przy pomocy ZeroConfa. Na przykład możesz przeglądać sieć lokalną przy użyciu multicast DNS-a.
Tutaj można skonfigurować opcje programu Konqueror, odnoszące się do przeglądania WWW. Można tutaj znaleźć typowe opcje konfiguracyjne przeglądarki, takie jak konfiguracja ciasteczek, pamięci podręcznej i historii, a także inne opcje - zmianę skrótów klawiszowych, konfigurację wtyczek i czcionek.
Tutaj można skonfigurować różne profile dla Twojej karty bezprzewodowej, tak by można było łatwo zmieniać ustawienia przy podłączaniu do wielu sieci. Można również wskazać profil, który ma być wczytany przy rozpoczęciu pracy z KDE.
Tutaj można zmienić zaawansowane ustawienia KDE, takie jak skojarzenia plików i domyślne programy.
Tutaj można wybrać domyślne programy używane do określonych zadań. Można wybrać, jakiego używać klienta poczty, edytora tekstu, komunikatora internetowego, emulatora terminala czy jakiej przeglądarki WWW. Jeśli Twoimi ulubionymi programami są, na przykład, Xterm, Vim czy Mozilla, tutaj możesz dostosować KDE do swoich upodobań.
Tutaj można określić wszystkie opcje skojarzeń plików. Można wybrać typ pliku i określić za pomocą jakich programów chcesz takie pliki otwierać. Możesz również wybrać ikonę reprezentującą dany typ pliku i zdecydować, czy otwierać plik w osobnym oknie, czy w tym samym.
Tutaj można skonfigurować zachowanie Konquerora w trybie zarządzania plikami. Między innymi można skonfigurować czcionki i ich rozmiary, wyświetlanie podglądu w zależności od protokołu sieciowego oraz zachowanie menu kontekstowych. Konqueror to bardzo potężny menedżer plików z wieloma ustawieniami konfiguracyjnymi. Aby uzyskać o nich więcej informacji zajrzyj do podręcznika Konquerora.
Tutaj można znaleźć ustawienia mające wpływ na zużycie pamięci przez Konquerora. Opcja Minimalizuj zużycie pamięci pozwala określić, czy tworzone będą za każdym razem kolejne egzemplarze Konquerora, czy też wszystkie okna Konquerora będą należały do tego samego egzemplarza. Obniża to zużycie pamięci. Możesz również określić, czy wczytywać Konquerora przy rozpoczęciu KDE w celu skrócenia czasu otwierania okien Konquerora.
Jeszcze nie napisane
Menedżer usług pokazuje listę usług, które są uruchamiane na żądanie, oraz drugą listę - usług sterowanych przez użytkownika. Usług na pierwszej liście nie można zmienić. Usługi z drugiej listy można włączać i wyłączać ręcznie, a także można określić czy mają być uruchamiane przy rozpoczęciu KDE.
Tutaj możesz skonfigurować jak KDE ma obsługiwać sesje. Możesz ustawić KDE tak, by zapamiętywało poprzednią sesję i odtwarzało programy przy następnym zalogowaniu. Możesz również podać, które programy mają nie być odtwarzane lub możesz wyłączyć odtwarzanie sesji całkowicie.
Tutaj można skonfigurować sprawdzanie pisowni w KDE. Można określić jakiego programu do sprawdzania pisowni użyć, jakie błędy sprawdzać, jak również jakiego używać domyślnie słownika. KDE może używać zarówno programu do sprawdzania pisowni ASpell, jak i ISpell.
Tutaj można skonfigurować osadzony komponent edytora Vim. Żeby go używać musisz mieć zainstalowaną stosunkowo nową wersję Gvim lub Kvim. Możesz ustawić wygląd edytora oraz którego z programów vim użyć.
W tym dziale możesz zmienić ustawienia urządzeń peryferyjnych, takich jak klawiatury czy aparaty cyfrowe.
Tutaj można zmienić ustawienia ekranu, takie jak rozmiar, orientacja czy częstotliwość odświeżania. Można również określić, czy te ustawienia mają być zastosowane przy uruchomieniu KDE. W karcie Zarządzanie energią możesz ustawić opcje zarządzania zasilaniem ekranu, na przykład automatyczne wyłączanie.
W tym miejscu można skonfigurować joystick i sprawdzić, czy działa poprawnie. Można również skalibrować joystick, a także dodać urządzenie joysticka, jeśli nie zostało automatycznie poprawnie wykryte.
W tym miejscu można skonfigurować podstawowe ustawienia klawiatury. Między innymi opóźnienie i tempo powtarzania klawiszy, a także czy przy rozpoczęciu pracy z KDE ma być włączony klawisz NumLock.
W tym miejscu można skonfigurować ustawienia myszy. Można zmienić kolejność przycisków, odwrócić kierunek przewijania czy zmienić zachowanie ikonek, na których można kliknąć. Można również podejrzeć, zainstalować i wybrać motywy kursorów. Zakładka Zaawansowane pozwala jeszcze bardziej szczegółowo dopasować ustawienia myszy.
To okno pozwala skonfigurować drukarki używając różnych systemów drukowania. Możesz dodać lokalne i zdalne drukarki, sprawdzić bieżące zadania wydruku i obejrzeć właściwości drukarek.
Ten dział ma jedną stronę - Bateria laptopa. W niej można skonfigurować wygląd i zachowanie monitora akumulatora Klaptopdaemon. Możesz wybrać ikony reprezentujące różne stany zasilania i ustawić powiadomienia o określonych zdarzeniach. W przypadku spadku poziomu naładowania do krytycznego poziomu, można ustawić wyłączenie lub hibernację laptopa, tak by uchronić Cię przed utratą danych.
W tym miejscu możesz skonfigurować opcje dotyczące ustawień regionalnych, jak również opcje dotyczące ułatwień dla osób niepełnosprawnych.
W tym miejscu można skonfigurować opcje dla użytkowników, którzy mają problemy ze słyszeniem dźwięków systemowych czy z używaniem klawiatury. Można skonfigurować, by brzęczyk systemowy powodował sygnał wizualny, na przykład mignięcie ekranu czy odwrócenie kolorów. Można również skonfigurować ustawienia dostępności klawiatury takie jak wolne klawisze albo lepkie klawisze.
Tutaj można skonfigurować opcje specyficzne dla Twojego regionu, takie jak język, waluta i format daty. Aby dodać nowe języki, zainstaluj pakiety kde-i18n odpowiednie dla Twojego systemu.
W tym miejscu można skonfigurować reakcję na zdarzenia urządzeń wejściowych, takich jak gesty myszy czy skróty klawiszowe. Na przykład można spowodować uruchomienie programów lub wykonanie poleceń.
W tym miejscu można skonfigurować narzędzie do przełączania układów klawiatury, Kxkb, które używa rozszerzenia xkb X Window System®. Pozwala ono przełączać się pomiędzy różnymi układami klawiatury za pomocą ikony w tacce systemowej lub za pomocą skrótu klawiszowego. Można tutaj włączyć lub wyłączyć układy klawiatury, jak również dodać nowe układy. Jedną z bardziej zaawansowanych funkcji jest możliwość skonfigurowania przełączania układów klawiatury globalnie, dla programu lub dla pojedynczego okna.
W tym miejscu można skonfigurować skróty klawiszowe KDE. Jest kilka wstępnie ustawionych motywów skrótów, których można użyć, jeśli jesteś przyzwyczajony do innego środowiska okienkowego, takiego jak Windows® lub Mac® OS. Jeśli wolisz, możesz stworzyć własny motyw i ustawić własne klawisze modyfikatorów.
W sekcji tej można skonfigurować opcje odnoszące się do bezpieczeństwa i prywatności, takie jak użycie szyfrowania, włączenie portfela KDE, ustawienie tożsamości i obsługa pamięci podręcznej.
Moduł pozwalający na skonfigurowanie SSL do użycia z większością aplikacji KDE, jak również zarządzania osobistymi certyfikatami i centrami znanych certyfikatów.
Tutaj można zmienić ustawienia menadżera portfela KDE.
Portfel KDE ma za zadanie dostarczyć sposób bezpiecznego przechowywania haseł oraz danych formularzy stron www. Można grupować różne hasła w różnych portfelach, z których każdy będzie otwarty tylko z głównym kluczem - master password (którego nie powinno się nigdy zapomnieć!). Domyślny portfel nazywa się "kdewallet" i można albo stworzyć nowy portfel na hasła lokalne, albo zaakceptować domyślny portfel dla wszystkich danych w s sekcji "Automatyczny wybór portfela".
Programy KDE, takie jak Konqueror, Kmail i Kopete są w pełni kompatybilne z zarządcą portfeli KDE. Każdy z nich przynajmniej raz zapyta o pozwolenie, nim uzyska dostęp do właściwego portfela. Można określić różne poziomy dostępu, takie jak "zawsze pozwalaj", "pozwól raz", itd. Kiedy chcesz zmienić poziom dostępu, możesz to zrobić z karty "Kontrola dostępu" usuwając pozycję dotyczącą programu i wybierając nowe preferencje, kiedy aplikacja kolejny raz będzie chciała uzyskać dostęp do portfela.
Aby włączyć podsystem portfela KDE, zaznacz opcję Włącz podsystem portfela KDE. Odznaczenie tej opcji wyłączy portfel KDE w Twoim systemie.
Domyślnie, zarządca portfeli KDE pozostaje otwarty aż do zamknięcia sesji użytkownika, ale można to zmienić w sekcji Zamknij portfel, ustawiając zamknięcie go przy braku używania przez jakiś czas, kiedy uruchamia się wygaszacz ekranu albo kiedy ostatnia aplikacja kończy pracę z portfelem.
Ponieważ można mieć wiele portfeli, Automatyczny wybór portfeli pozwala na uruchomienie KDE z podanym portfelem.
Portfel KDE domyślnie pojawi się w Twojej tacce systemowej, ale można go ukryć. Odznacz Pokazuj zarządcę w tacce systemowej, żeby zawsze był ukryty albo zaznacz Ukryj ikonę tacki systemowej po zamknięciu ostatniego portfela, kiedy ma być ukryty tylko po zamknięciu wszystkich portfeli. Pozycje te znajdują się w sekcji Zarządca portfeli.
Tutaj można ustawić politykę aplikacji KDE w stosunku do użycia portfela.
Tutaj można zmienić informacje osobiste, używane w programach pocztowych i edytorach tekstu. Można zmienić hasło logowania klikając na przycisku .
Moduł ten pozwala usunąć ślady pozostawiane przez KDE w Twoim systemie, takie jak historia poleceń, czy pamięć podręczna obrazków.
W tym miejscu można skonfigurować takie części Twojego systemu jak program rozruchowy czy jądro, jak również można wykonać inne podstawowe zadania systemowe. Większość z tych stron wymaga uprawnień administratora do wprowadzenia zmian.
Jeśli używasz programu rozruchowego LILO, tutaj będzie można go skonfigurować. Możesz określić, gdzie zainstalować program rozruchowy, ustawić czas oczekiwania przy pokazywaniu ekranu początkowego LILO, a także dodawać i zmieniać obrazy jądra na liście menu rozruchowego.
W tym miejscu można skonfigurować systemowe ustawienia czasu i daty. Można ustawić datę, czas oraz bieżącą strefę czasową. Te zmiany będą się odnosiły do całego systemu.
W tym miejscu można skonfigurować czcionki osobiste i systemowe. Można zainstalować nowe czcionki, usunąć stare lub podglądać istniejące. Domyślnie pokazywane są osobiste czcionki. Żeby zmienić czcionki systemowe, musisz kliknąć przycisk .
W tym miejscu można skonfigurować klawisze specjalne laptopa IBM thinkpad. Żeby używać tych funkcji potrzebny będzie moduł „nvram”.
Jeśli używasz KDE na Linuksie istnieje moduł konfiguracji pozwalający stworzyć lub modyfikować pliki konfiguracji jądra Linuksa. Ten konfigurator działa dla jąder wcześniejszych niż 2.5.
W tym miejscu można skonfigurować menedżera logowania KDE zwanego kdm. KDM to potężny menedżer logowania z wieloma opcjami. Obsługuje przełączanie użytkowników, zdalne logowanie w trybie graficznym i można w pełni zmienić jego wygląd. Aby uzyskać więcej informacji, zajrzyj do podręcznika kdm.
W tym miejscu można ustawić lokalizacje, gdzie trzymane są pewne ważne pliki. Katalog Pulpit zawiera pliki znajdujące się na Twoim pulpicie. Katalog Autostart zawiera pliki i odnośniki do plików, które mają być uruchomione przy rozpoczęciu pracy z KDE, a katalog Dokumenty to domyślna lokalizacja, w której programy KDE będą zapisywać i otwierać dokumenty.
W tym miejscu można skonfigurować funkcje specyficzne dla laptopów Sony Vaio. Jeśli posiadasz Sony Vaio, będzie konieczne zainstalowanie modułu „sonypi”, aby używać tych funkcji.
Poniżej znajduje się krótka lista opisów podstawowych programów KDE. W celu uzyskania dodatkowych informacji o każdym z programów, należy skorzystać z polecanych łączy przy odpowiednich opisach.
Menedżer plików KDE, przeglądarka WWW, klient FTP i o wiele więcej. Konqueror to odzwierciedlenie najnowszych technologii, poczynając od wtyczkach protokołu KDE (KIO) (które dostarczają mechanizmy dostępu do plików), kończąc na obsłudze osadzonych komponentów, co pozwala Konquerorowi być uniwersalną przeglądarką, pozwalającą na otwieranie plików graficznych i dokumentów.
Strona domowa: http://konqueror.org
Zobacz podręcznik Konquerora, przez wpisanie help:/konqueror
w pasku adresu Konquerora lub przez wyszukanie go w Centrum pomocy KDE.
Zaawansowany, wielozakładkowy edytor tekstowy. Kate to świetne narzędzie do przeglądania źródła strony HTML, do edycji skomplikowanego kodu w języku C++, PHP i XML, dzięki ogromnym możliwościom podświetlania składni i zdolnościom do ukrywania niechcianego kodu. Kate to bardzo szybki program. Jest w stanie otwierać bardzo duże pliki tekstowe w czasie kilku sekund. Potrafi otworzyć dużą liczbę zakładek, w celu przeglądania tego samego pliku w kilku miejscach i/lub innych plików, kiedy tylko zechcesz.
Strona domowa: http://kate.kde.org
Konsola, X emulator terminala dla KDE, jak większość napisanych dla tego środowiska programów, jest wysoce dostosowywalnym programem. Możesz utworzyć własną sesję użytkownika, możesz otworzyć sesję konsoli Linuksa, sesję powłoki, jak również sesję administratora (roota)
.
Strona domowa: http://konsole.kde.org
Przewodnik użytkownika Rozdział 13, Wprowadzenie do Konsole
Panel KDE służy do zarządzania otwartymi programami, przełączania i przeglądania wirtualnych pulpitów. Może zawierać skróty do programów i zawierać o wiele więcej funkcji.
Zajrzyj na Rozdział 3, Panel i pulpit w celu dostosowania niektórych jego ustawień.
Graficzna nakładka na DCOP (Desktop COmmunications Protocol czyli po polsku Protokół komunikacji interfejsu). DCOP dostarcza wszechstronnego protokołu do komunikacji międzyprocesowej między programami KDE. Cieszy się on rosnącą popularnością wśród programistów KDE, jednak przydaje się też zwykłym użytkownikom, którzy chcieliby napisać skrypt lub, powiedzmy, temat SuperKaramby.
W przewodniku użytkownika „Zautomatyzowanie wykonywania zadań dzięki zastosowaniu skryptów” i „KDialog”
Inna dokumentacja: http://developer.kde.org/documentation/library/kdeqt/dcop.html
Centrum sterowania dla środowiska graficznego K. Możesz w nim zmodyfikować niezliczoną ilość rzeczy, poczynając od tematów, czcionek i wygaszaczy ekranu, przez bezpieczeństwo w Internecie, kończąc na administracji systemem.
System pomocy KDE to dostęp do podstawowych stron pomocy Uniksa (polecenia man lub info), a także natywnej dokumentacji KDE, dostarczonej przez zespół dokumentacji KDE lub autorów programów. Z Centrum pomocy KDE powinieneś dostać się do wszystkich podręczników programów.
W celu uzyskania większej ilości informacji o zespole dokumentacji KDE (jak się dołączyć i pomóc)odwiedź: http://kde.org/documentation
Powiązane informacje
http://kde-apps.org -- Największy katalog niezależnych programów dla KDE.
Łatwo zauważyć, że najwięcej informacji znajduje się w odpowiednich podręcznikach programów, które mogą zostać otwarte przy użyciu wtyczki pomocy w Konquerorze (tak, wystarczy w Pasku adresu wpisać help:/
) lub przez zaznaczenie ich w Centrum pomocy KDE.nazwa_programu
Prawdopodobnie znajdziesz też niemałą ilość informacji na stronie domowej KDE http://kde.org.
Program do zarządzania informacjami osobistymi PIM jest jednym z podprojektów KDE. Jego zadaniem jest dostarczenie kompletu programów do zarządzania informacjami osobistymi. Składa się z wielu programów, ale wszystkie mogą zostać uruchomione w jednym interfejsie nazwanym Kontact, który jest właśnie owym programem do zarządzania informacjami osobistymi. Poniżej znajduje się krótki przegląd kilku jego popularnych składników, tak, kilku, w nim zintegrowanych.
To właśnie płaszczyzna integracji pozostałych programów, należących do projektu KDE PIM. Wszystkie programy KDE należące do tego projektu, mogą zostać wyświetlone w Kontact. Możesz się między nimi łatwo przełączać. Kontact zawiera także stronę Podsumowania, gdzie możesz śledzić zdarzenia i informacje z innych komponentów.
Strona domowa: http://kontact.kde.org
Przejrzyj podręcznik, wpisując help:/kontact
w Pasku adresu Konquerora lub zaznaczając go w Centrum pomocy KDE.
Program pocztowy Kmail posiada pełne wsparcie dla protokołów IMAP, POP3 i SMTP. Możliwe jest podpisywanie i szyfrowanie e-maili, istnieje wsparcie dla programów antyspamowych. Działa sprawdzanie pisowni. Można przeglądać e-maile w formacie HTML. W programie znajduje się zaawansowane narzędzie wyszukujące.
Strona domowa: http://kmail.kde.org
W pełni dostosowywalny organizer, który został nazwany kalendarzem. Korganizer pozwala na zarządzanie zadaniami i zdarzeniami, powiadamianie alarmem, eksport danych do formatu strony internetowej, obsługę danych niezależnie od protokołu sieciowego, planowanie grupowe, import i eksport plików kalendarza i o wiele więcej.
Strona domowa: http://korganizer.kde.org
Lista kontaktów. Książka adresowa pozwala na efektywne i komfortowe zarządzanie kontaktami. Mogą zostać one łatwo wyeksportowane i zaimportowane z formatu plethora lub innego. Kontakty można łatwo i skutecznie zintegrować z Kopete (multikomunikatorem dla KDE). Książka adresowa zawiera wsparcie dla wszystkich znaków narodowych i zaawansowanych funkcji szukania.
Poręczny program, który pozwala na tworzenie tzw. żółtych karteczek. Są to notatki przyklejone na pulpicie. Mogą zostać „przeciągnięte i upuszczone” do e-maila, wydrukowane, a nawet wyświetlane po wyłączeniu Kontact.
Strona domowa: http://pim.kde.org/components/knotes.php
Program do obsługi grup dyskusyjnych. Jest zgodny z GNSKA (The Good Net-Keeping Seal of Approval czyli po polsku Certyfikat utrzymywania porządku w Internecie), posiada wsparcie dla standardu MIME i większej ilości serwerów.
Strona domowa: http://knode.sourceforge.net/
Lekki i szybki program do wyświetlania nowości pobranych z wszystkich powszechnie używanych wersji tzw. kanałów RSS i Atom. Akregator posiada użyteczne funkcje, jak np. szukanie w tytułach artykułów, zarządzanie katalogami i możliwość dostosowania opcji archiwizowania.
Strona domowa: http://akregator.sourceforge.net
Powiązane informacje
Zobacz http://kontact.kde.org i http://kdepim.kde.org w celu uzyskania większej ilości informacji.
W KDE znajdziesz wiele programów przeznaczonych do pracy w sieci. Poniżej znajdują się krótkie opisy kilku z nich.
Wielofunkcyjny i zaawansowany klient IM (Instant Messaging czyli błyskawiczna komunikacja). Obsługuje wiele protokołów, włączając MSN®, Yahoo® i AIM®. Kopete może wyświetlać obrazki przy użytkownikach, ustawiać aliasy dla poszczególnych osób, uruchamiać osobne sesje IM w dowolnym czasie. Kopete jest całkiem elastyczny i posiada obszerny system wtyczek, który zawiera między innymi historię rozmów z wyszukiwarką, statystyki użytkowników i system notatek, który pozwala przyporządkować notatki do każdego kontaktu.
Strona domowa: http://kopete.kde.org
Graficzna nakładka na protokół DICT. Pozwala Ci na wyszukanie słowa lub frazy w różnych słownikach, następnie wyświetla zestawy definicji.
Zespół programistów DICT: http://www.dict.org/bin/Dict.
Menedżer pobierania plików. Integruje się z Konquerorem, pozwala na posortowanie plików do ściągnięcia, wstrzymanie i wznowienie ściągania, jak również na wiele innych rzeczy.
Strona domowa: http://kget.sourceforge.net
Powiązane informacje
Wiele innych internetowych programów KDE można znaleźć w repozytorium KDE Extragear; zobacz „Sieć”, pod „Dostępne w KDE Extragear”.
Ta pozycja zawiera wszystkie programy z zestawu KOffice. Odwiedź Rozdział 23, Ogólne spojrzenie na komponenty KOffice, znajdziesz tam podsumowanie wszystkich komponentów.
KDE posiada kilka programów związanych z grafiką, poczynając od przeglądarek PDF, kończąc na programach do robienia zrzutów ekranu. Poniżej znajdziesz dla kilku z nich krótkie opisy i różne odnośniki z nimi związane.
Mały, poręczny program do edycji palet kolorów, jak również do wybierania i nazywania kolorów. Kolory mogą zostać wybrane przez podanie kodu szesnastkowego RGB, wybranie koloru z palety kolorów, znajdującej się w programie lub nawet przez pobranie koloru z jakiejkolwiek rzeczy, która znajduje się na ekranie.
Zaawansowana przeglądarka plików PDF, bazowana na kodzie xpdf. KPDF posiada wiele możliwości szukania interesujących Cię fragmentów w dokumencie (standardowe okno wyszukiwania, szukanie w miniaturach itd.). Zawiera też wiele innych funkcji, jak np. czytanie bez użycia rąk.
Strona domowa: http://kpdf.kde.org
Przeglądarka grafiki, która wspiera wiele formatów graficznych np. JPEG, GIF, PNG, TIFF i inne. Kview jest w pełni zintegrowana z KDE. Może zostać osadzona w oknie Konquerora w celu przeglądania obrazków, znajdujących się na Twoim twardym dysku, jak również tych, znajdujących się na koncie FTP. Do innych funkcji można zaliczyć możliwość modyfikacji na obrazkach np. przybliżanie i oddalanie, obracanie, poszarzanie, odwracanie.
Strona domowa: http://www.ph.unimelb.edu.au/~ssk/kde/kview/
Program do robienia zrzutów ekranu. Potrafi utworzyć zrzut całego pulpitu, jednego okna lub zaznaczonego obszaru. Obrazki mogą być potem zapisane do różnych formatów, włączając JPG i PNG.
Prosty i łatwy w użyciu program do rysowania. Zawiera podstawowe funkcje tworzenia obrazków, rysowania wykresów, modyfikcji zdjęć i edycji ikon.
Strona domowa: http://kolourpaint.sourceforge.net
Intuicyjny program do skanowania obrazków rastrowych. Kooka pozwala na ustawienie podstawowych parametrów skanowania, zapisywania w odpowiednim formacie zeskanowanych obrazków i zarządzania nimi.
Strona domowa: http://kooka.kde.org
Powiązane informacje
Wiele bardziej zaawansowanych programów graficznych dla KDE można znaleźć w repozytorium KDE Extragear; pod „Dostępne w KDE Extragear”, zobacz „Grafika” w celu przeczytania krótkich opisów kilku z nich.
Poniżej krótki opis programów multimedialnych.
Łatwy w użyciu odtwarzacz muzyczny dla KDE. Juk jest zorientowany na zarządzanie listami odtwarzania i meta-danymi, pozwalając na szybkie wyszukiwanie w dynamicznej liście odtwarzania. Niektóre z jego funkcji to ściąganie okładek i innych obrazków związanych z artystami w celu wykorzystania ich na okładki do płyt CD z Google®, integracja z MusicBrainz w celu identyfikacji odgrywanego pliku, wtyczki audio, włączając aRts, GStreamera i aKode.
Strona domowa: http://developer.kde.org/~wheeler/juk.html
Program, pozwalający na zmianę głośności karty dźwiękowej. Obsługuje wiele sterowników dźwięku. Każde urządzenie miksujące jest reprezentowane jako suwak (potencjometr) i posiada podstawowe opcje, jak np. wyciszenie tego urządzenia.
Odtwarzacz multimedialny, odtwarza pliki WAV, Ogg Vorbis, jak również filmy DivX zakodowane w formacie AVI i inne. Noatun posiada efekty dźwiękowe, korektor, podsystem wtyczek, przezroczystość sieciową i różne wodotryski.
Strona domowa: http://noatun.kde.org
Powiązane informacje
Wiele bardziej zaawansowanych programów multimedialnych dla KDE można znaleźć w repozytorium KDE Extragear; pod „Dostępne w KDE Extragear”, zobacz „Multimedia” w celu przeczytania krótkich opisów kilku z nich.
KDE Extragear to programy, które są bezpośrednio związane z projektem KDE, ale nie są rozprowadzane razem z nim. Powodów istnienia takich programów może być wiele, ale najczęściej spowodowane jest to faktem, że te programy wykonują czynności, które wykonują już inne programy, zawarte w KDE. Powodem również może być zbytnia specjalizacja tych programów. Jednak najczęściej programiści nie chcą dołączyć programów do głównej gałęzi KDE, ponieważ musieliby wydawać nowe wersje z nowymi wydaniami KDE. A tak mają swobodę tworzenia własnego planu wydawniczego. Mimo tego rozróżnienia, wiele programów z Extragear jest bardzo popularnych.
Zaawansowany, wszechstronny odtwarzacz muzyczny. Może odgrywać pliki MP3, WAV, OGG i wiele innych. Nie jest to miejsce na opisanie wszystkich funkcji amaroKa, ale domyślnie ten program potrafi ściągnąć okładki na płyty CD, wyświetlać słowa piosenki z lyrics i pokazywać estetycznie wizualizacje. amaroK używa całego potencjału KDE; jest wysoce dostosowywalny, korzysta z potężnego interfejsu skryptowego, a przeglądarka kontekstowa może zostać dostosowana przy pomocy arkuszy CSS. amaroK wspiera także różne silniki dźwięku, jak np. GStreamer, xine, NMM, MAS, aKode i aRts.
Strona domowa: http://amarok.kde.org
Zobacz podręcznik amaroKa, przez wpisanie help:/konqueror
w pasku adresu Konquerora lub przez wyszukanie go w Centrum pomocy KDE. Jeśli nie masz jeszcze zainstalowanego amaroKa (a więc i podręcznika), możesz go przejrzeć, korzystając z Internetu.
Program do nagrywania płyt CD/DVD dla KDE. W K3b możesz tworzyć płyty z danymi, filmami i dźwiękiem (program zawiera wtyczki do obsługi formatów WAV, MP3, FLAC i Ogg Vorbis). Można zapisywać i ponownie otwierać projekty, K3b potrafi również zgrywać utwory z płyt CD oraz odpowiednio kopiować płyty CD/DVD.
Strona w ramach projektu Extragear: http://extragear.kde.org/apps/k3b/
Strona domowa: http://k3b.org
Program do zarządzania kolekcją zdjęć, potrafi je również ściągnąć z aparatu cyfrowego. Znajdziesz w nim kompletny system oznaczania zdjęć, komentowania i wtyczek. digiKam robi użytek także z KIPI (KDE Image Plugin Interface czyli Interfejs wtyczek dla obrazków), włączając się tym samym do inicjatywy tworzenia wspólnej architektury wtyczek graficznych, co pozwala na ich współdzielenie we wszystkich programach graficznych, napisanych dla KDE, jak np. Gwenview, ShowImg i KimDaBa.
Strona domowa: http://digikam.org
Kolejna zaawansowana przeglądarka grafiki, która potrafi otworzyć i zapisać wszystkie formaty obrazków, wspieranych przez KDE, jak również format GIMP-a (*.xcf). Gwenview potrafi wykonać kilka modyfikacji na obrazkach (obracanie, odbijanie)Posiada pełne wsparcie dla wtyczek protokołów (pozwalając tym samym działać na obrazkach, znajdujących się na serwerze FTP). Poza tym wspiera operacje zarządzania plikami, czyli kopiowanie, wklejanie, przenoszenie, usuwanie.
Strona domowa: http://gwenview.sourceforge.net/
Bogata w funkcje przeglądarka, napisana dla KDE, pozwalająca na wyświetlenie bardzo wielu formatów np. JPEG, PNG, [animowany] GIF i MNG. Posiada panel nawigacji w widoku drzewa, ramkę widoku katalogu i ramkę podglądu obrazka. Ramka podglądu (ta większa) może zostać zamieniona z ramką widoku katalogu (tą mniejszą). ShowImg może wyświetlać obrazki z wielu katalogów i szukać identycznych obrazków. Potrafi także włączyć tryb pełnoekranowy, zmieniać powiększenie, używać protokołu przeciągnij i upuść z Konquerorem. Wspiera także obrazki w skompresowanych archiwach.
Strona domowa: http://www.jalix.org/projects/showimg/
KimDaBa (KDE Image Database czyli baza obrazków KDE) próbuje dostarczyć efektywnego rozwiązania do organizacji kolekcji setek (czy nawet tysięcy) obrazków. Program jest wysoce zoptymalizowany do komentowania zdjęć, więc KimDaBa pomoże Ci zlokalizować odpowiedni obrazek w ciągu kilku sekund.
Strona domowa: http://ktown.kde.org/kimdaba/
Rozbudowany klient IRC, wspiera kodowanie na każdy kanał, pobieranie i wznawianie pobierania plików, dopełnianie pseudonimów i podświetlanie, jak również dobrze integruje się z Kontact i pozostałą częścią KDE.
Strona domowa: http://konversation.kde.org
Nakładka na program MLDonkey, potężne narzędzie wymiany plików, bazujące na modelu P2P. KMldonkey jest wysoce konfigurowalny, pokazuje statystyki pasma i sieci w czasie rzeczywistym. Zawiera wiele innych funkcji.
Strona domowa: http://kmldonkey.org/
Wyświetla ikonkę dla każdego interfejsu sieciowego w tacce systemowej. Dymki i okna informacyjne dostarczają wiadomości na temat pracy interfejsu. Pasywne okienka informują o zmianach w połączeniu. Zintegrowano także wykres transferu.
Prosty, wreszcie idealny program do graficznego przedstawiania użycia miejsca na twardym dysku. Filelight pokazuje te informacje w formie zestawu koncentrycznych, rozdzielonych pierścieni.
Strona domowa: http://www.methylblue.com/filelight/
Narzędzie do zarządzania bazą danych przepisów. Zawiera pełne wsparcie dla tworzenia i usuwania składników, jak również obliczania ilości kalorii, witamin, cukrów itd., co pomaga w stosowaniu diet. Inne zalety to elastyczność i możliwości dalszego rozszerzania.
Strona domowa: http://krecipes.sourceforge.net
Informacje powiązane i odnośniki
Należy podkreślić, że powyższe informacje to tylko przegląd tego, co można znaleźć w KDE extragear. Jeśłi chcesz zobaczyć wszystkie programy i narzędzia, dostępne w KDE extragear, odwiedź http://extragear.kde.org, gdzie znajdziesz ich opisy.
Podręczniki dla wielu programów z extragear można przeglądać na stronie http://docs.kde.org, niektóre także w polskiej wersji językowej, na tej samej stronie, ale w dziale z polskimi tłumaczeniami.
Ponownie, bogactwo innych (niezależnych) programów dla KDE znajdziesz na popularnej stronie http://kde-apps.org.
Żeby KDE mogło użyć dowolnego urządzenia, wymiennego czy też nie, trzeba je wpierw zamontować. Kiedy urządzenie jest zamontowane, KDE pobiera wszystkie potrzebne informacje na jego temat: jak z niego czytać, jak zapisywać na niego i wiele innych.
Używanie urządzenia odbywa się pod kontrolą systemu operacyjnego i ważne jest, żeby system operacyjny zawierał narzędzia do jego obsługi. KDE może również automatycznie montować urządzenia, pracując z HAL-em (Hardware Abstraction Layer - warstwa abstrakcji sprzętu). Twoja dystrybucja powinna była ustawić HAL automatycznie; jeśli nie, sprawdź dokumentację dostarczoną przez dystrybucję.
Istnieje wiele metod na znalezienie listy urządzeń będących nośnikami danych. Użyj sposobu, który najbardziej Ci odpowiada:
Wpisz media:/
lub system:/media
w pasku adresu Konquerora.
Przenieś się do niego klikając na kartę Usługi w panelu nawigacyjnym Konquerora, a następnie wybierając Nośniki danych.
Wybierz -> z menu Konquerora.
Kliknij na ikonę pulpitu System, a następnie w okienku, które się pojawi, kliknij Nośniki danych.
W nośnikach danych (znanych również jako protokół media:/) pojawią się wszystkie urządzenia rozpoznane przez KDE, włączając w to dyski twarde, napędy CD i DVD, jak również urządzenia USB i Firewire, zakładając, że Twoja dystrybucja jest skonfigurowana poprawnie, żeby była w stanie powiadamiać o nich KDE.
Możesz również kazać KDE pokazywać ikonkę urządzenia na pulpicie. Aby uruchomić lub skonfigurować tę właściwość w panelu sterowania, przejdź do Pulpit+Zachowanie i wybierz kartę Ikony urządzeń. Akcja ikony urządzenia może zostać użyta do pokazania urządzeń odmontowanych i zamontowanych albo tylko do utworzenia ikonki kiedy urządzenie jest wykryte i automatycznie zamontowane (tylko kiedy automatyczne montowanie zostało poprawnie skonfigurowane) poprzez niezaznaczanie opcji odmontowanych.
Z KDE 3.5 i nowszymi, urządzenia mogą być automatycznie montowane, wymagając wyłącznie włożenia wymiennego dysku. KDE wyświetli okienko automatycznego montowania z pytaniem „"Co chcesz teraz zrobić?"” z nośnikiem. Aby skonfigurować listę opcji proponowanych dla urządzeń, otwórz Centrum sterowania KDE i przejdź do Urządzenia peryferyjne+Urządzenia przechowywania danych. Tutaj można dodawać i usuwać programy z list urządzeń.
Automatyczne montowanie będzie działać tylko wtedy, gdy zainstalowane są dbus, hal i udev, a jądro jest poprawnie skonfigurowane. Aby sprawdzić, czy są one uruchomione w Twoim systemie, dowiedz się, czy w tabeli procesów w Ksysguardzie występują hald, dbus-daemon i udevd. KDE nie dostarcza żadnego z tych komponentów. Musisz sprawdzić w swojej dystrybucji.
Informacje dodatkowe
HOWTO: konfigurowanie D-BUS i HAL z edycją programów usługowych nośników danych KDE (Zarządzana przez społeczność dokumentacja HOWTO na wiki KDE)
http://www.freedesktop.org/wiki/Software/halHAL - Warstwa abstrakcji sprzętu
Jeśli w Twoim systemie nie ma automatycznego montowania, KDE jest skonfigurowany tak, żeby montować i odmontowywać urządzenie, do którego bieżący użytkownik ma uprawnienia do montowania. Kiedy urządzenie jest zamontowane jako partycja root (tzn. /
), a Ty logujesz się do KDE jako jakiś użytkownik, KDE nie może zamontować, ani odmontować go bez otrzymania większych uprawnień. Aby sprawdzić uprawnienia montowania urządzeń, obejrzyj plik /etc/fstab
.
Aby w KDE zamontować lub odmontować ręcznie urządzenie, trzeba tylko kliknąć prawym przyciskiem myszy na ikonkę urządzenia w media:/ albo na pulpicie i wybrać lub . Urządzenia wymienne można również odmontować przy użyciu . KDE wciąż wymaga, żeby urządzenie było odpowiednio umieszczone w /etc/fstab.
Wprowadzenie do serwera dźwięku aRts
Zwiększanie wydajności, współdzielenie urządzeń
W KDE jest wiele odtwarzaczy muzycznych. Różnią się od siebie funkcjonalnością i przeznaczeniem.
Noatun jest domyślnym odtwarzaczem muzyki w KDE. Posiada wysoce konfigurowalny interfejs użytkownika, włączając w to wiele stylów dla listy odtwarzania, wtyczki, pozwalające na wyświetlanie wizualizacji i robienie innych rzeczy.
Noatun jest częścią pakietu kdemultimedia.
JuK pozwala na zarządzanie nagraniami, listami odtwarzania i na zapisywanie tagów. Program pozwala w bardzo efektywny sposób zarządzać wszystkimi plikami muzycznymi, tworzyć i modyfikować listy odtwarzania, a także operować na tagach w plikach muzycznych.
Juk nadaje się na podstawowy program do odtwarzania muzyki lub do przygotowania list odtwarzania i plików do użycia w innym programie.
JuK jest częścią pakietu kdemultimedia.
Kaboodle jest "jednostrzałowym" odtwarzaczem. Oznacza to, że otworzy się, zagra plik i zatrzyma się. Kaboodle jest użyteczny, gdy chcesz przesłuchać jeden plik, bez konieczności ingerowania w aktualnie używaną listę odtwarzania innego programu.
Kaboodle jest częścią pakietu kdemultimedia.
amaroK jest popularnym niezależnym programem. W Twojej dystrybucji powinny znajdować się odpowiednie paczki.
Większość odtwarzaczy filmów KDE jak np. Kaffeine i kmplayer jest także użytecznymi odtwarzaczami muzyki.
Konwencjonalnym sposobem na zgrywanie płyt audio do plików MP3 lub Ogg jest użycie osobnego programu, jak np. iTunes®, Winamp lub programu KDE - KAudioCreator. Jednak jeśli ugrzęźniemy w konwencjach, to gdzie zabawa?! W tym artykule pokażę Ci, jak poczuć się elitą podczas zgrywania płyt w sposób... hmm w sposób elitarny ;-)
Czego potrzeba, żeby być cool? Zwyczajne KDE, bez żadnych specjalnych dodatków może zgrać Twoje płyty. Jednak żeby je zakodować, potrzebne są odpowiednie kodeki. Na dzień dzisiejszy wspierane są formaty Ogg Vorbis, MP3 i FLAC. Żeby móc kodować muzykę do tych formatów, musisz zainstalować odpowiednio libogg, lame i flac. Nie pomogę Ci ich zainstalować, ponieważ sposób instalacji jest zależny od Twojego systemu; przejrzyj jego dokumentację.
Gdy masz już zainstalowane swoje ulubione kodeki (lub jeden kodek), otwórz Centrum sterowania KDE i idź w kierunku ->. Ustaw opcje na różnych zakładkach według upodobania. Możesz zostawić wszystko tak, jak jest, ale spojrzyj na nie przynajmniej, dowiesz się, co mogą Ci zaoferować. Kolejno, idź do ->. Zmień wszystko, cokolwiek Ci się nie podoba. Przy okazji, jeśli nie wiesz co to CDDB: jest to skrót od CD DataBase lub jeszcze dokładniej od Compact Disc DataBase, czyli baza danych CD. Do czego ona się przydaje? Pozwala na pobranie informacji na temat wykonawcy, albumu, ścieżki itp. z Internetu. Informacje te są zapisywane do tagów plików MP3 lub Ogg. Pliki te zaraz utworzysz z Twoich płytek.
Bez dalszego zwlekania przystępujemy do "bycia cool". Najpierw wrzuć do napędu płytkę, którą chcesz zgrać (nic bardziej oczywistego!). (Od tłumacza: zgrywanie z użyciem nagrywarki daje zwykle lepsze efekty). Odpal okno Konquerora. Otwórz zakładkę Usługi w panelu nawigacji. Panel nawigacji znajduje się po lewej stronie okna, jak pokazano na zrzucie poniżej. Jeśli nie jest widoczny, możesz go wyprodukować z powietrza, naciskając magiczny klawisz F9.
Kliknij na Przeglądarka audio CD. Po kilku sekundach zobaczysz trochę katalogów, które możesz zacząć przeglądać. Czasem pokazanie wszystkiego zabiera trochę czasu, jest to spowodowane faktem, że program próbuje pobrać informacje z bazy danych CDDB, którą skonfigurowałeś wcześniej.
Na zrzucie poniżej znajduje się zawartość katalogu Ogg Vorbis. Ukazuje on wszystkie piosenki w formacie Ogg. Ba! Widać nawet ich rozmiary! Ale przecież oboje wiemy, że płyta audio nie zawiera plików Ogg. Co więc się stało?
Wszystkie katalogi, które widzisz w Przeglądarce audio cd to atrapy. Można powiedzieć, że pokazują one zawartość płyty po przepuszczeniu przez różne filtry. Gdy otworzysz katalog Ogg Vorbis, widzisz zawartość CD, która tak wyglądałaby, gdyby była przechowywana w formacie Ogg. Jeśli przejrzysz inne katalogi, znajdziesz reprezentacje zawartości płyty w formatach MP3, flac i wav. Masz oczywiście możliwość sprawdzenia ich rozmiaru po przekodowaniu do każdego z dostępnych formatów.
Chyba nie muszę już tłumaczyć, jak zgrać i przekodować zawartość płyty. Po prostu zdecyduj, w jakim formacie chcesz mieć pliki na dysku, wejdź do odpowiedniego katalogu i przeciągnij czy też przeklej pliki do docelowego katalogu. To wszystko! KDE zgra i zakoduje utwory w locie. Jeśli skopiujesz jakiś plik z katalogu Cała płyta CD, otrzymasz zawartość płyty jako jeden ciągły plik.
Dodatkowe informacje
Strona internetowa programu amaroK, znajdująca się pod adresem http://amarok.sf.net zawiera nowości i informacje o odtwarzaczu muzyki amaroK.
Wprowadzenie do wtyczki xine dla serwera dźwięku aRts
Inne programy (kaffeine, kmplayer)
KDE przechowuje informacje o Twoich osobistych ustawieniach w kilku różnych miejscach:
Ukryty katalog .kde
(zwróć uwagę na kropkę na początku nazwy), znajdujący się w Twoim katalogu domowym, zawiera dużo plików z ustawieniami KDE. Niektóre z przydatnych podkatalogów to:.kde/share/config
, w którym znajdują się pliki konfiguracyjne poszczególnych programów, .kde/Autostart
, który zawiera skróty do programów, które mają być uruchomione przy każdym uruchomieniu KDE oraz .kde/share/apps/kabc
, w którym znajduje się Twoja książka adresowa.
Zmienne środowiska KDEDIR
i KDEDIRS
określają, gdzie przechowywane są pliki KDE. Zwykle należy ustawić tylko zmienną KDEDIR
na katalog, w którym zainstalowane jest KDE, ale czasem programy KDE są zainstalowane również gdzie indziej i wówczas należy użyć zmiennej środowiska KDEDIRS
. Na zmienną KDEDIRS
należy przypisać listę katalogów zawierających programy KDE, oddzielonych przecinkami. Na przykład, jeśli programy KDE znajdują się w katalogach /usr/local/kde
i /home/phil/kde
, należy użyć polecenia export KDEDIR=/usr/local/kde,/home/phil/kde
(jeśli używasz bash) lub setenv KDEDIR=/usr/local/kde,/home/phil/kde
(jeśli używasz sh).
Powiązane informacje
Część VI, „KDE dla administratorów” zawiera więcej informacji o katalogach używanych przez KDE.
W systemach typu UNIX® często znajduje się większa ilość użytkowników, którzy mogą mieć różne uprawnienia. Zwykle w systemie znajduje się konto zwykłego użytkownika, którego pliki są zwykle składowane w /home/nazwa_użytkownika
, a także konto roota (administratora)
. Konto roota
posiada nieograniczone uprawnienia, więc można z niego zmodyfikować każdy plik w systemie.
Chociaż oznacza to, że możesz przeprowadzić wszystkie zadania administracyjne bez uprzykrzania sobie życia, oznacza także, że to konto nie posiada żadnych ograniczeń. A więc drobna literówka lub inny błąd może spowodować nieodwracalne uszkodzenie systemu.
Niektóre z systemów, w których znajduje się KDE, posiadają graficzny menedżer logowania, w którym istnieje możliwość zalogowania jako root
. Mimo to, nie należy logować się do KDE jako root
i zwykle nie ma takiej potrzeby. Twój system jest o wiele bardziej narażony na ataki, gdy przeglądasz zasoby Internetu jako root
i dramatycznie zwiększają się szanse na uszkodzenie systemu.
Niektóre dystrybucje Linuksa próbowały uwydatnić ten problem tak bardzo, że zablokowały całkowicie konto roota
, a w zamian używają polecenia sudo. Mimo to, podstawowy model bezpieczeństwa w sudo jest identyczny, jak w su, a więc metody te mają zasadniczo te same wady i zalety.
Jeśli kiedykolwiek zaistnieje potrzeba uruchomienia programu z prawami superużytkownika, zawsze zalecane jest użycie w tym celu KDE su. Z Konsoli lub okienku, które pojawi się po naciśnięciu klawiszy Alt+F2, wpisz kdesu
. Spowoduje to uruchomienie programu z prawami superużytkownika. nazwa_programu
Nawet, jeśli Twój system jest skonfigurowany do używania sudo lub pracujesz w dystrybucji Linuksa, która używa sudo, jak np. Kubuntu™, ciągle powinieneś użyć KDE su. Program będzie odpowiednio zmodyfikowany przez programistów, więc będzie działał poprawnie. Mimo to, nie używaj nigdy sudo nazwa_programu
w celu uruchomienia programu z prawami roota
, ponieważ może to rozstroić uprawnienia w różnych plikach konfiguracyjnych tego programu. Uruchamianie graficznych programów jako root
jest ogólnie złym pomysłem, ale użycie KDE su jest z założenia najbezpieczniejszym sposobem.
Dodatkowe informacje
Począwszy od wersji 3.3, KDE udostępnia system zarządzania sesjami, który umożliwia przełączanie między kontami użytkowników na jednym komputerze. Oznacza to, że możesz pozostać zalogowanym, podczas gdy Twoja siostra, brat, żona, sąsiad czy ktokolwiek inny chce na chwilę skorzystać z komputera, by odczytać swoje e-maile. Wcześniej konieczne było wylogowanie (i w związku z tym zamknięcie programów i zapisanie dokumentów), a następnie zalogowanie nowego użytkownika.
Teraz jest to prawie tak proste jak przełączenie się na inny wirtualny pulpit.
Przełączanie użytkowników: Jak to działa
W Menu K pojawiła się nowa pozycja. Gdzieś na dole menu znajduje się podmenu . Zawiera ono polecenie zablokowanie bieżącej sesji i rozpoczęcia nowej sesji, co oznacza, że na Twoim pulpicie uruchomiony zostanie wygaszacz ekranu, a po kilku chwilach pojawi się ekran logowania KDM, jak zwykle przy uruchomieniu komputera. Użycie polecenia robi to samo, z wyjątkiem uruchomienia wygaszacza ekranu na Twoim pulpicie.
Kiedy jest już uruchomiona więcej niż jedna sesja, można naciskać klawisze Ctrl+Alt+F7 lub F8, i tak dalej (zwykle jest to tak skonfigurowane), żeby przełączać się między sesjami. Wygodniejszym sposobem jest wybranie sesji z listy aktywnych sesji na dole menu .
Jeśli włączony jest wygaszacz ekranu i inny użytkownik chce się zalogować, może on (lub ona) nacisnąć przycisk i zalogować się w nowej sesji.
Jeśli uruchomiony jest kdm i chcesz przełączyć się na inną aktywną sesję, możesz nacisnąć przycisk i wybrać menu , i użyć go podobnie, jak menu opisane powyżej.
kpf umożliwia proste współdzielenie plików przy wykorzystaniu HTTP (Hyper Text Transfer Protocol), czyli protokołu używanego przez strony WWW do dostarczania danych do przeglądarek internetowych. kpf jest całkowiecie publicznym serwerem plików, co oznacza, że nie ma żadnych ograniczeń dostępu do współdzielonych plików: to, co wybierzesz do współdzielenia, jest dostępne dla każdego.
kpf został zaprojektowany do użycia przy współdzieleniu plików z przyjaciółmi, nie jako pełnoprawny serwer WWW taki jak Apache. kpf narodził się jako łatwy sposób udostępniania plików podczas rozmowy za pomocą IRC (Internet Relay Chat, lub „czat”.)
kpf działa jako aplet programu Kicker. To oznacza, że zabiera trochę miejsca na ekranie i jego status jest zawsze widoczny. Aby uruchomić aplet kpf kliknij Kicker przyciskiem myszy i wybierz . Otworzy się okno . Wybierz z niego i kliknij przycisk .
kpf wykorzystuje koncepcję współdzielonych folderów. Możesz wybrać jeden lub więcej i wszystkie pliki w nich zawarte (a także w folderach wchodzących w ich skład) będą współdzielone.
Bardzo uważaj, które foldery współdzielisz. Pamiętaj, że cały świat ma dostęp do folderów i ich pełnej zawartości, także plików „ukrytych” („o nazwach rozpoczynających się kropką” dla bardziej zaawansowanych użytkowników). Dlatego sprawdź, czy na pewno nie udostępniasz ważnych informacji takich jak hasła, klucze kryptograficzne, książka adresowa, wewnętrzne dokumenty Twojej organizacji, itp..
Kiedy działa kpf widać kwadratowy aplet w cienką ramką i ikonę przedstawiającą balon z gorącym powietrzem. Balon jest dostępny, kiedy nie są współdzielone żadne foldery.
Aby dzielić folder kliknij . Wybranie go spowoduje pokazanie „asystenta”, który zada kilka prostych pytań. Po ich zakończeniu nastąpi konfiguracja folderu do współdzielenia.
przyciskiem myszy ikonę z balonem. Pojawi się wtedy menu rozwijane zawierające tylko jeden element,Istnieje alternatywa dla bezpośredniego używania apletu, kiedy chce się współdzielić folder. kpf jest zintegrowany z programem Konqueror.
Kiedy w programie Konqueror jest widoczny folder, kliknij tło przyciskiem myszy. Spowoduje to otwarcie okna „Właściwości”. Standardowo kpf dodaje do niego kartę Udostępnij. Masz tam możliwość uruchomienia kpf, jeśli jeszcze nie jest włączony. Wybranie przycisku spowoduje wysłanie sygnału do apletu kpf w celu dodania nowego współdzielonego zasobu.
Więcej szczegółowych informacji, takich jak to, jak współdzielić różne foldery z różnymi osobami, znajduje się w podręczniku kpf.
Ta sekcja jest pożyczoną i zmodyfikowaną wersją pliku README dotyczącego LISa, którego autorem jest Alexander Neundorf.
KDE zawiera dwa serwery o dużych możliwościach: Lan Information Server (LISa)oraz Restricted Lan Information Server (resLISa) używane do identyfikacji CIFS oraz innych serwerów w Twojej sieci lokalnej. Udostępniają one funkcjonalność podobną do „Otoczenia sieciowego” w Microsoft® Windows®.
Lisa potrzebuje wyłącznie stosu TCP/IP, tak więc konfiguracja samby nie jest konieczna do jej działania, ale wymagany jest pakiet samba. Aby znaleźć komputery w Twojej sieci lokalnej ustaw zakres adresów IP w pliku konfiguracyjnym, który Lisa będzie sprawdzać. Kiedy uruchomisz serwer Lisa, zacznie on wysyłać wiadomości ICMP, Echo request (ping) do wszystkich adresów IP w tym pliku i czekać na odpowiedź.
Serwer Lisa wymaga uprawnień administratora do otwierania gniazd, ale kiedy są one już otwarte, dodatkowe uprawnienia są natychmiast porzucane.
Można także uruchomić program Lisa używając nmblookup "*"
.
Jeśli nie posiadasz tego polecenia, program nmblookup można znaleźć na stronie http://www.samba.org lub w pakietach dostępnych w Twojej dystrybucji
"*"
spowoduje rozgłoszenie wiadomości do dostępnej sieci i każdy komputer z działającą usługą smb wyśle odpowiedź z informacją, że przyjmuje połączenia.Jeśli Twoja sieć firmowa używa bardzo rygorystycznych zasad dotyczących tego, które porty mogą być otwarte, do komunikacji z innymi komputerami potrzebujesz programu ResLisa. Z powodu tego, że ResLisa nie może sprawdzać całych sieci i zakresów adresów przy pomocy polecenia ping, wszystkie adresy trzeba dodać ręcznie do pliku konfiguracyjnego. Obecnie można dodać tam do 64 adresów.
ResLisa podaje informacje tylko przez gniazda domeny UNIX®, czyli nie przez sieć. Nazwą gniazda jest /tmp/resLISa-
, tak więc ResLisa może być bezpiecznie uruchamiana na tym samym komputerze przez więcej niż jednego użytkownika.TwojaNazwaUżytkownika
Na starcie Lisa sprawdza plik konfiguracyjny w katalogu domowym użytkownika, plik $
. Jeśli on nie istnieje, Lisa sprawdzi globalną konfigurację znajdującą się w HOME
/.lisarc/etc/lisarc
. Teraz przykład pliku konfiguracyjnego:
PingAddresses = 192.168.100.0/255.255.255.0;192.168.100.10-192.168.199.19;192.168.200.1;
PingNames = moj_komputer1;moj_komputer2 #Nazwy komputerów (wymagane przez resLISa)
AllowedAddresses = 192.168.0.0/255.255.0.0
BroadcastNetwork = 192.168.100.0/255.255.255.0
SearchUsingNmblookup = 1 #spróbuj także nmblookup
FirstWait = 30 #30 setnych sekundy
SecondWait = -1 #Tylko jedna próba
#SecondWait = 60 #Dwie próby i czekanie 0,6 sekundy
UpdatePeriod = 300 #uaktualniaj co 300 sekund
DeliverUnnamedHosts = 0 #Nie pokazuj komputerów bez nazw
MaxPingsAtOnce = 256 #Wysyłaj jednocześnie maksymalnie do 256 wiadomości ICMP echo request
Lisa może także być konfigurowana graficznie w za pomocą dostępnego z Menu K ->->. Do użycia tej opcji trzeba jednak uruchomić program Lisa z opcją -K
wiersza poleceń.
Powiązane informacje
Aby uzyskać pełną listę przełączników w wierszu poleceń i dodatkowe przykłady, zajrzyj do podręcznika programu Lisa, który jest dostępny po wpisaniu help:/lisa
w programie Konqueror.
Zakładając, że drukarka jest podłączona, jak ją zainstalować, odniesienie do większej pomocy w razie problemów.
Drukowanie z programów należących do KDE
Drukowanie z programów nienależących do KDE
Konfiguracja czcionek KDE jest łatwa. Otwórz Centrum sterowania (z ->) i wybierz Instalator czcionek z Administracja systemu w drzewiastym menu.
Istnieją dwa rodzaje czcionek: osobiste i globalne. Czcionki osobiste są dostępne wyłącznie dla Ciebie, podczas gdy globalne - dla wszystkich. Kiedy otworzysz Instalator czcionek, znajdziesz się w trybie osobistym (widać to na pasku Położenie). Przejście do trybu globalnego, gdzie można zmieniać czcionki wszystkich użytkowników danego komputera, jest możliwe po wciśnięciu przycisku i wpisaniu hasła użytkownika root
(administratora).
Poza tym nie ma różnic między tymi dwoma rodzajami czcionek.
W środku znajduje się lista czcionek. Kliknięcie na czcionce powoduje pokazanie podglądu. W pasku narzędzi na górze znajdują się przyciski umożliwiające dostęp do katalogu wyżej, odświeżanie i zmianę widoku.
Jeśli chcesz, możesz umieszczać swoje czcionki w wielu katalogach w taki sposób, że późniejsze ich znalezienie jest łatwiejsze.
Aby zainstalować czcionkę kliknij przycisk . Pojawi się wtedy okno dialogowe, w którym możesz wybrać czcionkę.
Inna metoda to przeciągnięcie czcionki z okna programu Konqueror na listę. Aby usunąć czcionkę, kliknij ją przyciskiem myszy i wybierz .
Konfiguracja (wygładzanie)
kfontinst i kfontview powinny także zostać wspomniane, skoro nie wydaje się,żeby miały jakąkolwiek dokumentację.
Zmiany wyglądu pulpitu KDE można dokonać całkiem łatwo i elastycznie. Odbywa się to albo przez osobne sterowanie różnymi elementami wyglądu, albo przy użyciu wcześniej zdefiniowanego motywu. Przewodnik ten objaśnia różne modyfikowalne części KDE i sposoby kontroli ich wyglądu.
Tło pulpitu, znane częściej jako tapeta, pozwala wyświetlać obrazki na pulpicie. Ustawienia tła znajdują się w Centrum sterowania KDE; można je wywołać również wciskając prawy klawisz myszy na pulpicie i wybierając Konfiguracja pulpitu...
Można w KDE zrezygnować z wyświetlania obrazka, pokazywać pojedynczy obrazek albo złożony z wielu pokaz slajdów. Kiedy wybrana jest opcja tła pulpitu Brak obrazka, używane zamiast tego są opcje Kolory. Można również wybrać, czy używać wspólnego tła dla wszystkich pulpitów wirtualnych, czy też na każdym pulpicie innego. Wyboru dokonuje się wybierając z rozwijanego menu Wszystkie pulpity albo nazwę określonego pulpitu.
Inne obrazki tła można pobrać z sekcji Tapety na KDE-Look.org.
Ustawienia Kolorów Centrum sterowania KDE pozwalają kontrolować kolory wykorzystywane w różnych elementach okien, takich jak paski tytułowe, tła, tekst i przyciski. Można zmienić kolor każdego elementu okna wybierając go z listy rozwijanej i wybierając żądany kolor. Następnie istnieje możliwość zapisania zmian przez kliknięcie na . Spowoduje to zapisanie ustawień w pliku zestawu kolorów. Plik taki to plik tekstowy, z rozszerzeniem .kcsrc
, zawiera kolor dla każdego widżetu, w formacie RGB. Równie proste jest dodanie zestawów kolorów pobranych z internetu. W tym celu trzeba kliknąć na i wskazać plik .kcsrc
. Przy pomocy zestawów kolorów można zapisać dokonane zmiany w jednym, wygodnym pliku albo łatwo przełączyć na zdefiniowane wcześniej ustawienie, bez potrzeby zmiany każdego elementu okna osobno.
Dodatkowe zestawy kolorów można pobrać z sekcji Zestawy kolorów na KDE-Look.org.
Motyw ikonek zawiera obrazki wykorzystywane do reprezentowania akcji, plików, urządzeń i aplikacji. Zarządzanie nimi odbywa się w prosty sposób przy użyciu modułu Ikony w Centrum sterowania KDE. Należy po prostu wybrać motyw ikonek, którego chce się używać i kliknąć na przycisk , żeby się na niego przełączyć. Natomiast żeby zainstalować nowe motywy ikonek, wystarczy kliknąć na i wskazać położenie archiwum motywu ikon. Nie trzeba tego archiwum rozpakowywać do katalogu. Właściwie to moduł Ikony akceptuje tylko skompresowane motywy ikon. Aby usunąć motyw ikon, należy wybrać go z listy i kliknąć na . Trzeba zaznaczyć, że niemożliwe jest usunięcie aktualnie używanego motywu. Trzeba wpierw przełączyć się na jakiś inny motyw. Tak samo nie można usunąć motywów ikonek zainstalowanych uprzednio przez administratora (root
) ani opiekuna pakietu dystrybucyjnego.
Inne motywy ikonek można znaleźć w podsekcji Zestawy ikon na KDE-Look.org.
Domyślny ekran powitalny KDE
Ekran powitalny to animowany obrazek lub ekran wyświetlany podczas wczytywaniu KDE po zalogowaniu się do systemu. Każdy użytkownik może posiadać inny ekran powitalny. Zamiany ekranu powitalnego aktualnego użytkownika dokonuje się w module Ekran powitalny Centrum sterowania KDE. Należy w tym celu wybrać ekran przeznaczony do użycia i kliknąć na . Istnieje również możliwość przetestowania wyglądu wybranego ekranu po kliknięciu na . Instalowanie nowego ekranu powitalnego jest bardzo proste. Wystarczy kliknąć na i wskazać położenie archiwum ekranu powitalnego do dodania. Nie trzeba tego archiwum wcześniej rozpakowywać. Równie prosto usuwa się ekrany powitalne - należy je tylko zaznaczyć i kliknąć na . Należy zwrócić uwagę, że nie da się usunąć ekranów powitalnych zainstalowanych przez administratora (root
) ani opiekuna pakietu dystrybucyjnego.
Motywy ekranów powitalnych można znaleźć na KDE-Look.org, w sekcji Ekrany powitalne. Należy wziąć pod uwagę, że niektóre ekrany powitalne wymagają zainstalowania określonego silnika KSplash.
W KDE można zmieniać wygląd krawędzi okien, pasków tytułowych i przycisków przy pomocy dekoracji okien. Niektóre z dekoracji okien posiadają nawet zdolność pokazywania efektów, takich jak przezroczystość. Dekoracje okien muszą wykonywać wszystkie powyższe czynności bez uszczerbku dla prędkości i wydajności. To jest przyczyna, dla której dekoracje występują w formie kodu źródłowego, który musi zostać skompilowany albo pakietów binarnych, które muszą być zainstalowane. Generalnie, dekoracje okien to wtyczki lub niewielkie programy, które instruują KWin, menadżera okien KDE, w jaki sposób wyświetlać ramki okien.
Żeby dodać nową dekorację okna, trzeba ją skompilować z kodu źródłowego. W wypadku, gdy dostarczono pakiet binarny dla danego systemu lub dystrybucji, wystarczy go zainstalować przy pomocy menadżera pakietów. Sposób postępowania powinien być podany w podręczniku dystrybucji. Po zainstalowaniu dekoracja okna staje się dostępna w ustawieniach Dekoracji okien Centrum sterowania KDE. Na karcie Dekoracja okna można na liście rozwijanej obejrzeć listę zaistalowanych dekoracji. W celu użycia należy zaznaczyć daną dekorację i kliknąć na . Różne dekoracje charakteryzują się odmiennymi możliwościami i ustawieniami. Wskazane jest poeksperymentowanie z dostępnymi różnymi opcjami. Zakładka Przyciski pozwala kontrolować przyciski na pasku tytułowym okna. Po włączeniu opcji Użyj własnych pozycji przycisków na pasku tytułowym można przesuwać, usuwać i dodawać przyciski. Żeby dodać przyciski do paska, wystarczy przeciągnąć element z listy na podgląd paska powyżej. Odwrotnie, w celu usunięcia przycisku, trzeba przeciągnąć element z podglądu na listę. A zwykłe przesuwanie przycisków na podglądzie pozwala zmieniać ich kolejność.
O ile wszystkie dekoracje okien muszą być skompilowane z kodu źródłowego, o tyle niektóre dekoracje okien mogą wczytać pliki motywów oparte o bitmapy, które nie muszą być kompilowane. KDE jest dostarczany z dekoracją okna opartą o bitmapy, zwaną dekoracją okien IceWM. Inną dekoracją okien tego typu jest deKorator, którego można znaleźć na KDE-Look.org. Jak je zainstalować można dowiedzieć się z dokumentacji dystrybucji. Zaletą używania dekoracji opartych o bitmapy jest względna łatwość tworzenia dla nich motywów, przy pomocy obrazków i edycji pliku konfiguracyjnego. Mankamentem jest lekki spadek wydajności, którego na szybszych systemach można wcale nie odczuć.
Żeby dodać motyw IceWM, należy wybrać IceWM jako dekorację okna, a następnie kliknąć na odnośniku Otwórz katalog motywu IceWM KDE w obszarze opisu dekoracji okna. Spowoduje to otwarcie okienka Konquerora w $
. Trzeba rozpakować do tego katalogu motyw IceWM; zostanie on dodany do listy motywów IceWM. Po wybraniu motywu, który chce się użyć, trzeba kliknąć na .KDEHOME
/share/apps/kwin/icewm-themes
Żeby dodać motyw deKoratora po zainstalowaniu samego deKoratora, należy wybrać go z listy dekoracji okien i przejść do karty Motywy. Następnie trzeba kliknąć na i zlokalizować archiwum motywu deKoratora. Wersja motywu musi pasować do wersji deKoratora zainstalowanego w systemie. Po dodaniu motywu można go zaznaczyć i kliknąć na . Kliknięcie na spowoduje wejście zmian w życie.
Nieco więcej dekoracji okien znajduje się na KDE-Look.org, w podsekcjach the Native KDE 3.x i the Native KDE 3.2+. Motywy dla dekoracji okien IceWM-a i deKoratora posiadają własne podsekcje w kategorii Dekoracje okien.
Widżety to podstawowe elementy graficznego interfejsu użytkownika - przyciski, paski przewijania, karty, menu. Styl widżetu to wtyczka lub niewielki program, który instruuje KDE w jaki sposób wyświetlać dany widżet. Ponieważ widżety są podstawową częścią interfejsu, dostęp do nich odbywa się bardzo często, więc muszą reagować jak najszybciej. Dlatego ich style muszą przyjmować formę kodu źródłowego do kompilacji albo binarnych pakietów do zainstalowania, tak jak dekoracje okien. W dokumentacji dystrybucji można znaleźć informacje w jaki sposób skompilować źródła lub zainstalować binarne pakiety.
Po zainstalowaniu stylu widżetu zostanie on dodany do listy dostępnych w module Styl Centrum sterowania KDE. Karta Styl pozwala na wybranie stylu z listy oraz na skonfigurowanie go, jeśli styl dopuszcza możliwość . Różne style posiadają różne opcje. Podgląd zaznaczonego stylu jest dostępny w dolnej części karty. Karta pozwala kontrolować różnorodne efekty wizualne dla niektórych widżetów, jak listy rozwijane i podpowiedzi. Karta udostępnia niektóre opcje ogólnego wyglądu pasków narzędzi.
Dodatkowe style widżetów można znaleźć w innej podsekcji KDE Motywów/styli na KDE-Look.org. Trzeba zaznaczyć, że style występują w postaci kodu źródłowego albo pakietu binarnego. To nie są pliki motywów KDE.
KDE pozwala zapisać różne zmiany dokonane w wyglądzie pulpitu do jednego pliku, przy użyciu Menadżera motywów w Centrum sterowania KDE. Po ustawieniu pulpitu w wybrany sposób należy kliknąć na . Trzeba wpisać szczegóły dotyczące motywu, takie jak nazwa, autor, wersja, itd., a po zrobieniu tego kliknąć . Spowoduje to dodanie motywu do listy dostępnych motywów i zapisanie ustawień w motywie KDE Motyw KDE (plik .kth
) instruuje KDE jakie dekoracje okna, styl albo zestaw kolorów użyć dla tego szczególnego motywu. Żeby dodać motyw KDE z zewnątrz, należy kliknąć na i zlokalizować położenie pliku motywu. Usunięcie motywu odbywa się w prosty sposób przez kliknięcie na . Jeśli dokonano zmian we własnym motywie, trzeba albo stworzyć dla niego nową nazwę, albo wpierw usunąć poprzednią wersję, żeby można było użyć tej samej nazwy motywu.
Oto ustawienia, które są zapisywane i pokazywane w motywie KDE:
Tło
Wygaszacz ekranu
Motyw ikonek
Powiadomienia systemowe
Zestaw kolorów
Motyw kursora
Dekoracja okna
Tło Konquerora (menadżer plików)
Tło panelu
Styl
Czcionki
Jedną bardzo istotną rzeczą wartą podkreślenia przy używaniu lub instalowaniu motywu KDE jest to, że określa on tylko jakich ustawień użyć dla powyższych. Motyw KDE zawiera w pakiecie tylko powiadomienia systemowe, tło pulpitu, tło panelu, tło Konquerora i zestaw kolorów. Pozostałe komponenty, jeżeli nie są dostarczane wraz z KDE, muszą być zainstalowane oddzielnie.
Motywy KDE można pobrać z podsekcji Menadżer motywów na KDE-Look.org, pod sekcją Motywy/Style.
Tło/obraz tapety lub kolor pulpitu
(.kcsrc
) Plik konfiguracyjny, określający przypisanie kolorów do widżetów
Obrazki reprezentujące aplikacje, pliki, urządzenia itd.
Animowany obrazek lub ekran wyświetlany przez KDE po zalogowaniu
Wtyczki lub malutkie programy instruujące menadżer okien w jaki sposób wyświetlać ramki okien
Wtyczka lub malutki program instruujący KDE w jaki sposób wyświetlać widżety
(.kth
) Plik zawierający instrukcje jakich ustawień użyć dla różnych składników GUI
Podstawowe elementy składające się na graficzny interfejs użytkownika: przyciski, paski przewijania, menu, tabulatory, itd.
Bardzo pobieżne wprowadzenie do zarządzania przy pomocy powłoki
Procedury awaryjne: zatrzymywanie źle działających programów itd
SSH, sesje, zmienne środowiska i inne ciekawe rzeczy
Trochę sztuczek
Konsole to emulator terminala dla X Window. Bazuje na DEC VT100 i jego następcach. Konsole – nazywana także terminalem – jest podstawowym narzędziem używanym na komputerach z systemem Linux® i UNIX® do szybkiej i produktywnej pracy.
Procedury awaryjne:
W systemach Linux® i tych opartych na UNIX®-ie każdy proces działa niezależnie w swojej przestrzeni adresowej, nie może więc przez przypadek nadpisać pamięci innego procesu (inaczej, jeśli ma uprawnienia administratora, czyli działa jako użytkownik root
). Jeśli jakiś proces w KDE zostanie zakończony z powodu błędu, nie należy się martwić tym, że mógł mieć dostęp do innych działających procesów.
Do śledzenia wszystkich procesów działających w systemie używa się poleceń top i ps przy użyciu Konsole. Narzędzia te ułatwiają znalezienie i zatrzymanie niepożądanych programów.
Przykład użycia sygnałów wraz z Konsole. Załóżmy, że Konqueror niespodziewanie zakończył działanie zostawiając proces nspluginviewer, który zajmuje 12% pamięci i zużywa 10% cyklów procesora. W programie top użyj klawisza k, żeby zatrzymać to zadanie. Nastąpi najpierw zapytanie o PID, a potem sygnał spowoduje zakończenie pracy programu. Więcej o tym, jak sygnały mogą być wysyłane do działających procesów znajdziesz w podręczniku sygnałów (użyj polecenia man signal w Konsole lub przejdź do #signal
w programie Konqueror).
SSH, sesje, zmienne środowiska i inne ciekawe rzeczy
Jeśli używasz Konsole do zdalnej administracji, rozważ wykorzystanie oferowanej przez Konsole właściwości „Sesja”. Aby jej użyć kliknij w menu ->. Tam wybierz kartę i wpisz nazwę swojej nowej sesji. Będzie ona teraz Twoją domyślną sesją, kiedy tylko włączysz Konsole.
Kiedy uruchamiana jest Konsole, zmienne środowiska specyficzne dla powłoki bash oraz KDE są wczytywane i uruchamiane z pliku ~/.bashrc
lub ~/.bash_profile
. Konfiguracja środowiska użytkownika jest zawarta w ~/.bash_profile
. Do wyświetlenia bieżącej wartości zmiennych można wykorzystać polecenia printenv lub env. Ustawienie wartości zmiennej za pomocą powłoki odbywa się po wydaniu polecenia ZMIENNA=wartość
. Pełną listę zmiennych, które można ustawić w KDE można przejrzeć w wiki .
Trochę sztuczek
Aby zmienić nazwę sesji programu Konsole użyj Ctrl+Alt+S, a potem wpisz nową nazwę.
Jeśli masz potrzebę uruchomienia jakiegoś programu z KDE z uprawnieniami administratora (czyli użytkownika root
), możesz wykorzystać polecenie KDE su z parametrem -c
. Wygląda to następująco: kdesu
. Użycie parametru -c -n
PROGRAM
-n
sprawi, że KDE nie będzie zapamiętywać Twoich haseł.
Powiązane informacje
Podręcznik Konsole zawiera dużo więcej wiadomości na temat możliwości udostępnianych przez program Konsole. Możesz go przeglądać za pomocą Centrum pomocy KDE albo wpisać help:/konsole
w programie Konqueror, w pasku Adres.
Projekt KDE-edu udostępnia dzieciom, rodzinom i nauczycielom kilka programów edukacyjnych. Znajdziesz tu programy pomagające podnieść umiejętności językowe i poprawić słownictwo jak KVocTrain i kwordquiz. Programy naukowe jak bardzo zaawansowany KStars (planetarium) i Kig (interaktywna geometria), zabiorą Cię na granice wiedzy. Baw się dobrze podczas nauki bezwzrokowego pisania z KTouch. Nauczyciele poznają łatwy sposób prowadzenia swoich lekcji wykorzystując KEduca. Pełna lista oprogramowania edukacyjnego w KDE znajduje się na stronie KDE-Edu. Dalej znajduje się krótki opis niektórych z nich.
Podręcznik można obejrzeć wpisując help:/<appname>
w pasku adresu Konquerora lub wybierając go w Centrum pomocy KDE.
Łatwy w użyciu program będący klasyczną grą w wisielca. Można wybrać temat odgadywanych słów, a nawet poziom trudności. Program obsługuje dwadzieścia cztery języki, więc jest idealny do nauki pisowni podstawowych rzeczowników w innych językach.
Strona WWW: http://edu.kde.org/khangman
Program przeznaczony do pomocy w nauce alfabetu nowego języka i do nauki odczytywania prostych sylab. Idealny dla dzieci oraz osób pragnących zapoznać się z alfabetem obcego języka. Obsługiwane jest w tej chwili kilka alfabetów.
Strona WWW: http://edu.kde.org/klettres
Prosta gra na ćwiczenie umysłu, w której trzeba odgadnąć słowo podane przez program. Litery słowa są nie po kolei i należy odgadnąć, jakie słowo można ułożyć przestawiając litery.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kanagram
Prosty sposób na naukę form hiszpańskich czasowników. Program podaje czasownik i czas, a użytkownik podaje różne formy. W przypadku błędu, program poprawia go i informuje użytkownika. Użytkownik ma możliwość edycji listy słów do nauki. Program jest w stanie sam tworzyć formy czasowników odmienianych regularnie i formy najważniejszych grup czasowników. Czasowniki nieregularne można wprowadzić ręcznie.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kverbos
Kolejny program do nauki słówek, używający podejścia "pytanie-odpowiedź". Pliki ze słownictwem można pobrać z sieci i wczytać do programu.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kvoctrain
Narzędzie do nauki japońskiego i do pomocy w jego używaniu. Umożliwia wyszukiwanie i filtrowanie słów, zarówno angielskich, jak i japońskich, za pomocą protokołów słownikowych Edict i Kanjidic. Inne cechy Kiten to: zaawansowane funkcje wyszukiwania, historia poszukiwań oraz dział nauki, oferujący różnie tryby nauki.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kiten
Program do pomocy przy powtarzaniu łaciny. Zawiera działy słownictwa, gramatyki i sprawdzania czasowników. Dodatkowo zawiera uwagi do powtarzania, przydatne przy samodzielnych powtórkach.
Strona WWW: http://edu.kde.org/klatin
Kilka programów, które pomogą Ci z matematyką i geometrią.
Program zawierający kilka rodzajów ćwiczeń działań na ułamkach. Ćwiczenia to między innymi obliczanie sumy dwóch ułamków, przekształcanie ułamków na postać dziesiętną, porównanie (większe, mniejsze) ułamków i nie tylko.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kbruch
Wspaniały program do interaktywnej geometrii. Doskonały dla nauczycieli chcących rysować wykresy na komputerze lub dla uczniów, którzy chcą wiedzieć więcej i poznawać wykresy i krzywe. Obecnie program ma wiele możliwości i łatwo można konstruować różne obiekty geometryczne, od parabol i hiperbol do elips.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kig
Program pozwalający doskonalić umiejętności obliczania procentów. Zawiera różne ćwiczenia, o różnych poziomach trudności, przeznaczonych dla ludzi o różnych możliwościach.
Program rysujący funkcje matematyczne. Zawiera zaawansowany analizator wyrażeń. Można rysować naraz wiele funkcji i składać je w nowe funkcje. KmPlot obsługuje funkcje z parametrami i funkcje o współrzędnych biegunowych. Można stosować różne rodzaje siatki, a wykresy mogą być drukowane z dużą precyzją we właściwej skali.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kmplot
Planetarium dla KDE. Tworzy dokładną symulację wyglądu nieba nocą, z dowolnego miejsca na ziemi, w dowolnym dniu i czasie. Symulacja zawiera 130,000 gwiazd, 13,000 obiektów głębokiego nieba, wszystkie 8 planet, Słońce i Księżyc oraz tysiące komet i asteroidów.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kstars
Układ okresowy o wielu możliwościach, z pełną listą wszystkich pierwiastków i dodatkowymi informacjami o każdym pierwiastku. Oprócz najważniejszych informacji o pierwiastku można zobaczyć jego dane chemiczne, model atomowy, energie, jak również nawet jego zdjęcie.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kalzium
Program do testów, pozwalający tworzyć interaktywne testy w formie formularzy. Pozwala również dodawać serwery, z których można pobierać testy. Obsługiwane jest kilka języków.
Strona WWW: http://edu.kde.org/keduca
Program do nauki pisania bezwzrokowego. KTouch wyświetla na ekranie klawiaturę i kolor klawiszy zmienia się, kiedy mają być naciśnięte. Na ekranie pokazywany jest tekst i użytkownik ma go wpisać. Program zawiera standardowo kilka ćwiczeń o różnym poziomie trudności.
Strona WWW: http://edu.kde.org/ktouch
Program do testów, pozwalający tworzyć interaktywne testy w formie formularzy. Pozwala również dodawać serwery, z których można pobierać testy. Obsługiwane jest kilka języków.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kwordquiz
Program do nauki programowania zawierający środowisko programistyczne języka Logo. Obecnie obsługiwanych jest kilka języków.
Strona WWW: http://edu.kde.org/kturtle
KGeography to wchodzący w skład KDE program do nauki geografii. Za jego pomocą można przeglądać mapy, poznać nazwę obszaru po kliknięciu na nim, a także odpowiadać na kilka typów pytań. Program pokazuje wtedy na przykład obszar mapy, a Twoim zadaniem jest podanie jego nazwy.
blinKen to gra Simon Says dla KDE. Gracz ma zapamiętać kolejność świateł w sekwencji. Następnie otrzymuje identyczną sekwencję z jednym dodatkowym krokiem.
Strona WWW: http://edu.kde.org/blinken
Strona KDE-Edu, dostępna pod adresem http://edu.kde.org zawiera wiadomości i informacje o programach do nauki i rozrywki w KDE.
Projekt dostępności w KDE KDEAP (the KDE Accessibility Project) dąży do zapewnienia dostępności dla wszystkich użytkowników, włączając tych z fizycznymi dysfunkcjami. Poza modułami pomagającymi w dostępności w Centrum sterowania, KDE posiada inne narzędzia dostępności, które są dostępne w pakiecie KDE-Accessibility. Pakiet może nie być zainstalowany na Twoim komputerze, jeśli nie jest, możesz go ściągnąć stąd:
Aby uzyskać więcej informacji, odwiedź stronę o dostępności w KDE.
KMouseTool to wchodzący w skład KDE program, który klika za Ciebie myszą, więc Ty już nie musisz. KMouseTool działa z dowolną myszą lub urządzeniem wskazującym.
Powiązane informacje
Program MouseTool Strona domowa: http://mousetool.com
KMagnifier (lub, używając nazwy z systemu UNIX®, kmag) jest niewielkim narzędziem do powiększania części ekranu. Powiększa obszar znajdujący się wokół pozycji kursora myszy lub, opcjonalnie, zdefiniowany przez użytkownika. Dodatkowo może zapisywać taki powiększony obraz ekranu na dysk.
Powiązane informacje
Strona domowa: http://kmag.sourceforge.net
KMouth to program wchodzący w skład KDE, który pozwala tym, którzy nie mogą mówić (np. niemym) sprawić, żeby robił to za nich ich komputer. Posiada tekstowe pole wejściowe i wypowiada wpisane zdanie. Obsługuje także zdefiniowane przez użytkownika książki wyrażeń.
Powiązane informacje
Strona domowa: http://www.schmi-dt.de/kmouth/index.en.html
KTTS jest programem, wchodzącym w skład KDE, służącym do konwersji tekstu pisanego do słyszalnej mowy. W tej chwili, począwszy od KDE 3.4, możesz używać programu KTTS w celu wymówienia każdego tekstu, znajdującego się w Klipperze, schowku KDE, każdego tekstu, znajdującego się w zwykłym tekstowym pliku (przy użyciu Kate lub innego edytora), wymówić dowolną część tekstu ze strony HTML w Konquerorze, itd.
Aby uruchomić program KTTS, musisz wpisać polecenie kttsmgr, uruchamiając menedżer usługi odczytywania tekstu KDE.
Powiązane informacje
Strona domowa: http://accessibility.kde.org/developer/kttsd/
W KDE można łatwo edytować pliki konfiguracyjne za pomocą prostego edytora tekstowego jak Kate, bowiem są one zapisane w formacie zwykłego tekstu.
Przykład pliku tekstowego:
[General] AutoSave=1 LastFile=/var/tmp/test.txt
Pliki konfiguracyjne zalogowanego użytkownika są przechowywane w katalogu .kde/share/config
(zamień .kde
na ustawienie $KDEHOME
), zaś pliki globalne znajdują się w podkatalogach share/config
katalogu instalacyjnego KDE (możesz go znaleźć przez wydanie polecenia kde-config --prefix). Nazwy plików konfiguracyjnych są zwykle zakończone na literki rc np. kopeterc
od multikomunikatora Kopete.
Ręczna edycja plików konfiguracyjnych może narazić KDE na utratę stabilności. Programy zwykle nie sprawdzają tego, co odczytują z plików konfiguracyjnych. Oznacza to, że przez niepoprawne ustawienia, program może pracować nieprawidłowo, a nawet wyłączyć się.
A więc pierwszą zasadą jest zrobienie kopii zapasowej pliku, który chcesz edytować. Kopie najlepiej przechowywać poza katalogiem .kde
(lub odpowiednio $KDEHOME
). Abstrahując, robienie kopii jest dobrym pomysłem w ogóle. Może się zdarzyć, że jakiś program się zawiesi i zniszczy plik konfiguracyjny (np. ustawienia Kmaila, które są przechowywane w pliku kmailrc
. Teoretycznie nic takiego nie powinno mieć miejsca, ale lepiej dmuchać na zimne.
Po co w ogóle modyfikować pliki konfiguracyjne? Np. po to, żeby włączyć tryb pracy w kawiarence internetowej. Być może programista poprosił Cię o dodanie jakiegoś wpisu przy próbie rozwiązania problemu z programem. A może chcesz naprawić jakiś problem bez konieczności usuwania całego katalogu .kde
. Możliwe też, że chcesz zgłębić wiedzę na temat KDE.
Jakikolwiek masz powód, zakładamy, że chcesz zmodyfikować ręcznie plik konfiguracyjny.
Gdy planujesz wyedytować jakiś plik, upewnij się, że program korzystający z tego pliku jest w tej chwili wyłączony. Jeśli jest to plik używany przez ważne programy KDE, które nie mogą być wyłączone, rozważ edycję przy wyłączonym KDE.
Gotowy? Zrób więc kopię pliku (powtarzam się?), uruchom ulubiony edytor (powiedzmy, że będzie to Kate), otwórz w nim plik (zwróć uwagę na wybór kodowania, powinno być UTF-8, Kate wyświetla tą pozycję pod nazwą „utf8”).
Zobaczysz plik w postaci:
[Grupa] Klucz1=Wartość1 Klucz2=Wartość2 Klucz3=Wartość3
Możesz teraz zmodyfikować ten plik (uważnie!), a później zapisać go (upewnij się, że zapisujesz w kodowaniu UTF-8).
Następnie możesz wypróbować działanie programu. Jeśli program nie działa poprawnie, zamknij go i przywróć kopię zapasową pliku.
Dodatkowe informacje
Część VI, „KDE dla administratorów” zawiera więcej informacji o strukturze katalogów KDE, dzięki temu znajdziesz plik, który chcesz zmodyfikować.
KDE zawiera potężny system komunikacji międzyprocesowej nazywany DCOP (Desktop COmmunication Protocol - protokół komunikacji na pulpicie).Za pomocą DCOP możesz sterować wieloma funkcjami KDE z linii poleceń lub za pomocą skryptu napisanego w Twoim ulubionym języku skryptowym. Możesz również uzyskać informacje z programów KDE: na przykład kilka z odtwarzaczy multimedialnych dla KDE umożliwia uzyskanie nazwy aktualnie odtwarzanego utworu.
Ogólnie mówiąc, każdy program KDE udostępnia jeden lub więcej interfejsów DCOP, które dalej zawierają metody (lub, jeśli wolisz taką nazwę, funkcje), które inne program może wywołać. Tak więc, pierwszym krokiem w używaniu DCOP jest znalezienie odpowiedniej metody do wybranego zadania. Najprostszym sposobem zrobienia tego jest użycie interfejsu graficznego do DCOP zwanego kdcop.
Uruchom kdcop z Konsoli lub mini-CLI (okienka, które pojawia się po naciśnięciu Alt+F2). Okno programu kdcop pokaże w postaci struktury drzewiastej obecnie działające programy, które udostępniają interfejsy DCOP,. Ogólnie rzecz biorąc, znalezienie odpowiedniej metody wymaga trochę poszukiwań w tym drzewie, ale użyteczną informacją jest to, że zwykle interfejs oznaczony jako „(domyślny)” zawiera najczęściej używane funkcje.
Aby sprawdzić, że funkcja działa zgodnie z oczekiwaniami, kliknij dwa razy na funkcji setColor. Aby ustawić kolor c
, kliknij na przycisku wyboru koloru i wybierz kolor. Ustaw, czy kolor ma być kolorem A za pomocą opcji. Kliknij OK, aby ustawić kolor tła.
Aby użyć metod DCOP z Twojego ulubionego języka skryptowego, możesz użyć interfejsów językowych DCOP, o ile są dostępne w module kdebindings, lub możesz uruchomić program dcop z linii poleceń. Do prostych zastosowań używanie programu dcop wystarcza. Aby wywołać metodę DCOP z linii poleceń, konieczne jest podanie programu, interfejsu, w którym znajduje się metoda, nazwy metody i argumentów, w postaci odpowiedniej dla poleceń powłoki.
Podaje się kolejno: nazwę programu, nazwę interfejsu, nazwę metody, a po nich argumenty w takiej kolejności, jak są one pokazane w programie kdcop. dcop posiada mnóstwo innych opcji: aby je poznać, proszę zobaczyć wynik wykonania polecenia dcop
.--help
Tyle teorii, czas na przykład:
Przykład 16.1. Skrypt zmieniający kolor tła za pomocą DCOP
Za pomocą programu dcop i odrobiny kodu Perla, stworzymy skrypt, który powoli zmienia kolor tła pulpitu przez całe spektrum.
Najpierw, szukamy odpowiedniej metody w kdcop. W tym przykładzie pominiemy wyszukiwanie i od razu idziemy tam, gdzie potrzeba: metoda, której szukamy to ->->. Argumenty i typ zwracany przez funkcję są pokazane w stylu języka C++. Argumenty funkcji setColor
to kolor, c
, który określa nowy kolor tła, oraz wartość logiczna (prawda lub fałsz), isColorA
, która określa, czy podany kolor to kolor pierwszy, czy drugi (używany do ustawienia gradientów, itp.).
Aby użyć metody setColor
z linii poleceń, użyjemy następującego polecenia:
%
dcop kdesktop KBackgroundIface setColor '#ffffff' false
Aby podać kolor, użyliśmy szesnastkowej wartości RGB, takiej jak używana w HTML-u. Proszę zauważyć, że wartość podana jest w apostrofach, aby zabezpieczyć # przed interpretacją przez powłokę.
Aby poznać szesnastkową wartość RGB dla koloru, otwórz jakiekolwiek okienko wyboru koloru w programie KDE (na przykład, w Centrum sterowania KDE, ->), wybierz kolor, który chcesz, a potem użyj wartości podanej w polu tekstowym HTML.
Tak więc, to wszystko czego potrzebujemy od DCOP. Teraz to po prostu sprawa napisania skryptu używającego go. Oto (bardzo) siermiężna implementacja:
$min=49; # Minimum value of R, G, or B colour $max=174; # Maximum value of R, G, or B colour $step=5; # Amount to step colour by on each step $sleeptime=15; # Interval in seconds between each step @start = ($max, $min, $min); @colour = @start; while (1) { foreach (0..5) { my $which = $_ % 3; # Which colour (R, G or B) to change my $updown = $_ % 2; # Whether to increase or decrease the colour value do { if ($updown == 0) { $colour[$which]+=$step; } if ($updown == 1) { $colour[$which]-=$step; } my $dcopcall=sprintf "dcop kdesktop KBackgroundIface setColor '#%x%x%x' true\n", @colour; system($dcopcall); sleep $sleeptime; } while (($colour[$which] >= $min) and ($colour[$which] <= $max)); } }
Po prostu uruchom ten skrypt bez argumentów, a będzie on zmieniał kolor przez prawie całe spektrum, dopóki nie zostanie przerwany. Voilà!
Oczywiście, Perl to nie jedyny język, w którym możesz pisać skrypty używające DCOP— jeśli wolisz użyć skryptów powłoki, można to też zrobić:
Przykład 16.2. Ustawianie tła z Internetu
Ten skrypt pobiera główny obrazek ze strony komiksowej „User Friendly” i ustawia go jako tapetę pulpitu, wykorzystując powszechnie dostępne narzędzia i odrobinę DCOP:
#!/bin/sh COMICURL=`wget -qO - http://www.userfriendly.org/static/index.html | \ grep Latest | sed -e "s,.*SRC=\",," -e "s,\" >.*,,"` TMPFILE=`mktemp /tmp/$0.XXXXXX` || exit 1 wget -q -O $TMPFILE $COMICURL dcop kdesktop KBackgroundIface setWallpaper $TMPFILE 1
Pierwsza linia za #!/bin/sh wykorzystuje wget i trochę magii wyrażeń regularnych, aby uzyskać adres obrazka ze źródła HTML strony głównej. Druga i trzecia linia zajmują się pobraniem obrazka i w końcu polecenie dcop powoduje ustawienie pobranego obrazka jako tapety.
Wiele nowoczesnych klawiatur posiada różne dodatkowe klawisze, które domyślnie nie są przyporządkowane żadnemu działaniu.
„Klawisze multimedialne” często generują sygnał, który może być w łatwy sposób wykorzystany jako skrót klawiaturowy dla jakiegoś programu, tak, jak każdy inny klawisz na klawiaturze. Mimo to, niektóre klawisze nie są wykrywane i ich naciskanie w oknie Konfiguracja skrótów nie przynosi żadnego efektu.
Przykładowo niektóre laptopy firmy IBM posiadają dodatkowe klawisze koło strzałek, które wyglądają, jak ikony strona w lewo i strona w prawo.
Użyj polecenia xev do ustalenia kodów przycisków. W tym przypadku będą to 233 i 234
Wybierz jakieś kody klawisza. Istnieje wiele kodów, które nie są domyślnie używane, więc możesz je wykorzystać. Listę znajdziesz w pliku /usr/X11R6/include/X11/keysymdef.h
(lub jego odpowiedniku w Twoim systemie).
W katalogu domowym utwórz plik o nazwie .Xmodmap
i dodaj do niego coś takiego:
keycode 233 = Next_Virtual_Screen keycode 234 = Prev_Virtual_Screen
Uruchom polecenie xmodmap
~/.Xmodmap
Teraz możesz uruchomić ponownie program xev i upewnić się, że przyciski generują kod klawisza, który został im przez Ciebie przypisany. Kody możesz teraz zwyczajnie przypisać do jakiegoś działania.
Dodatkowe informacje
Możesz przejrzeć pomoc programu xev przez wpisanie man:/xev
w oknie Konquerora lub man xev
w terminalu.
Większość działań dostępnych na pulpicie lub w programach można też bardzo łatwo przypisać do skrótów klawiaturowych. Jeśli działanie, dla którego chcesz utworzyć skrót zostało napisane przez Ciebie lub nie jest dostępne, ciągle możesz utworzyć skrót.
Żeby zebrać razem 2 poprzednie sekcje, być może chcesz przypisać któryś z nieużywanych klawiszy do jakiegoś skryptu lub polecenia DCOP. Nasz przykład przypiszemy dwa klawisze, które dodaliśmy w sekcji „Dodawanie specjalnych skrótów klawiaturowych”, żeby służyły do przechodzenia do poprzedniego lub następnego wirtualnego pulpitu. Są to dwie funkcje, do których potrzebny będzie DCOP (który został omówiony w sekcji „Zautomatyzowanie wykonywania zadań dzięki zastosowaniu skryptów”).
Można łatwo uzyskać opisany efekt, korzystając z następującej metody:
Otwórz KControl, w sekcji Regionalne i dostępność wybierz Skróty i gesty
Wybierz
Nazwij je jakoś, np. Następny wirtualny pulpit
Ustaw Typ działania: jako Skrót klawiaturowy -> Polecenie/URL (proste)
Na zakładce Skrót klawiszowy wymyśl kombinację, którą chcesz uruchamiać polecenie. Dla naszego przykładu niech będzie to jeden z klawiszy z symbolem następny. Na ilustracji skrótu pojawi się napis Next_Virtual_Screen.
Na zakładce Ustawienia poleceń/URL wpisz polecenie: dcop kwin default nextDesktop
Powtórz poprzednie czynności z klawiszem Prev_Virtual_Screen, ale wpisz tym razem: dcop kwin default previousDesktop
.
Teraz, naciskając klawisze Prev_Virtual_Screen lub Next_Virtual_Screen możesz się przełączać odpowiednio do poprzedniego wirtualnego pulpitu lub do następnego.
Oczywiście możesz przypisać każdy wolny klawisz do każdego działania.
Dodatkowe informacje
Sprawdź w Centrum pomocy KDE dokumentację programu KHotKeys. Możesz też wpisać w oknie Konquerora help:/khotkeys
.
„Zautomatyzowanie wykonywania zadań dzięki zastosowaniu skryptów”
KDebugDialognie znajduje się domyślnie w Menu K. Musisz więc użyć konsoli lub Alt + F2 i wpisać kdebugdialog
. KDebugDialogwyświetli okno z długą listą pozycji do debugowania.Każda pozycja ma pole wyboru, które może być zaznaczone lub odznaczone odpowiednio w celu włączenia lub wyłączenia wyjścia debugowania przez program, który jest częścią KDE.
Lista pozycji jest posortowana numerycznie, nie alfabetycznie, więc kio (127) znajduje się przed artskde (400). Numery docierają do ok. 200000, ale tak naprawdę jest tylko 400 pozycji. Nie musisz przedzierać się przez całą listę, żeby znaleźć żądaną pozycję; powyżej znajdziesz wyszukiwarkę. Lista wyświetlanych wpisów jest filtrowana na bieżąco. Wpisanie k
nie odfiltruje zbyt wielu pozycji, ale wpisanie kont
pokaże tylko wpisy dotyczące Kontact. Jako jeszcze szybszy sposób włączania i wyłączania wyjścia debugowania, znajdziesz też przyciski i , które nakazują KDE generowanie wielu informacji diagnostycznych, albo bardzo małej ilości.
W trybie pełnym, który można uzyskać, uruchamiając program kdebugdialog w sposób: kdebugdialog
, wyświetlana jest ta sama lista wpisów, co w trybie zwykłym, ale jednocześnie możesz wybrać tylko jeden wpis z listy rozwijalnej. Następnie możesz niezależnie ustawić wyjście dla różnych typów wiadomości, jak: Informacja, Ostrzeżenie, Błąd, Błąd krytyczny. Dla każdego z tych typów możesz wybrać, gdzie wiadomości zostaną wysłane. Wyborem mogą być:--fullmode
Plik, który możesz nazwać. Plik zostanie zapisany do katalogu $HOME
.
Komunikat. Każda wiadomość debugowania jest wyświetlana w oknie informacyjnym, gdzie trzeba kliknąć w celu kontynuacji pracy z programem.
Powłoka, domyślny wybór. Wiadomości są zapisywane do standardowego wyjścia błędów, czyli pojawiają w oknie powłoki, gdzie program został uruchomiony lub dodawane są do pliku .xsession-errors
.
Syslog (dziennik systemowy). Ta opcja powoduje przesłanie wiadomości z wyjścia programu do systemowego demona syslog, który może dokonać dalszej obróbki wiadomości.
Brak. Ta opcja tłumi wyjście wiadomości wybranego typu.
Dla wiadomości wygenerowanych przez błędy krytyczne zwykle niedobrym pomysłem jest wybranie opcji Brak lub Syslog (dziennik systemowy), ponieważ dla tych wyborów zwyczajnie nie zobaczysz owych wiadomości i program, który napotka na błąd krytyczny, zniknie bez podania przyczyny. Zachowanie, czy program ma zostać zamknięty przy napotkaniu na błąd krytyczny można kontrolować za pomocą pola wyboru Przerwij przy krytycznych błędach, które domyślnie jest zaznaczone — jednak możesz chcieć, żeby program przerwał działanie (w brzydkim stylu), jeśli napotka na błąd krytyczny.
Spis treści
KDE posiada kompletny zestaw programów pozwalających wykorzystać to, co oferuje Internet: strony WWW, pocztę elektroniczną, grupy dyskusyjne Usenet i wiele innych. Zanim jednak zaczniesz wykorzystywać te zaawansowane właściwości KDE, trzeba połączyć się z Internetem. Oto jak to zrobić:
Jeśli używasz połączenia typu „dialup” (czyli przez modem podłączony do linii telefonicznej), potrzebujesz skonfigurować dostępny w KDE program do tego typu połączeń, KPPP. Jeśli to wygląda skomplikowanie, nie martw się. KPPP ma zaawansowanego asystenta, który zazwyczaj zajmuje się większością cięższej pracy związanej z konfiguracją połączenia wdzwanianego. Zajrzyj do następnych dwóch sekcji, aby dowiedzieć się więcej.
Jeśli używasz połączenia szerokopasmowego lub masz Internet przez sieć lokalną, jest łatwiej (od strony KDE). Kiedy Twoje połączenie jest już skonfigurowane po użyciu właściwych narzędzi z dystrybucji Linuksa lub Uniksa, KDE będzie automatycznie go używać.
Jeśli masz dość nową dystrybucję Linuksa, to reszta tego dokumentu może być Ci niepotrzebna. KPPP posiada asystenta z dużymi możliwościami, co powoduje, że w wielu wypadkach Twoje połączenie internetowe będzie działało w ciągu kilku minut.
Niezależnie od tego, czy będziesz korzystać z asystenta, czy też nie, zanim zaczniesz musisz posiadać kilka informacji:
Numer dostępowy Twojego dostawcy Internetu (ISP).
Twoją nazwę użytkownika i hasło dla tego ISP.
Serwery DNS Twojego ISP (jeden wystarczy, ale lepiej mieć dwa).
Inne opcjonalne informacje, których potrzebujesz, żeby w pełni korzystać z usług swojego ISP:
Adres serwera poczty przychodzącej (często pop.twojdostawca.pl
lub mail.twojdostawca.pl
).
Sprawdź także, czy Twój dostawca (ISP) używa protokołu POP3, czy IMAP.
Adres serwera poczty wychodzącej (SMTP). Może być taki sam jak adres serwera poczty przychodzącej. Często wykorzystywana jest także nazwa podobna do smtp.twojdostawca.pl
.
Adres serwera grup dyskusyjnych Usenet (NNTP) (często news.twojdostawca.pl
lub nntp.twojdostawca.pl
).
Wszystkie serwery proxy, których używa Twój ISP.
Te wszystkie dane znajdują się prawdopodobnie w dokumentach dostarczonych przez Twojego ISP przy podpisaniu umowy. Inną metoda ich uzyskania jest telefoniczna linia informacyjna Twojego ISP.
Posiadając dane z listy powyżej i w miarę nową domyślną instalację Linuksa możesz stwierdzić, że konfiguracja połączenia internetowego jest tak prosta jak uruchomienie asystenta KPPP.
Z okna początkowego KPPP można uruchomić asystenta. Uruchom KPPP z menu , gdzie odpowiednia pozycja powinna znajdować się w menu jako .
Pojawi się następujące okno dialogowe:
Ekran początkowy KPPP
Prawdopodobnie nie masz tam teraz żadnych wpisów i nimi się teraz zajmiemy.
Kliknij przycisk , żeby rozpocząć konfigurację nowego połączenia internetowego.
Asystent udostępnia trzy opcje: , i
Asystent pyta co chcesz zrobić
Wybierz tę opcję, jeśli nie chcesz teraz konfigurować nowego konta. Okienko zniknie, będzie widać główny ekran programu, tak jak wcześniej.
Jeśli masz raczej standardowy modem i używasz jednego z większych dostawców Internetu w swoim kraju, ten asystent prawdopodobnie da radę bez problemu skonfigurować Twoje połączenie. Spróbuj tego przed rozpoczęciem ręcznego ustawiania.
Jeśli nie udało się przy pomocy asystenta, albo po prostu wolisz konfigurować wszystko ręcznie, wybierz tą opcję. Asystent działa obecnie dobrze tylko dla niewielkiej części zbioru krajów i dostawców Internetu.
Dla potrzeb tego rozdziału założymy, że wybrana została opcja , a tryb ustawień ręcznych będzie opisany dalej.
Pierwsze okno zawiera tylko krótki tekst wyjaśniający rzeczy, które opisane są w pierwszej sekcji tego rozdziału. Wciśnij , aby przejść do następnego ekranu.
W kolejnym oknie znajduje się pytanie o kraj, w którym mieszkasz. Nie wszystkie kraje znajdują się na liście. Jeśli Twojego tu nie ma, musisz wcisnąć , a wtedy włączony zostanie tryb konfiguracji oparty na oknach dialogowych.
W następnym oknie masz możliwość wybrania jednego z dostawców Internetu, o którym wie KPPP, na podstawie wcześniejszego wyboru kraju. Znów, jeśli Twojego ISP nie ma na liście, musisz kliknąć i dokończyć w trybie konfiguracji.
Teraz nastąpi pytanie o nazwę użytkownika i hasło dla Twojego połączenia. Weź pod uwagę, że w przypadku niektórych ISP różni się to od nazwy użytkownika i hasła używanego do poczty elektronicznej, wpisz więc właściwe dane. Kiedy to zrobisz, kliknij .
Na następnym ekranie masz możliwość wpisania specjalnych prefiksów - kiedy na przykład „0” powoduje przejście na linię zewnętrzną lub pewien prefiks jest używany do wyłączenia oczekiwania na połączenie. Aby przejść do następnego okna kliknij .
To wszystko! Jeśli chcesz zmienić niektóre wybory, wykorzystaj przyciski i do przemieszczanie się w przód i tył między kolejnymi oknami. Kiedy już ustawienia są właściwe, wciśnij przycisk , a konfiguracja zostanie zapisana.
Jeśli ta procedura nie działa, więcej informacji możesz znaleźć w pełnym podręczniku KPPP dostępnym w Centrum pomocy KDE lub po wpisaniu help:/kppp
w polu Adres programu Konqueror.
KDE posiada wielofunkcyjnego i łatwego w użyciu klienta poczty elektronicznej o nazwie KMail, który pozwala wysyłać, odbierać i porządkować e-maile szybko i efektywnie. Teraz zobaczysz, jak go skonfigurować. Jeśli napotkasz na problemy, sprawdź pełną pomoc Kmaila.
Wiele ustawień może się różnić do przedstawionych dalej, zależnie od konfiguracji systemu, wymagań dostawcy Internetu lub konfiguracji sieci lokalnej. Musisz uzyskać odpowiednie informacje przed skonfigurowaniem konta e-mail:
Powinien on być podany przez dostawcę usług internetowych lub administratora systemu.
Nazwa użytkownika jest zwykle taka sama, jak część adresu e-mail przed „@” ale nie zawsze tak jest: zapytaj swojego dostawcę usług internetowych.
Ponownie, dostawca usług internetowych powinien był podać Ci te informacje. Jeśli tak się nie stało, spróbuj użyć smtp.
.nazwa-Twojego-dostawcy
.com
Jeśli nie posiadasz tych informacji, spróbuj użyć imap.
dla IMAP lub nazwa-Twojego-dostawcy
.compop.
, jeśli używasz serwera POP3.nazwa-Twojego-dostawcy
.com
Kiedy posiadasz już te wszystkie informacje, możesz skonfigurować Kmaila. Otwórz Kmaila z menu (znajdziesz go w podmenu lub używając jednej z metod opisanych w „Uruchamianie programów”.) Kiedy KMail jest już otwarty, wybierz z menu ->. Kolejne sekcje pomocy opisują, jak używać okna konfiguracji Kmaila.
Ustawienia na stronie Tożsamości są bardzo przystępne. Wybierz domyślną tożsamość i kliknij przycisk . Wpisz w poleTwoje imię Twoje prawdziwe imię i nazwisko (np. Jan Kowalski
). Opcjonalnie możesz wypełnić pole Organizacja odpowiednią informacją.
Następnie w pole Adres e-mail wpisz Twój adres poczty elektronicznej (np. jan@kde.org
).
To wszystkie informacje potrzebne w tym oknie, chyba że chcesz używać kryptografii, sygnaturki czy innych zaawansowanych możliwości programu. Możesz znaleźć więcej informacji o nich w pełnej pomocy Kmaila. Kliknij teraz przycisk , żeby zamknąć okno edycji tożsamości i przenieść się do kolejnej strony...
Kliknij na ikonę Konta, żeby przenieść się na stronę konfiguracji konta. Zawiera ona informacje, które pozwalają Kmailowi wysyłać i odbierać listy. Zobaczysz dwie zakładki: Odbieranie i Wysyłanie. Musisz zająć się oboma, a więc po kolei:
Zakładka Wysyłanie wyświetla listę serwerów do wysyłania wiadomości. Pierwszy wpis jest domyślnym serwerem. Używając przycisku możesz wybrać między dwoma sposobami wysyłania wiadomości: SMTP i Sendmail. sendmail® to program do wysyłania e-maili, zainstalowany na Twoim komputerze. Jego skonfigurowanie uchodzi za trudne, więc jeśli nie masz działającej konfiguracji Sendmaila, wybierz SMTP i wypełnij pola Nazwa jakąś informacją (np. Konto służbowe
), a Serwer nazwą i domeną serwera poczty (np. smtp.dostawca.com
). Prawdopodobnie nie musisz zmieniać ustawienia Port (domyślny to 25
).
Opis innych ustawień znajduje się w pomocy Kmaila. Kliknij na , żeby zamknąć okno sposobu wysyłania, a następnie kliknij na zakładkę Odbieranie.
W celu ustawienia serwera do odbierania wiadomości, kliknij na przycisk na zakładce Odbieranie. Zostaniesz zapytany o typ serwera; większość użytkowników powinna wybrać POP3 lub IMAP. Jeśli chcesz używać innego ustawienia, przeczytaj pomoc Kmaila.
Zostanie wyświetlone okno Dodaj konto. Najpierw w polu Nazwa konta wpisz dowolny tekst. Pola Użytkownik, Hasło, i Serwer powinieneś wypełnić informacjami, które zebrałeś wcześniej. Zwykle nie musisz zmieniać ustawienia Port (domyślny to 110
).
Możesz już wysyłać i odbierać pocztę. Dla konta IMAP, po prostu otwórz Twój folder w drzewie folderów Kmaila. KMail połączy się z Twoim serwerem i wyświetli wiadomości, które znajdzie. Dla konta POP3 użyj menu ->.
Najpierw spróbuj wysłać wiadomość do siebie. Żeby to zrobić wciśnij kombinację klawiszy Ctrl+N, wybierz ikonę Nowa wiadomość lub wybierz z menu ->. Otworzy się okno edytora. Wpisz w pole Do: Twój adres e-mail i wpisz cokolwiek w pole Temat. Wyślij wiadomość, korzystając z menu ->.
Żeby sprawdzić, czy przyszły nowe wiadomości, wybierz z menu ->. W dolnym, prawym rogu głównego okna pokaże się pasek postępu z liczbą pobieranych wiadomości. Jeśli ściągnie się wiadomość, która właśnie została wysłana: gratulacje! Jeśli nic nie doszło, czasem wystarczy poczekać kilka minut. Jednak jeśli wyświetlone zostaną błędy, upewnij się, że połączenie z siecią funkcjonuje i sprawdź swoje ustawienia w oknie ->.
Dodatkowe informacje
Podręcznik Kmaila zawiera pełen opis zaawansowanych ustawień i innych rzeczy. Możesz go przeczytać za pomocą programu Centrum pomocy KDE lub wpisując w programie Konqueror. w pasku adresu help:/kmail
.
Strona domowa Kmaila http://kmail.kde.org zawiera nowiny, sztuczki, porady i wiele więcej (strona może być w j. angielskim).
Wprowadzenie do przeglądarki
Skróty internetowe to bardzo przydatna właściwość programu Konqueror: kiedy się do nich przyzwyczaisz, będziesz się zastanawiać jak sobie można było bez nich radzić.
Aby zobaczyć czym są skróty internetowe, otwórz okno programu Konqueror i wpisz gg:kde
w pasku Adres.
Nastąpi przejście do serwisu Google, z wyszukiwaniem KDE.
Jest wiele takich skrótów jak ggl:
(Google Szczęśliwy traf), bug:
(bugs.kde.org) i tak dalej.
Pełną listę uzyskasz po kliknięciu w menu programu Konqueror i wybraniu Skróty sieciowe. Tam znajdziesz pełną listę skrótów. Możesz tworzyć nowe, zmieniać istniejące i usuwać nieużywane. Istnieje też opcja do wyłączenia skrótów, jeśli Ci nie odpowiadają. Jeśli ustawisz opcję Domyślna wyszukiwarka, nie musisz już wpisywać jej skrótu. Na przykład, jeśli będzie nią Google, po prostu wpisz kde
w pasek Adres i nastąpi wyszukiwanie terminu „KDE” za pomocą Google.
W polu Separator można wybrać, czy skróty od parametrów będą rozdzielane za pomocą dwukropka (gg: kde
), czy odstępu (gg kde
).
Ciekawe użycie skrótów internetowych jest związane z oknem Wykonaj polecenie. Otwórz je (przez Menu K lub za pomocą Alt+F2), wpisz polecenie, np. gg: kde
i wciśnij Enter. Konqueror zostanie otwarty z wyszukiwaniem KDE przez Google.
Przykład 19.1. Używanie własnych stylów dla stron WWW
Strony WWW używają najróżniejszych zestawów kolorów i czcionek, co nie zawsze daje najlepszy wynik. Jeśli ma się problemy ze wzrokiem, odczytanie tekstu przy niektórych kombinacjach koloru tła i czcionki może być niemożliwe. Konqueror daje możliwość wybrania swoich własnych kolorów i zastosowania ich do wszystkich stron. Oto jak się to robi:
Uruchom program Konqueror i przejdź do ->.
W oknie dialogowym, które się pojawi, wybierzArkusze stylów po lewej stronie.
Tam wybierz Zastosuj arkusz stylów z karty "Arkusz użytkownika", przejdź do karty Arkusz użytkownika i wybierz ustawienia, które Cię satysfakcjonują.
Zamknij wszystkie okna programu Konqueror (można dla pewności ponownie uruchomić KDE). Kiedy znów jest otworzysz, powinny być zastosowane Twoje ustawienia.
Grupy dyskusyjne to fora, na które możesz wysyłać wiadomości i dyskutować na różne tematy. Znajdziesz tam rozmowy na prawie każdy temat, który lubisz (i wiele, których nie lubisz!). Mimo to, usenet (druga nazwa grup dyskusyjnych) stał się mniej popularny, niż był kiedyś, ponieważ wzrosła popularność forów na stronach internetowych. Jednak nadal jest bardzo przydatnym narzędziem. KDE posiada potężny czytnik grup dyskusyjnych o nazwie Knode.
KNode znajdziesz w menu w grupie : pozycja menu uruchamia program.
Główne okno KNode powinno zostać wyświetlone teraz na Twoim pulpicie jak pokazano; przy pierwszym uruchomieniu zostanie wywołane okno dialogowe ustawień.
KNode po pierwszym uruchomieniu
Pierwsza strona okna dialogowego ustawień jest dla ustawień osobistych:
Wprowadzanie informacji osobistych
W polu Nazwa, wprowadź swoją nazwę użytkownika. Nazwa ta pojawi się później na grupach dyskusyjnych jako nadawca i będzie mogła być widziana przez każdego.
Wypełnienie pola Nazwa jest obowiązkowe.
Adres email, który tu wprowadzasz, będzie użyty jako nadawca wiadomości tzn. jako aktualny adres autora w zestawieniu z jego nazwą (ustawioną w polu Nazwa).
Wypełnienie pola Adres email jest obowiązkowe.
Teraz trzeba powiedzieć Knode o tym, skąd będziemy otrzymywać wiadomości oraz gdzie wysyłać później własne wiadomości. W widoku drzewa po prawej stronie jest pozycja Konta; kliknij na niej myszą; wtedy kolejne pozycje zostaną otworzone. Wybierz opcję Wiadomości, ponieważ najpierw chcemy skonfigurować konto grup dyskusyjnych; lista kont jest wciąż pusta.
By stworzyć nowe konto, kliknij na Pojawi się następujące okno dialogowe:
Okno dialogowe Nowe konto
Pole Nazwa może być wypełnione dowolnym tekstem. będzie on widoczny w widoku folderów. Możesz, na przykład, wprowadzić nazwę swojego dostawcy usług internetowych; w naszym przykładzie wprowadzamy nazwę My News Account
.
Następne pole jest nazwane Serwer. W przeciwieństwie do pola Nazwa to co tutaj wprowadzisz jest ważne. Nazwa serwera grup dyskusyjnych jest stała i powinieneś ją zdobyć od swojego dostawcy usług internetowych; jeżeli nie masz nazwy serwera grup dyskusyjnych, powinienieś zdobyć ją teraz: bez tej informacji nie będziesz mógł czytać żadnych wiadomości. Jeżeli twój dostawca usług internetowych nie posiada serwera grup dyskusyjnych, możesz używać serwera publicznego (publiczne serwery grup dyskusyjnych posiadają często uczelnie wyższe).
W naszej przykładowej konfiguracji wprowadzimy nazwę
; Ty oczywiście wprowadzisz prawdziwą nazwę swojego serwera grup dyskusyjnych.news.server.com
Prawdopodobnie nie będziesz musiał zmieniać wartości domyślnych w większości przypadków.
Czasami potrzebujesz odpowiedzieć autorowi wiadomości bezpośrednio, bez wysyłania wiadomości na grupę dyskusyjną; przykładowo kiedy chcesz przekazać bardzo osobisty komentarz lub gdy chcesz poprawić błąd. Jeżeli chcesz to zrobić wybierz opcjęPoczta w widoku drzewa. Pokaże się następujące okno dialogowe:
Konfiguracja konta pocztowego
Nazwa (adres) Twojego serwera pocztowego jaką dostarczył Twój dostawca usług internetowych lub administrator systemu; wszystko, co musisz tutaj zrobić to wprowadzenie nazwy serwera pocztowego w pole Serwer.
W naszym przykładzie wprowadzamy mail.server.de
I ponownie, prawdopodobnie nie będziesz potrzebował zmieniać ustawienia Port.
Informacje powiązane
Grupa dyskusyjna comp.windows.x.kde jest podstawową grupą wsparcia KDE na usenecie. Inne źródła wsparcia dla KDE znajdziesz tu: „Szukanie pomocy”.
Gmane symuluje działanie grupy dyskusyjnej dla wielu list mailowych,włączając w to listy KDE, więc możesz je przeglądać w Knode.
Podstawowym sposobem wysyłania wiadomości przy pomocy komunikatorów internetowych w KDE jest wykorzystanie klienta IM, Kopete. Jest to klient IM obsługujący wiele protokołów, między innymi MSN, Jabber, AOL oraz IRC. Ma także pewne użyteczne opcje takie jak wsparcie dla Książki adresowej, meta-kontakty, wsparcie szyfrowania i wiele innych.
Kopete, wchodzący w skład KDE klient komunikatorów.
Uruchom Kopete z menu (zazwyczaj znajduje się w folderze Internet). Powinno pojawić się okno z napisem Kopete na górze, menu i paskiem narzędzi w środku i kontaktami na dole. Należy teraz dodać konta po kliknięciu menu i wybraniu opcji . Po wybraniu Konta powinny być widoczne wszystkie Twoje kontakty (na początku lista ta będzie pusta) i opcja dodawania nowego konta oraz modyfikacji i usuwania istniejących. Klikając na przycisku , możesz dodać nowe konto z pomocą Asystenta. Kiedy konto zostanie utworzone, możesz się do niego podłączyć klikając na odpowiednią ikonę na dole okna Kopete. Twoje kontakty powinny się wtedy pojawić w okienku kontaktów.
Meta kontakty to jedna z takich właściwości Kopete, które mają sens, kiedy wiesz, czym są. Wcześniej są irytujące. To metoda podbrania kontaktu z jednej sieci (jak MSN) i połączenia z innym kontaktem z innej sieci. Jest to użyteczne, kiedy jedna osoba ma kilka kont w różnych sieciach. Można rozmawiać z taką osobą bez wiedzy, z którego konta właśnie korzysta. Inne rozwiązanie to przyporządkowanie meta-kontaktom nazw, które nie zmieniają się, kiedy te osoby zmieniają nazwę swojego konta. Jest to użyteczne w przypadku osób, które koniecznie chcą posiadać swoją nazwę użytkownika na MSN w postaci czegoś podobnego do „=EF=81=8A”.
Z meta-kontaktami można robić wiele innych użytecznych rzeczy, takich jak łączenie ich z wpisami w książce adresowej. Zobacz „Łączenie poczty elektronicznej i komunikatorów”
Chat internetowy(IRC) ma dużo dłuższą historię niż większość systemów komunikatorów internetowych, ale jest nadal powszechnie używany. Został zaprojektowany głównie do komunikacji grupowej (wiele osób do wielu) w forach dyskusyjnych zwanych kanałami, ale pozwala również na komunikację jeden-do-jednego.
Kanał #kde znajduje się na serwerze IRC Freenode, serwerze dostarczającym interaktywnego środowiska do koordynacji i wsparcia projektów zarządzanych kolektywnie, w tym, i zwłaszcza, dla projektów związanych z wolnym oprogramowaniem i z oprogramowaniem o otwartych źródłach, takich jak KDE.
IRC jest dostępny dłużej niż większość systemów IM (komunikatorów) i ciągle jest powszechnie używany. Chociaż Kopete ma wtyczkę do IRC-a, która zajmuje się zarówno kanałami, jak i nazwami użytkowników, ale osoby używające IRC-a od dawna mogą woleć program przeznaczony tylko do tego. Takim programem jest Konversation. Obsługuje nadawanie i odbieranie statusu op, wyrzucanie z kanału, łatwą zmianę nazwy użytkownika, specjalną obsługę haseł i zaproszeń oraz inne rzeczy, których oczekują zaawansowani użytkownicy IRC-a. Znacznie lepiej radzi sobie także z dużymi kanałami, takimi jak #debian. Jeśli masz doświadczenie z jednym z zaawansowanych klientów IRC-a, nie powinno być problemów z używaniem Konversation.
Czy Ci się to zdarzyło? Dostajesz e-mail i pierwszą rzeczą, jaką chcesz zrobić, jest reakcja na niego, ale nie za pomocą poczty. Przełączasz się więc do swojego klienta komunikatorów i/lub IRC i sprawdzasz, czy ta osoba jest dostępna przez MSN, Jabbera lub IRC-a. KDE sprawiło, że jest to dużo łatwiejsze. Oto instrukcja krok po kroku:
Wymagania to KMail, KAddressBook i Kopete (można też użyć Konversation). Upewnij się, że KMail jest skonfigurowany i poczta dobrze działa oraz czy Kopete jest skonfigurowane do wykorzystania IRC, Jabber i/lub MSN i/lub dowolnego innego protokołu.
Jeśli e-mail pochodzi od osoby, którą znasz, to pierwszą rzeczą do zrobienia jest dodanie jej do książki adresowej. To robi się klikając adres prawym przyciskiem myszy i wybierając .
Jeśli znasz nazwę użytkownika wykorzystywaną przez daną osobę do, na przykład, rozmów na IRC-u, przełącz się na Kopete. Wybierz ->. W asystencie zaznacz pole opisane Użyj dla tego kontaktu książki adresowej KDE i kliknij . Wybierz odpowiedni wpis książki adresowej dla tej osoby i kliknij . Teraz możesz wpisać wyświetlaną nazwę i grupę, do której będzie należeć w Kopete. Na następnym ekranie wybierz protokół, który ma być używany, jeśli został ustawiony więcej niż jeden. Można wybrać ich wiele. Potem, zależnie od protokołu, nastąpi kilka innych pytań, na które możesz odpowiedzieć tak, jak chcesz.
Mimo że wybieranie z książki adresowej zostało zaznaczone, Kopete nie dołączyło automatycznie nowego kontaktu do książki. Tak więc trzeba wybrać kontakt a potem ->. Na karcie Ogólnie zaznacz pole opisane Występuje w książce adresowej. Wciśnij ... i wybierz kontakt. Kiedy skończysz, zamknij te dwa okna.
Teraz przejdź do książki adresowej. Jeśli zaznaczysz kontakt, zobaczysz dodatkowe pole Obecność, a obok niego bieżący status. Status ten będzie automatycznie uaktualniany kiedy tylko dana osoba stanie się niedostępna, dostępna i tak dalej. Teraz przejdź do Kmaila (innymi słowami: ponownie odczytaj ostatni list). Obok adresu możesz teraz zobaczyć status tej osoby.
Jeśli chcesz porozmawiać z tą osobą, kliknij prawym przyciskiem myszy jej adres w KMail i wybierz Rozmawiaj z.... Twój komunikator rozpocznie połączenie z kontaktem.
Spis treści
Projekt KDE stworzył także rozbudowany pakiet biurowy o nazwie KOffice, który przestrzega standardów i jest dopasowany do środowiska KDE. Ta sekcja została napisana na podstawie wersji 1.4 KOffice.
KOffice jest zintegrowanym ze środowiskiem pakietem biurowym. Działa wykorzystując bezpośrednio techniki właściwe dla KDE. Ma to wiele zalet pod względem integracji, funkcjonalności, wydajności, podobnego wyglądu, zachowania i tak dalej. Dostępne są bezpośrednio wszystkie techniki jak DCOP, KIO, KParts.
W szczególności, dla komponentów KOffice została rozbudowana technologia KParts tak, że pozwala na bardzo elastyczne wstawianie jednych dokumentów w inne.
Z powodu tego, że bardzo wiele technik jest obecnych w samym KDE, KOffice jest niedużym pakietem biurowym, co powoduje szybkie uruchamianie zawartych w nim programów i małe zużycie pamięci. To sprawia, że KOffice jest odpowiednim rozwiązaniem także do użytku na starszym sprzęcie, co w niektórych przypadkach może zaoszczędzić dużych wydatków.
KOffice zawiera bogaty zestaw programów. To nie tylko edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny i program do prezentacji, ale także komponenty do obróbki obrazów, tworzenia diagramów przepływu i raportów biznesowych oraz zarządzania bazami danych i projektami. Z powodu elastycznej integracji komponentów mniejsze narzędzia, jak te do diagramów i wykresów, czy edytor równań, są dostępne jako oddzielne programy.
Jak widać, KOffice udostępnia wiele elementów, które mogą ułatwić pracę. Proste i takie jak w KDE podejście do wyglądu i zachowania, jak również podobny sposób używania sprawia, że KOffice wydaje się dość użyteczne w codziennej pracy biurowej.
Ta lista pokazuje ogólny obraz właściwości KOffice. Pakiet KOffice jest zbyt duży, aby wymienić każdy szczegół.
Właściwości KOffice:
Zbudowany na bazie KDE, co powoduje, że dostępne tam techniki są łatwo dostępne.
Pełna integracja z KDE, co jest ważne w biznesie.
Techniki zawarte w KDE to między innymi abstrakcja lokalizacji dokumentu, skrypty DCOP, elementy i wtyczki...
Pełna swoboda dołączania komponentów.
Małe zużycie pamięci, szybki start, lekkość.
Duża liczba dostępnych komponentów.
Intuicyjność, ładny wygląd i łatwy do nauczenia się interfejs użytkownika.
Dostosowanie do standardów: format plików OASIS OpenDocument.
Jest ważne, żeby pakiet biurowy używał standardów gdzie to tylko możliwe, szczególnie w przypadku formatu plików. Specyfikacja formatu OASIS OpenDocument jest takim otwartym standardem dla programów biurowych. Rozpowszechnia się on coraz bardziej. Jest to też ten sam format, którego używa OpenOffice.org, co oznacza, że wymiana plików z każdym użytkownikiem tego pakietu jest możliwa w prosty sposób.
Dostosowanie się do oficjalnych standardów to zawsze dobra rzecz. W przypadku biznesu znaczenie ma wiedza na temat swoich dokumentów.
KOffice zawiera więcej komponentów niż to przewiduje specyfikacja OASIS. Wszystkie komponenty w niej zawarte używają formatu plików OASIS OpenDocument.
Należy wziąć pod uwagę, że wszystkie te komponenty mogą się łączyć. W związku z tym arkusz kalkulacyjny może zawierać wszystko od wykresów do prezentacji, raportów, czy nawet dokumentów tekstowych. Tak więc prawie każdy komponent może zawierać prawie każdy inny.
KWord to komponent głównie do przetwarzania tekstu, ale zawiera wiele elementów programu do publikacji. To daje dość unikalną mieszankę właściwości, która pozwala na łatwe tworzenie ciekawych układów tekstu.
Strona WWW: http://www.koffice.org/kword/
Arkusz kalkulacyjny. KSpread to program arkusza kalkulacyjnego, który może być używany ze skryptów, dostarcza arkusze tabelowe i obsługuje skomplikowane funkcje matematyczne i statystyczne. Inne cechy to odnośniki, sprawdzanie poprawności danych w komórkach z konfigurowanymi ostrzeżeniami/działaniami, możliwość używania skryptów i specjalizacja komórek.
Program do prezentacji. Może być wykorzystywany do tworzenia prezentacji do oglądania na ekranie lub tworzenia i drukowania przeźroczy. Inne cechy to osadzanie obrazków i grafik, łatwa praca z obiektami i możliwość tworzenia pokazów slajdów w HTML-u lub XML-u.
Program do tworzenia diagramów. Dodatkowe zestawy elementów mogą zostać użyte do specyficznych zastosowań, istnieje możliwość dodawania funkcjonalności za pomocą wtyczek, a nawet możliwe jest tworzenie diagramów UML.
Strona WWW: http://www.koffice.org/kivio/
Program do grafiki wektorowej.
Program do tworzenia i edycji obrazków. Krita łączy w sobie łatwość użycia i cechy zabawy, jak malowanie z przewodnikiem, z zaawansowanymi cechami jak obsługa obrazków 16-bitowych, CMYK, a nawet obrazków OpenEXR HDR.
Strona WWW: http://www.koffice.org/krita/
Program do tworzenia raportów biznesowych, które mogą być zaprojektowane za pomocą zaawansowanego modułu do projektowania. Inne cechy to drukowanie w PostScripcie, pełna kontrola nad czcionkami, kolorami, wyrównaniem i zawijaniem tekstu, jak również otwarte pliki definicji raportów (z układem przechowywanym w formacie XML).
Strona WWW: http://www.koffice.org/kugar/
Program do zarządzania projektami, pozwalający na rozplanowanie zadań w różnych projektach.
Strona WWW: http://www.koffice.org/kplato/
Program do zarządzania danymi. Można go użyć do tworzenia struktur baz danych, wstawiania danych, wykonywania zapytań i przetwarzania danych. Opcja budowania formularzy pozwala zapewnić własny interfejs dostępu do danych. Wszystkie obiekty bazy danych -- tabele, zapytania i formularze -- są przechowywane w bazie danych, co sprawia, że łatwo można współdzielić dane i projekt.
Program do rysowania wykresów. Jest używany do osadzania wykresów w innych programach wchodzących w skład KOffice. Łatwy w użyciu, pozwala na duży stopień dostosowania do własnych potrzeb poprzez zmiany wszystkich parametrów. Posiada elastyczny układ.
Strona WWW: http://www.koffice.org/kchart/
Edytor równań, który dostarcza podstawowych mechanizmów wprowadzania danych i jest używany w innych programach KOffice. Niektóre z jego cech to inteligentne sterowanie kursorem, wielopoziomowe wycofywanie zmian i podświetlanie składni.
Powiązane informacje
Główna strona WWW: http://www.koffice.org.
Każdy program składowy KOffice posiada własny podręcznik. Te podręczniki zawierają najświeższe informacje o możliwościach programów i należy je przeczytać, żeby dowiedzieć się więcej o KOffice. Podręczniki programów można obejrzeć za pomocą wtyczki dokumentacji w Konquerorem (czyli wpisując help:/
w pasku adresu) lub wybierając odpowiedni podręcznik w Centrum pomocy KDE. Dobrym źródłem dodatkowych informacji jest również strona WWW, dostępna pod adresem http://www.koffice.org.program
Główną stroną w Internecie jest http://www.koffice.org
Znajdziesz także informacje o grupach dyskusyjnych użytkowników i programistów, jak również dodatkowe zasoby dla tych drugich.
Projekt Kexi ma oddzielną stronę, którą można znaleźć pod adresem http://www.kexi-project.org
KOffice można łatwo rozszerzać przy pomocy wtyczek. Pisanie takich wtyczek nie jest trudne i może stać się metodą wspomagania swojej codziennej pracy. Takie możliwości są prawdopodobnie bardzo ciekawe w biznesie i dają możliwość sprawienia, żeby KOffice spełniał specjalne wymogi. Można albo przyjrzeć się istniejącym wtyczkom, albo przeczytać ogólne wprowadzenie na stronie dla programistów. Bardziej ogólna strona poświęcona tworzeniu KDE znajduje się pod adresem http://developer.kde.org.
Spis treści
KDE definiuje hierarchię systemu plików, która jest używana zarówno przez samo środowisko KDE, jak i przez programy KDE. Ogólnie rzecz biorąc, KDE przechowuje wszystkie swoje pliki w drzewie katalogów o ustalonej strukturze.
Domyślnie, KDE używa dwóch drzew katalogów:
Jednego na poziomie systemowym (na przykład /opt/kde3
).
Drugiego na poziomie użytkownika, w katalogu domowym użytkownika (zwykle ~/.kde
)
Jako administrator możesz tworzyć dodatkowe drzewa. Takie dodatkowe drzewa mogą być używane do tworzenia profiles
Na przykład Linux® SuSE® używa:
$
HOME
/.kde
/opt/kde3
. (Specyficzne dla SuSE®, inne dystrybucje mogą używać /usr
lub /usr/kde3
)
/etc/opt/kde3
. (Zostało to dodane przez SuSE®).
Jeśli posiadasz zainstalowane narzędzie KIOSK Admin w wersji 0.7, lub późniejszej, możesz sprawdzić, które drzewa katalogów są wykorzystywane, komendą: kiosktool-kdedirs
--check
KDE oraz programy KDE szukają plików przeszukując wszystkie drzewa katalogów KDE. Sprawdzanie następuje w kolejności według pierwszeństwa. Jeśli plik znajduje się w wielu drzewach, pierwszeństwo ma ostatnie drzewo. Zwykle drzewo położone w katalogu domowym użytkownika posiada najwyższe pierwszeństwo. Jest to także drzewo, do którego są zapisywane zmiany.
Aby uzyskać informacje o typie MIME text/plain
, przeszukiwane są następujące pliki:
$
HOME
/.kde/share/mimelnk/text/plain.desktop
/opt/kde3/share/mimelnk/text/plain.desktop
/etc/opt/kde3/share/mimelnk/text/plain.desktop
Kiedy użytkownik dokonuje zmiany, jest ona zapisywana do $
HOME
/.kde/share/mimelnk/text/plain.desktop
Sytuacja wygląda nieco inaczej, jeśli chodzi o pliki konfiguracyjne. W momencie wystąpienia wielu plików konfiguracyjnych o tej samej nazwie w drzewach, ich zawartość zostaje połączona. Pierwszeństwo drzewa odgrywa tu rolę. Kiedy dwa pliki definiują ten sam klucz konfiguracji, plik o wyższym pierwszeństwie określa użytą dla niego wartość.
Na przykład, jeśli istnieją następujące dwa pliki, z tą zawartością:
$HOME
/.kde/share/config/foobar
Color=red Shape=circle
/etc/opt/kde3/share/config/foobar
Color=blue Position=10,10
Pliki zostaną połączone i wynikiem będzie:
Color=red Shape=circle Position=10,10
KDEHOME
~/.kde
KDEROOTHOME
/root/.kde
KDEDIR
/opt/kde3
, /usr
, /usr/kde3
KDEDIRS
/opt/kde3
, /usr
, /usr/kde3
KDEDIR
Nie trzeba ustawiać, domyślna wartość świetnie działa.
Uruchamiasz KDE2 zamiennie z KDE3? Ustaw $KDEDIR
na KDE 2, a $KDEDIRS
na KDE 3.
Osoba z personelu uczelnianego mogłaby mieć następujące ustawienia:
KDEHOME='~/.kde3' KDEROOTHOME='/root/.kde3' KDEDIRS='/opt/kde_staff:/opt/kde3'
W poprzednim przykładzie /opt/kde_staff
zawierało dodatkowe ustawienia i programy dla osób z personelu. „Profile użytkownika” pozwalają na dodanie tego katalogu tylko i wyłącznie dla określonych użytkowników. Dodaj do /etc/kderc
:
[Directories-staff] prefixes=/opt/kde_staff
Tworzy to profil o nazwie „staff”, co dodaje drzewo katalogów /opt/kde_staff
. (Zwróć uwagę, że Linux® SuSE® używa nazwy pliku /etc/kde3rc
zamiast /etc/kderc
. Kiedy już mamy nazwany profil, może on zostać przypisany do użytkowników.
Aby przypisać profile do użytkowników, w pliku /etc/kderc
powinien być określony plik przypisania:
[Directories] userProfileMapFile=/etc/kde-user-profile
Teraz mamy możliwość przypisania profilu na podstawie nazwy użytkownika, lub grupy uniksowej, do której on należy.
Aby przypisać profil staff do wszystkich użytkowników, którzy są członkami uniksowej grupy staff_members, dodarj do /etc/kde-user-profile
:
[General] groups=staff_members [Groups] staff_members=staff
Można również przypisać profil pojedynczemu użytkownikowi:
[Users] bastian=staff
Każde drzewo katalogów wykorzystywane przez KDE posiada ustaloną strukturę katalogów. Jednakże katalogi nieistotne z punktu widzenia danego drzewa, lub po prostu niewykorzystywane, mogą nie zostać dołączone. Na przykład katalogi używane dla plików tymczasowych można zwykle znaleźć w $
, ale nie w żadnym innym drzewie.KDEHOME
Katalogi zależne od architektury (system operacyjny i typ procesora):
bin
Używane dla plików wykonywalnych KDE.
lib
Używane dla bibliotek KDE.
lib/kde3
Katalog zawierający składniki, wtyczki i inne wczytywalne obiekty czasu wykonania używane przez programy KDE3.x
.
Współdzielone: niezależne od architektury, mogą być wspólnie wykorzystywane przez różne architektury.
share/applnk
.desktop
pliki dla menu KDE (przestarzałe)
share/applications
.desktop
pliki dla menu KDE (od KDE 3.2)
share/apps
Zawiera pliki danych specyficzne dla programów. Każdy program posiada tutaj swój podkatalog do przechowywania dodatkowych plików danych.
share/config
Pliki konfiguracyjne. Zwykle posiadają nazwy pochodzące od programów, do których należą, z dodanymi literami „rc”. Wyjątkowym przypadkiem jest kdeglobals
. Ten plik jest czytany przez wszystkie programy KDE.
share/config/session
Katalog używany przy zarządzaniu sesjami i zwykle dostępny tylko pod $
. Pod koniec sesji programy KDE zapisują tu swój stan. Nazwy plików składają się z nazwy programu z dołożonym numerem. ksmserver zarządzający sesjami przechowuje odniesienia do tych numerów podczas zapisywania sesji w KDEHOME
ksmserverrc
.
share/doc/HTML
Katalog zawierający dokumentację dla programów KDE. Dokumentacja jest sklasyfikowana zgodnie z językiem i programem, do którego należy. Zwykle mogą tu być znalezione co najmniej dwa pliki: index.docbook
, który zawiera dokumentację w niesformatowanym formacie DocBook i index.cache.bz2
, który zawiera tą samą dokumentację sformatowaną jako HTML spakowany bzip2. Wersja HTML jest wykorzystywana przez Centrum pomocy KDE. W przypadku braku wersji HTML zostanie ona wygenerowana przez Centrum pomocy KDE z wersji DocBook, ale jest to czasochłonny proces.
share/icons
W tym katalogu są przechowywane ikony. Są one poklasyfikowane wg motywu, wymiarów i kategorii użycia.
share/mimelnk
W tym katalogu,.desktop
są przechowywane pliki opisujące typy MIME. KDE używa typów MIME do zidentyfikowania typu pliku.
share/services
Ten katalog zawiera pliki .desktop
określające usługi. Usługi są jak programy, ale zwykle są uruchamiane przez inne programy zamiast przez użytkownika. Nie pojawiają się one w menu KDE.
share/servicetypes
Ten katalog zawiera pliki .desktop
określające typy usług. Typy usług zwykle reprezentują pewien interfejs programistyczny. Programy i serwisy zawierają w w swoich plikach
>.desktop
typy serwisów, które udostępniają.
share/sounds
Katalog zawierający pliki dźwiękowe.
share/templates
Ten katalog zawiera szablony do tworzenia plików różnych typów. Szablon składa się z pliku .desktop
, który opisuje plik i zawiera odniesienie do pliku w podkatalogu .source
. Szablony w tym katalogu pojawiają się w menu , dostępnym na pulpicie i w przeglądarce. Kiedy użytkownik wybiera szablon z menu, jego źródło jest kopiowane.
share/wallpapers
Ten katalog zawiera obrazki mogące zostać użyte jako obrazki tła.
Istnieją trzy katalogi specyficzne dla komputera; są one zwykle dowiązane symbolicznie do innych lokalizacji. Jeżeli katalogi jeszcze nie istnieją, następujące dowiązania symboliczne i katalogi zostaną utworzone z użyciem narzędzia lnusertemp:
$KDEHOME
/socket-$HOSTNAME
Zwykle /tmp/ksocket-$
, jest to używane przez różnorodne gniazda uniksowe.USER
/
$KDEHOME
/tmp-$HOSTNAME
Zwykle /tmp/kde-$
, używane dla plików tymczasowych.USER
/
$KDEHOME
/cache-$HOSTNAME
Zwykle /var/tmp/kdecache-$
, używane dla plików pamięci podręcznej.USER
/
Ponieważ zarówno /tmp
jak i /var/tmp
są zapisywalne przez wszystkich użytkowników, istnieje możliwość, że jeden z powyższych katalogów już istnieje, ale jego właścicielem jest inny użytkownik. W takim wypadku narzędzie lnusertemp stworzy nowy katalog z alternatywną nazwą i utworzy dowiązanie właśnie do niego.
KDE używa prostego, tekstowo-zorientowanego formatu plików dla wszystkich swoich plików konfiguracyjnych. Składa się on z par klucz-wartość, które są umieszczone w grupach. Wszystkie pliki konfiguracyjne KDE używają kodowania UTF-8 dla tekstu spoza zakresu ASCII.
Początek grupy jest oznaczony nazwą grupy umieszczoną w nawiasach kwadratowych. Wszystkie kolejne wpisy klucz-wartość należą do tej grupy. Koniec grupy ma miejsce po napotkaniu początku innej grupy, lub po osiągnięciu końca pliku. Wpisy na początku pliku, nie poprzedzone nazwą grupy, należą do grupy domyślnej.
Następujący przykład pokazuje plik konfiguracyjny składający się z dwóch grup. Pierwsza grupa zawiera klucze LargeCursor
i SingleClick
, a druga grupa Pokazuj ukryte pliki
i Sortuj wg
:
[KDE] LargeCursor=false SingleClick=true
[KFileDialog Settings] Pokazuj ukryte pliki=false Sortuj wg=Name
Na wpisy (pozycje) w grupie składają się klucze i wartości oddzielone znakiem równości. Klucz może zawierać spacje i mogą za nim być umieszczone opcje w nawiasach kwadratowych. Część wpisu po znaku równości jest wartością wpisu. Wszystkie białe znaki otaczające znak równości są ignorowane, tak jak kończące wpis białe znaki. Bardziej treściwie, format ma postać:
pozycja
=wartość
Jeśli oczekuje się, że wartość będzie zawierać na początku, lub na końcu spację, może to zostać osiągnięte przez użycie znaku odwrotnego ukośnika (backslash) z następującą po nim literą „s”.
Istnieje wiele innych kodów z odwróconym ukośnikiem, oto kompletna lista:
\s może być użyty jako spacja
\t może być użyty do dołączenia znaku tabulacji
\r dla znaku powrotu karetki
\n dla znaku wysunięcia linii (nowa linia)
\\ do dołączenia samego znaku odwróconego ukośnika
W następującym przykładzie wartość wpisu Nagłówek
rozpoczyna się dwoma spacjami, podczas gdy wpis Opis
zawiera trzy linie tekstu. Znaki nowej linii w notacji z odwrotnym ukośnikiem są używane do oddzielenia odrębnych linii.
[Preview Image] Nagłówek=\s My Caption Opis=This is\na very long\ndescription.
Puste linie w plikach konfiguracyjnych są ignorowane, podobnie jak linie rozpoczynające się znakiem „#”. Znak ten może być używany dla dodania komentarzy do plików konfiguracyjnych. Trzeba zauważyć, że podczas uaktualniania przez program KDE plików konfiguracyjnych komentarze nie są zachowywane.
W podkatalogach share/config
różnych drzew katalogów KDE może istnieć wiele plików konfiguracyjnych o tej samej nazwie. W takim wypadku informacja z nich wszystkich jest łączona klucz po kluczu. Jeśli taki sam klucz w pewnej grupie jest zdefiniowany w więcej, niż jednym miejscu, to zostanie użyta wartość przeczytana z drzewa katalogów z najwyższym pierwszeństwem. Pliki konfiguracyjne spod $
zawsze są nadrzędne w stosunku do innych. Kiedy klucz zdefiniowano wiele razy w pojedynczym pliku, użyta zostanie wartość ostatniego wpisu.KDEHOME
Jeśli $
zawiera: HOME
/.kde/share/config/foobar
[MyGroup] Color=red Shape=circle, a
/etc/opt/kde3/share/config/foobar
zawiera [MyGroup] Color=blue Position=10,10wynikiem połączenia będzie:
[MyGroup] Color=red Shape=circle Position=10,10
Jeśli $
zawiera HOME
/.kde/share/config/foobar
[MyGroup] Color=red Shape=circle [MyGroup] Color=green,
/opt/kde_staff/share/config/foobar
zawiera [MyGroup] Color=purple Position=20,20, a
/etc/opt/kde3/share/config/foobar
zawiera [MyGroup] Color=blue Position=10,10rezultatem połączenia będzie:
[MyGroup] Color=green Shape=circle Position=20,20
Aby zabezpieczyć użytkowników przed nadpisaniem domyślnych ustawień, mogą one zostać oznaczone jako niezmienne. Może to być określone indywidualnie, dla grupy, lub dla pliku. Pojedynczy wpis może zostać zablokowany przez dodanie [$i]
za kluczem, np.:
Color[$i]=blue
Grupa wpisów może zostać zablokowana przez umieszczenie [$i]
za nazwą grupy, np.:
[MyGroup][$i]
Aby zabezpieczyć cały plik, powinien on rozpoczynać się [$i]
w pojedynczej linii, np.:
[$i]
Jeśli $
zawiera: HOME
/.kde/share/config/foobar
[MyGroup] Color=red Shape=circle, a
/etc/opt/kde3/share/config/foobar
zawiera: [MyGroup][$i] Color=blue Position=10,10w wyniku otrzyma się:
[MyGroup] Color=blue Position=10,10
Jeśli $
zawiera: HOME
/.kde/share/config/foobar
[MyGroup] Color=red Shape=circle,
/opt/kde_staff/share/config/foobar
zawiera [MyGroup] Color=purple Shape=rectangle, a
/etc/opt/kde3/share/config/foobar
zawiera [MyGroup][$i] Color=blue Position=10,10rezultatem będzie
[MyGroup] Color=purple Shape=rectangle Position=10,10
Tak zwane „rozszerzanie w powłoce” może zostać użyte dla zapewnienia bardziej dynamicznych wartości domyślnych. Z rozszerzaniem wartość klucza konfiguracyjnego może być skonstruowana z wartości zmiennej środowiskowej, lub z wyjścia polecenia powłoki. Dla włączenia rozszerzania w powłoce dla wpisu w konfiguracji, po kluczu musi wystąpić [$e]. Normalnie rozszerzona forma zostaje zapisana do pliku konfiguracji użytkownika po pierwszym użyciu. Aby tego uniknąć, zaleca się zablokować wpis konfiguracji używając [$ie]. Użytkownik naturalnie nie ma później możliwości jego zmiany.
W następującym przykładzie wartość wpisu Host
jest określona przez wynik działania programu hostname. Ustawienie to zostało również zablokowane, żeby upewnić się, że zawsze jest określane dynamicznie.
Wartość wpisu Email
jest określona przez wypełnienie wartości zmiennych środowiskowych $USER
i $HOST
. Kiedy joe
jest zalogowany do joes_host
, da to w sumie wartość joe@joes_host
. Ustawienie nie zostało zablokowane.
[Mail Settings] Host[$ie]=$(hostname) Email[$e]=${USER}@${HOST}
Większość wpisów konfiguracyjnych może być indeksowana kodem języka. W takim wypadku język, który został wybrany przez użytkownika do użycia na pulpicie, będzie również użyty do odnalezienia wartości klucza. W wypadku wybrania domyślnego języka (angloamerykański), lub kiedy nie ma indeksu odpowiadającego wybranemu językowi, zostanie użyty wpis bez indeksu.
W następującym przykładzie wartość wpisu Caption
zależy od języka. Kiedy użytkownik wybierze jako język francuski (kod języka fr
) wartość wpisu będzie równa „Ma Légende”. W każdym innym wypadku zostanie użyta wartość „My Caption”.
[Preview Image] Caption=My Caption Caption[fr]=Ma Légende
W tym przykładzie wartość wpisu Caption
zależy od języka. Kiedy użytkownik wybierze jako język francuski (kod języka fr
) wartość wpisu będzie równa „Ma Légende”. W każdym innym wypadku zostanie użyta wartość „My Caption”.
[Preview Image] Caption=My Caption Caption[fr]=Ma Légende
Ogólnie rzecz biorąc wpisy, które mogą się pojawić w pliku konfiguracyjnym, nie są udokumentowane. Od KDE 3.2 rozpoczął się proces mający na celu zmianę tego. W In $
można znaleźć pliki, które zapewniają formalny opis możliwych wpisów w pliku konfiguracyjnym. Są one używane przez nowy Edytor konfiguracji KDE kiedy jest to możliwe.KDEDIR
/share/config.kcfg
Oto przykładowy plik konfiguracyjny XML:
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<!DOCTYPE kcfg SYSTEM "http://www.kde.org/standards/kcfg/1.0/kcfg.dtd">
<kcfg>
<kcfgfile name="korganizerrc"/>
<group name="General">
<entry type="Bool" key="Auto Save">
<label>Enable automatic saving of calendar</label>
<default>true</default>
</entry>
<entry type="Int" key="Auto Save Interval">
<default>10</default>
</entry>
</group>
</kcfg>
Ma to taki sam efekt, jak:
[General] Auto Save=false Auto Save Interval=25
Zawsze działa jako użytkownik root
! Używa $
i KDEDIR
/share/config/kdmrc/etc/X11/xdm/Xservers
. Ten drugi plik zawiera wpisy takie jak:
:0 local /usr/X11R6/bin/X :0 vt07
Istotne pliki startowe to również:
Sekcja [X-*-Core] w kdmrc |
Ustawienia - /etc/X11/xdm/Xsetup |
Użytkownik wpisuje nazwę użytkownika i hasło |
Przy starcie - /etc/X11/xdm/Xstartup - przygotowanie jako root |
Sesja - /etc/X11/xdm/Xsession - uruchamia sesję jako użytkownik |
= dla sesji KDE: kde, lub startkde |
= Jeśli obecne ~/.xsession , lub ~/.xinitrc |
Kasowanie - /etc/X11/xdm/Xreset - po zakończeniu sesji |
Sekwencja startowa KDE rozpoczyna się skryptem startkde
. W większości wypadków skrypt ten zostaje uruchomiony z menedżera wyświetlania (kdm) po potwierdzeniu tożsamości użytkownika. W skrypcie startkde
znajdują się dwie bardzo ważne linie:
LD_BIND_NOW=true kdeinit +kcminit +knotify and kwrapper ksmserver $KDEWM
Pierwsza linia uruchamia proces nadrzędny kdeinit. Jest on używany do uruchamiania wszystkich innych procesów KDE. Można go obejrzeć w wyniku działania polecenia ps aux
jako kdeinit: Running...
. Argumenty po kdeinit to nazwy dodatkowych procesów do uruchomienia. + oznacza, że kdeinit ma poczekać aż proces zostanie zakończony. kdeinit uruchamia również dcopserver, klauncher i kded.
Druga z linii prosi kdeinit o wystartowanie procesu menedżera sesji ksmserver. Menedżer sesji określa czas jej życia. W momencie zakończenia tego procesu użytkownik zostaje wylogowany.
Wszystkie procesy drugoplanowe KDE są uruchamiane dla danego użytkownika - w przeciwieństwie do demonów systemowych nie są współdzielone pomiędzy użytkownikami. Oprócz tego, że są unikalne dla użytkownika, są również unikalne dla danego ekranu X-serwera. Procesami tymi są:
Komunikacja pulpitu
Generyczny demon usług.
Uruchamia uaktualnianie bazy danych Sycoca, jeśli jest taka potrzeba
Usługa inicjalizacji
Więcej informacji w „kcminit”.
Uruchamianie programu (to nie jest okienko Alt+F2!)
Więcej informacji w „klauncher”.
Powiadamianie użytkownika.
Więcej informacji w „knotify”.
Zarządzanie sesją
Więcej informacji w „KSMServer”.
kdeinit jest używany do uruchomienia wszystkich innych programów KDE.kdeinit może uruchamiać normalne programy binarne, jak również wczytywalne moduły kdeinit (KLM-y). KLM-y pracują tak jak zwykłe programy binarne, ale mogą być uruchomione w bardziej efektywny sposób. KLM-y żyją w $
KDEDIR
/lib/kde3
Ale minusem jest to, że programy uruchomione w ten sposób pojawiają się na wyjściu programów top i ps jako kdeinit
. Należy użyć top -c
, lub ps aux
, żeby zobaczyć właściwą nazwę programu:
%
ps
aux
waba 23184 0.2 2.1 23428 11124 ? S 21:41 0:00 kdeinit: Running... waba 23187 0.1 2.1 23200 11124 ? S 21:41 0:00 kdeinit: dcopserver --nosid waba 23189 0.2 2.4 25136 12496 ? S 21:41 0:00 kdeinit: klauncher waba 23192 0.7 2.8 25596 14772 ? S 21:41 0:00 kdeinit: kded waba 23203 0.8 3.4 31516 17892 ? S 21:41 0:00 kdeinit: knotify
kdeinit: Running...
oznacza nadrzędny proces kdeinit. Inne wyświetlone procesy to programy uruchomione jako KLM-y.
Kiedy kdeinit uruchamia się po raz pierwszy, uruchamia również dcopserver, klauncher, kded, jak również jakiekolwiek dodatkowe programy określone w linii poleceń w skrypcie startkde, zwykle kcminit i knotify.
dcopserver to demon, który dostarcza ułatwienia dla komunikacji międzyprocesowej (DCOP) dla wszystkich programów KDE. Ułatwienia te są dostępne z powłoki poprzez narzędzie linii poleceń dcop. DCOP jest istotny dla wszystkich programów KDE.
Kilka powiązanych plików:
$HOME
/.DCOPserver_$HOSTNAME
_$DISPLAY
np. .DCOPserver_linux__0
. Kontrolowany przez $DCOPAUTHORITY
/tmp/.ICE-unix/dcoppid
-number
Np. dcop7634-1069677856
. Plik, na który wskazuje powyższy plik DCOPserver
.
$HOME
/.ICEauthority
Informacje na temat autoryzacji kontrolowane przez $ICEAUTHORITY
kcminit wywołuje usługi inicjalizacyjne podczas startu. Usługi inicjalizacyjne są określone w plikach .desktop programów lub usług przez linię X-KDE-Init
:
[Desktop Entry] Encoding=UTF-8 Exec=kcmshell energy Icon=energy_star Type=Application X-KDE-Library=energy X-KDE-Init=energy
Usługi inicjalizacyjne są zwykle używane dla inicjalizacji sprzętu opartej o ustawienia określone dla użytkownika.
kcminit
może być użyty dla pokazania wszystkich usług inicjalizacyjnych, --list
kcminit
może zostać wykorzystany do wykonania określonego serwisu. Może to być użyteczne podczas namierzania problemów ze startem.service
klauncher jest demonem odpowiedzialnym za aktywację usług w obrębie KDE. Działa w ścisłym powiązaniu z procesem nadrzędnym kdeinit, żeby wystartować nowe procesy. Programy KDE, żeby uruchomić nowe programy lub usługi, komunikują się poprzez DCOP z demonem klauncher.
Najlepiej znany dzięki komunikatowi błędu: KLauncher nie jest osiągalny z poziomu DCOP
, który albo oznacza poważny problem z dcopserver, albo że klauncher uległ awarii.
klauncher może być ponownie uruchomiony przez uruchomienie kdeinit z okna konsoli. Upewnij się, że $HOME
, $DISPLAY
i różne $KDEDIR(S)
są ustawione poprawnie, kiedy coś takiego robisz!
ksmserver jest menedżerem sesji KDE. Podczas startu menedżer sesji uruchamia programy samostartujące i przywraca programy z poprzedniej sesji. Samostartujące programy są określone przez pliki .desktop
w katalogu $
. Ich automatyczne wystartowanie (lub nie) może zostać określone warunkowo na podstawie wpisu konfiguracyjnego określonego przez wpis KDEDIR
/share/autostartX-KDE-autostart-condition
w pliku .desktop
.
Na przykład plik ktip.desktop
zawiera:
X-KDE-autostart-condition=ktiprc:TipOfDay:RunOnStart:true
Oznacza to, że plik konfiguracyjny ktiprc
jest sprawdzany pod kątem wystąpienia wpisu RunOnStart
w sekcji [TipOfDay]
. W wypadku nie znalezienia takiego wpisu, zostaje przyjęta wartość wartość true
(prawda), która oznacza, że ktip jest jednym z programów przeznaczonych do automatycznego uruchomienia.
Niektóre z programów uruchamianych automatycznie przez ksmserver to:
Pulpit KDE
Panel KDE
Program porad dnia
Narzędzie do otrzymywania wiadomości systemowych przesyłanych do użytkownika
Narzędzie schowka dokujące się na panelu
Narzędzie przypominające o nadchodzących zdarzeniach i spotkaniach
kdesktop kolejno automatycznie uruchamia programy umieszczone w $
. kdesktop automatycznie otworzy dowolne pliki znajdujące się w tym katalogu, włączając dokumenty, pliki binarne, lub programy w formie plików KDEHOME
/Autostart.desktop
.
Menedżer sesji KDE przywraca również jedną z poprzednich sesji. Sesja zawiera zbiór programów, jak również określone dla programu dane, które odzwierciedlają stan programu występujący w momencie zapisu sesji. Sesje przechowywane są pliku konfiguracyjnym ksmserverrc
, który zawiera odniesienia do informacji na temat stanu specyficznego dla programu. Stan ten jest zapisywany w $
. Informacja o stanie KWin zawiera położenie okien programu wszystkich innych programów w sesji. KDEHOME
/share/config/session
Kilka przykładowych zmiennych środowiskowych wykorzystywanych przez KDE:
KDEDIR
Musi być ustawiony, jeśli nie ustawiono KDEDIRS
i powinien wskazywać na katalog główny drzewa instalacyjnego KDE. Umożliwia KDE odnalezienie swoich danych, takich jak ikony, menu i biblioteki.
KDEDIRS
Nadpisuje KDEDIR
i umożliwia określenie wielu katalogów, w których KDE szuka swoich danych. Użyteczne, jeśli chce, lub musi się mieć zainstalowane niektóre programy w innym prefiksie, niż reszta KDE.
$KDEHOME
Jeśli nie ustawione, KDE używa ~/.kde
jako katalogu, w którym przechowywane są prywatne dane.
KDEROOTHOME
Jeśli nie ustawione, KDE używa ~root/.kde
jako katalogu dla danych prywatnych użytkownika root
. Zostało wprowadzone, żeby zabezpieczyć KDE przed przypadkowym nadpisaniem danych użytkownika z prawami roota, kiedy użytkownik uruchamia program KDE po przełączeniu się poleceniem su na użytkownika root
.
KDEWM
Jeśli zmienna środowiskowa KDEWM
została ustawiona, wtedy jej wartość będzie użyta jako menedżer sesji KDE wewnątrz skryptu startkde zamiast KWin.
KDE_LANG
Nadpisuje konfigurację językową KDE, np. KDE_LANG=fr kprogram &
uruchamia program z francuskim tłumaczeniem, jeśli niezbędne pliki są zainstalowane.
KDE_MULTIHEAD
Ustaw tą wartość na true
, aby zaznaczyć, że KDE działa na komputerze wieloekranowym.
KDE_FORK_SLAVES
(Od KDE 3.2.3) Ustaw tą zmienną, żeby utworzyć procesy podrzędne KIO bezpośrednio z procesu programu. Domyślnie procesy podrzędne KIO są uruchamiane za pomocą klauncher/kdeinit. Opcja użyteczna, jeśli proces podrzędny KIO powinien pracować w tym samym środowisku, co program. Tak może być w przypadku Clearcase.
KDE_HOME_READONLY
Ustaw tą zmienną, aby zasygnalizować, że Twój katalog domowy został zamontowany w trybie tylko-do-odczytu.
KDE_NO_IPV6
(Od KDE 3.2.3) - ustaw tę zmienną, żeby wyłączyć wsparcie dla IPv6 i zapytania DNS IPv6.
KDE_IS_PRELINKED
(Od KDE 3.2) - ustaw tę zmienną, żeby zaznaczyć, że Twoje pliki binarne KDE i biblioteki są wstępnie zlinkowane. Wyłączy to używanie kdeinit.
KDE_UTF8_FILENAMES
Jeśli ta zmienna środowiskowa jest ustawiona, KDE przyjmuje, że wszystkie nazwy plików są zakodowane w UTF-8, niezależnie od aktualnych ustawień regionalnych C.
KDE_FULL_SESSION
(Od KDE 3.2) Automatycznie ustawiane na true przy starcie KDE, używane np. przez Konquerora w celu określenia, czy powinno się rozważyć pozostanie w pamięci podczas zamykania dla przyszłego wykorzystania. Jeśli nie ustawione, Konqueror opuści pamięć po zamknięciu (np. KDE su tak robi, jest to również przydatne przy debugowaniu).
KDESYCOCA
Pozwala określić ścieżkę i nazwę wygenerowanego systemowego pliku konfiguracji pamięci podręcznej KDE.
KDETMP
Pozwala określić inną, niż /tmp
ścieżkę, w której KDE przechowuje swoje pliki tymczasowe.
KDEVARTMP
Pozwala określić inną, niż /var/tmp
ścieżkę, w której KDE przechowuje swoje zmieniające się pliki.
XDG_DATA_HOME
(Od KDE 3.2) Definiuje katalog bazowy, względem którego powinny być przechowywane specyficzne dla użytkownika dane. Domyślnie to $
HOME
/.local/share
XDG_DATA_DIRS
(Od KDE 3.2) Określa uporządkowany według preferencji zbiór bazowych katalogów do przeszukania plików danych w uzupełnieniu do katalogu bazowego $
. Domyślna wartość to XDG_DATA_HOME
/usr/local/share/:/usr/share/
KDE dodaje również położenia z $KDEDIRS
i profili. Używane dla .desktop
i plików menu .directory
. Pliki .desktop
spod $
. Pliki XDG_DATA_DIRS
/applications.directory
spod $XDG_DATA_DIRS/desktop-directories
XDG_CONFIG_HOME
(KDE 3.2) - Definiuje katalog bazowy, względem którego powinny być przechowywane określone dla użytkownika pliki konfiguracyjne. Domyślna wartość to $
.HOME
/.config
XDG_CONFIG_DIRS
(KDE 3.2) Określa uporządkowany według preferencji zbiór bazowych katalogów do przeszukania plików konfiguracyjnych w uzupełnieniu do katalogu bazowego $XDG_CONFIG_HOME
. Domyślna wartość to /etc/xdg
. KDE dodaje również położenia z $KDEDIRS
i profili. Używane dla opisów .menu
w $
. XDG_CONFIG_DIRS
/menus
kdeinit jest używany do uruchomienia wszystkich innych programów KDE.kdeinit może uruchamiać normalne programy binarne, jak również ładowalne moduły kdeinit (KLM-y). KLM-y pracują tak jak zwykłe programy binarne, ale mogą być uruchomione w bardziej efektywny sposób. KLM-y znajdują się w katalogu $
KDEDIR
/lib/kde3
Ale minusem jest to, że programy uruchomione w ten sposób pojawiają się na wyjściu programów top i ps jako kdeinit
. Należy użyć top -c
, lub ps aux
, żeby zobaczyć właściwą nazwę programu:
%
ps aux | grep bastian
bastian 26061 0.0 2.2 24284 11492 ? S 21:27 0:00 kdeinit: Running... bastian 26064 0.0 2.2 24036 11524 ? S 21:27 0:00 kdeinit: dcopserver bastian 26066 0.1 2.5 26056 12988 ? S 21:27 0:00 kdeinit: klauncher bastian 26069 0.4 3.2 27356 16744 ? S 21:27 0:00 kdeinit: kded bastian 26161 0.2 2.7 25344 14096 ? S 21:27 0:00 kdeinit: ksmserver bastian 26179 1.1 3.4 29716 17812 ? S 21:27 0:00 kdeinit: kicker bastian 26192 0.4 3.0 26776 15452 ? S 21:27 0:00 kdeinit: klipper bastian 26195 1.0 3.5 29200 18368 ? S 21:27 0:00 kdeinit: kdesktop
Jak być może już wiesz, ma to inny efekt uboczny w postaci trudności w zabiciu procesu sprawiającego kłopoty:
%
killall kdesktop
kdesktop: no process killed
Może najść Cię pokusa użycia polecenia killall kdeinit
, ale zabicie wszystkich procesów kdeinit spowoduje zamknięcie całego KDE. Czyli - totalna zagłada!
Są na to dwa proste sposoby:
%
kdekillall kdesktop
lub stare dobre%
kill 26195
kdekillall jest częścią pakietu KDE SDK.
KDE używa licznych typów ikon:
Dokumenty
Odnośniki do stron www (z użyciem pliku .desktop
)
Odnośniki do programów (z użyciem pliku .desktop
)
Urządzenia - dyski, partycje i peryferia:
Kategorycznie z użyciem pliku .desktop
Automatycznie przez io-slave dla devices://
Specyficzne dla dystrybutora (np. Mój komputer w SuSE®)
Odnośniki do stron www przy użyciu pliku .desktop
: ->->. Zmień ikonkę przy pomocy okienka Właściwości. Wynikowy plik.desktop
:
[Desktop Entry] Encoding=UTF-8 Icon=/opt/kde3/share/apps/kdesktop/pics/ksslogo.png Type=Link URL=http://www.kde.org/
Dowiązania do programów przy użyciu pliku .desktop
: ->->. Samemu trzeba określić szczegóły. Przeciągnij z menu KDE: Skopiuj, lub utwórz dowiązanie, o wiele prostsze
[Desktop Entry]Encoding=UTF-8 GenericName=IRC Client
GenericName[af]=Irc Kliët GenericName[de]=IRC Programm ... GenericName[zu]=Umthengi we IRC
SwallowExec=
Name=KSirc Name[af]=Ksirc Name[de]=KSirc ...
![]() | Do wielokrotnego wykorzystania |
![]() | Przetłumaczony ogólny opis, nie używany na pulpicie |
![]() | Odziedziczone, można usunąć |
![]() | Przetłumaczona nazwa, taka, jaka pojawi się na pulpicie |
Ikony na pulpicie
... Name[zu]=Ksirc MimeType=Exec=ksirc %i %m
Icon=ksirc
TerminalOptions=
Path=
Type=Application
Terminal=0
X-KDE-StartupNotify=true
X-DCOP-ServiceType=Multi
Categories=Qt;KDE;Network
![]()
Po samym poleceniu może występować wiele miejsc, które zostaną zastąpione właściwymi wartościami, kiedy właściwy program jest uruchamiany:
Pojedyncza nazwa pliku; używana podczas upuszczania pliku na ikonę, lub z powiązaniami pliku.
Lista plików; do użycia przy programach, które mogą naraz otwierać wiele plików.
Pojedynczy URL: jeśli program może sam obsłużyć URL-e, np. FTP, lub HTTP, w przeciwnym wypadku KDE.
Lista URL-i; ściągnie najpierw plik, a do programu przekaże jego lokalną kopię(!!!)
Katalog pliku do otwarcia; użyteczne, gdy program potrzebuje mieć plik w bieżącym katalogu roboczym.
Lista katalogów, niezbyt praktyczna.
Ikona; opcja --icon
; program KDE użyje ikony z linii Icon
= w pasku zadań.
Mini-ikona - odziedziczone.
Nagłówek; opcja --caption
; program użyje nazwy z linii Name
= na pasku zadań.
Przykłady:
Exec
linia: ksirc %iExec
linia: cd %d; kedit $(basename %f)Istnieje wiele miejsc do zdefiniowania ikon pulpitu:
~/Desktop
: kopiowany z /etc/skel/Desktop
$
(łączone)KDEDIR
/apps/kdesktop/Desktop
$
(kopiowany)KDEDIR
/apps/kdesktop/DesktopLinks
Ikony urządzenia (dynamicznie łączone)
Specyficzne dla dystrybucji SUSE Linux kopiuje pewne ikony w motywie startkde. z /opt/kde3/share/config/SuSE/default/
W KDE 3.2 zostaje zaprezentowany wspólny format menu: http://freedesktop.org/Standards/menu-spec/
Przed KDE 3.2:
Struktura katalogów pod share/applnk
Struktura katalogów reprezentuje strukturę menu
Każdy plik .desktop
reprezentuje pojedynczy program
Przearanżowanie struktury w KDE 3.2 okazało się trudne, więc nowy format menu:
Określa strukturę w pojedynczym pliku .menu
Bazuje na kategoriach
jest współdzielone pomiędzy GNOME i KDE
Wspiera również style menu applnk
Przykład z applications.menu
:
<Menu>
<Name>Office</Name>
<Directory>suse-office.directory</Directory>
<Include>
<Filename>Acrobat Reader.desktop</Filename>
<Filename>kde-kpresenter.desktop</Filename>
<Filename>kde-kword.desktop</Filename>
</Include>
<Menu>
Wpis menu z 3 programami:
/usr/share/applications/Acrobat Reader.desktop
/opt/kde3/share/applications/kde/kpresenter.desktop
/opt/kde3/share/applications/kde/kword.desktop
Pliki .menu
opisujące strukturę menu. Pliki te są przechowywane w $
i KDEDIR
/etc/xdg/menus/etc/xdg/menus
. One przechowują systemową strukturę menu i są kontrolowane przez $XDG_CONFIG_DIRS
. $
przechowuje zmiany użytkownika w stosunku do struktury menu i jest kontrolowany przez $HOME
/.config/menusXDG_CONFIG_HOME
. Aby uzyskać więcej informacji, zerknij do http://www.freedesktop.org/Standards/basedir-spec.
Pliki .desktop
opisują programy i są umieszczone w: $
, KDEDIR
/share/applications/usr/share/applications
i /usr/local/share/applications
. Są one plikami systemowymi programów .desktop
, które są kontrolowane przez$XDG_DATA_DIRS
.
$
zawiera specyficzne dla użytkownika pliki HOME
/.local/applications.desktop
i zmiany. Jest kontrolowane przez $XDG_DATA_HOME
. Aby uzyskać więcej informacji zobacz http://www.freedesktop.org/Standards/basedir-spec
Pliki .directory
opisujące podmenu znajdują się w: $
, KDEDIR
/share/desktop-directories/usr/share/desktop-directories
i /usr/local/share/desktop-directories
. Są one systemowymi plikami menu .directory
, kontrolowanymi przez $XDG_DATA_DIRS
. Zmiany specyficzne dla użytkownika znajdują się w $
. Są one kontrolowane przez $HOME
/.local/desktop-directoriesXDG_DATA_HOME
. Aby uzyskać więcej informacji, obejrzyj http://www.freedesktop.org/Standards/basedir-spec
Przykład z applications.menu
:
<Menu>
<Name>Art</Name>
<Directory>suse-edutainment-art.directory</Directory>
<Include>
<Category>X-SuSE-Art</Category>
</Include>
</Menu>
Art
to wewnętrzna nazwa tego menu. suse-edutainment-art.directory
określa nazwę i ikonę dla tego menu, a menu dołącza wszystkie programy posiadające w liście kategorii wyszczególnione X-SuSE-Art
, np.:
Categories=Qt;KDE;Education;X-SuSE-Art
suse-edutainment-art.directory
określa nazwę i ikonę dla tego menu:
[Desktop Entry] Name=Art and Culture Icon=kcmsystem
Programy nie znajdujące się w menu nie występują w odniesieniu do innych programów, lub powiązań typów plików: jeśli usuniesz program z menu, KDE przyjmuje, że nie chcesz go używać.
Kiedy programy w menu staną się niepożądane, umieść je albo w menu .hidden
, albo w dedykowanym menu z
NoDisplay=truew pliku
.directory
$
zawiera KDEDIR
/etc/xdg/menus/applications-merged/kde-essential.menu
który dołącza niektóre istotne menu, które normalnie nie są pokazywane w samym menu KDE:
Centrum sterowania ma ukryte menu Ustawienia, którego zawartość jest definiowana przez kde-settings.menu
, a ikona i nazwa są zdefiniowane przez kde-settings.directory
.
Centrum informacji ma ukryte menu Informacje, którego zawartość jest definiowana przez kde-information.menu
, a ikona i nazwa są zdefiniowane przez kde-information.directory
.
Wygaszacze ekranu zawierają ukryte menu System/Wygaszacze ekranu, którego składniki są definiowane przez kde-screensavers.menu
, a ikona i nazwa przez kde-system-screensavers.directory
. $
zawiera: KDEDIR
/share/desktop-directories/kde-system-screensavers.directory
NoDisplay=true
KDE ciągle wspiera menu w starym stylu, które określone są przez strukturę katalogów w $
(systemowe) i KDEDIR
/share/applnk$
(specyficzne dla użytkownika). Obserwuje się to dopóki plik HOME
/.kde/share/applnk.desktop
nie zawiera linii Categories
=. W takim wypadku kategorie określają położenie menu.
KSycoca przechowuje w pamięci podręcznej strukturę menu i informacje na temat wszystkich dostępnych programów. Można przebudować jego bazę za pomocą kbuildsycoca
. Zbudowana baza jest umieszczona w /var/tmp/kdecache-${
. Jest automatycznie aktualizowana przez KDED, sprawdzana podczas logowania KDE, a KDED obserwuje zmiany między zalogowaniem, a wylogowaniem.USER
}/ksycoca
Aby wyłączyć obserwowanie zmian (gdyż może to obniżać wydajność przy pracy z NFS), dodaj do kdedrc
:
[General] CheckSycoca=false
Aby wymusić ponowne utworzenie bazy, uruchom touch $
.KDEDIR
/share/services/update_ksycoca
KMenuEdit został przystosowany do modyfikacji ustawień dla pojedynczego użytkownika. Zmiany w strukturze menu są zapisywane do ~/.config/menus/applications-kmenuedit.menu
, zmiany odnośnie programów do ~/.local/share/applications/
, a zmiany w podmenu (ikona, nazwa) do ~/.local/share/desktop-directories/
. Narzędzie administracji KIOSK używa KMenuEdit i kopiuje powyższe zmiany do lokacji związanych z profilem, lub ogólnosystemowych.
Panel KDE jest również znany jako Kicker. Jego cechą jest modularność, a składa się on z następujących komponentów:
Applety
Przyciski programów
Specjalne przyciski
Domyślnie panel zawiera następujące applety:
Przełącznik i przeglądarka pulpitów - pokazuje wirtualne pulpity
Pasek zadań
Tacka systemowa
Zegar
Menu KDE
Przycisk pulpitu
Różne przyciski programów są również dodawane, o ile jest wolna przestrzeń:
Katalog domowy
Przeglądarka WWW
Przycisk KMail
Powiązania plików kojarzą typ pliku z programem, lub programami. Typ pliku zostaje ustanowiony przez określenie jego typu MIME. Typy MIME rozpoznawane przez KDE przechowywane są w $
, a plik każdego programu KDEDIR
/share/mimelnk.desktop
zawiera listę typów MIME obsługiwanych przez ten program.
kview.desktop
:
MimeType=image/gif;image/x-xpm;image/x-xbm;image/jpeg; image/x-bmp;image/png;image/x-ico;image/x-portable-bitmap; image/x-portable-pixmap;image/x-portable-greymap; image/tiff;image/jp2
kuickshow.desktop
:
MimeType=image/gif;image/x-xpm;image/x-xbm;image/jpeg; image/png;image/tiff;image/x-bmp;image/x-psd;image/x-eim; image/x-portable-bitmap;image/x-portable-pixmap; image/x-portable-greymap
Obie mogą otwierać image/gif. Która z nich zostanie użyta do otwarcia pliku .gif
?
Program o wyższym pierwszeństwie! kview.desktop
zawiera
InitialPreference=3, podczas gdy
kuickshow.desktop
zawiera InitialPreference=6. Dlatego KuickShow zostanie użyty do otwarcia plików
.gif
. Jak można domyślnym zrobić KView?
Użytkownik może zmienić powiązania plików w Centrum sterowania KDE. Zmiany te są przechowywane w $
. Aby użyć tych samych ustawień dla wielu użytkowników, należy je przechować w katalogu profilu użytkownika, lub globalnym katalogu konfiguracyjnym KDE w celu użycia jako domyślnych dla wielu użytkowników.HOME
/.kde/share/config/profilerc
Cechy KDE związane z blokowaniem skoncentrowane są wokół następujących opcji:
Opcje niezmienne pozwalają administratorowi systemu na dostarczenie opcji domyślnych, które nie mogą być zmieniane przez użytkownika.
Istniejące wcześniej opcje konfiguracyjne użytkownika będą ignorowane od momentu uczynienia opcji konfiguracyjnej niezmienną.
Opcje mogą być kontrolowane w ramach pojedynczego wpisu, w ramach grupy, lub plik po pliku.
Kiedy plik, lub grupa są niezmienne, wszystkie opcje konfiguracyjne, które do nich należą, są niezmienne, nawet te, dla których administrator systemu nie dostarczył wartości domyślnych.
Wsparcie ze strony programu dla niezmiennych opcji może się wahać od programu do programu. Jakkolwiek użytkownik nie będzie w stanie dokonać permanentnych zmian w niezmiennych opcjach konfiguracyjnych, ciągle może mieć zaprezentowany interfejs użytkownika do zrobienia takiej zmiany.
Programy KDE są zbudowane wokół pojęcia akcji. Akcje mogą być aktywowane w różnoraki sposób, typowo przez pasek menu, jeden z pasków narzędzi albo skrót klawiszowy. Zapisz dokument jest przykładem akcji. Jeśli znasz wewnętrzną nazwę akcji, jest możliwe jej ograniczenie. Kiedy akcja jest ograniczona, nie pojawia się w pasku menu, lub pasku narzędziowym. Wewnętrzną nazwą dla Zapisz dokument jest action/file_save
. Struktura blokowania zapewnia również zestaw bardziej abstrakcyjnych ograniczeń, które mogą zostać użyte do wyłączenia funkcjonalności nie pokrytej przez pojedynczą akcję. Przykładem może być ograniczenie shell_access
, które wyłącza całą funkcjonalność, która mogłaby udostępnić użytkownikowi powłokę UNIX®-ową.
Przykład 27.1. Ograniczenie dostępu do powłok
Aby uniemożliwić dostęp użytkownika do powłoki poleceń można uniemożliwić akcję shell_access
dodając do kdeglobals
:
[KDE Action Restrictions] shell_access=false
Ponieważ ma to wpływ na menu KDE i dostępne programy, trzeba wymusić aktualizację bazy sycoca:
touch $KDEDIR
/share/services/update_ksycoca
Teraz ponownie zaloguj się do KDE i sprawdź następujące rzeczy:
Menu K
W Konquerorze ->
Alt+F2 wykonaj polecenie
Pełną dokumentację na temat dostępnych akcji można znaleźć na http://www.kde.org/areas/sysadmin/.
Kilka bardziej interesujących akcji wypisano poniżej:
action/options_configure
Opcja z menu
action/help_report_bug
Opcja z menu .
action/kdesktop_rmb
Menu prawego przycisku myszy na pulpicie.
action/kicker_rmb
Menu prawego przycisku myszy na panelu.
user/root
Ukryj wszystkie akcje, lub programy, które wymagają praw użytkownika root
.
shell_access
Ukrywa wszystkie akcje, lub programy, które udostępniają powłokę.
print/system
Wyłącza opcję wybierania systemu drukowania (silnik).
lock_screen
Czy użytkownik będzie mógł zablokować ekran
start_new_session
Czy użytkownik może uruchomić drugą sesję X (zobacz również kdm)
opengl_screensavers
Czy można używać wygaszaczy ekranu OpenGL.
manipulatescreen_screensavers
Zezwól na wygaszacze ekranu, które nie ukrywają całego ekranu
Istnieją trzy typy ograniczeń, które można zastosować w stosunku do URL-i:
Do kontroli, czy wyświetlanie spisu zawartości katalogu jest dozwolone.
Do kontroli, czy pewne URL-e mogą być otwierane
Do kontroli, czy jeden URL może otworzyć inny URL - automatycznie, lub poprzez odnośnik.
Reguły sprawdzane są w kolejności ich zdefiniowania. Ostatnia reguła, którą można zastosować w stosunku do URL-a, określa, czy można uzyskać do niego dostęp.
Następujące reguły wyłączają otwieranie URL-i http i https poza domeną .ourcompany.com
:
[KDE URL Restrictions] rule_count=2 rule_1=open,,,,http,,,false rule_2=open,,,,http,*.ourcompany.com,,true
![]() | Pierwsze cztery przecinki pozwalają ominąć kryteria wyboru w stosunku do początkowego URL-a. Ta część potrzebna jest tylko w wypadku reguł przekierowania. |
![]() |
|
![]() |
|
Następujące reguły powodują, że użytkownik nie może już przeglądać katalogów na lokalnym systemie plików, położonych poza jego katalogiem $HOME
:
[KDE URL Restrictions] rule_count=2 rule_1=list,,,,file,,,false rule_2=list,,,,file,,$HOME,true
![]() |
|
![]() |
|
$HOME
i $TMP
są specjalnymi wartościami określającymi katalog domowy użytkownika i tymczasowy katalog użytkownika w KDE, np. /tmp/kde-bastian
Następujące reguły powodują, że użytkownik nie może już otwierać plików na lokalnym systemie plików, położonych poza jego katalogiem $HOME
:
[KDE URL Restrictions] rule_count=3 rule_1=open,,,,file,,,false rule_2=open,,,,file,,$HOME,true rule_3=open,,,,file,,$TMP,true
![]() |
|
![]() |
|
![]() |
|
Opcja przekierowania ma wpływ na to, czy dokumenty z określonej lokalizacji mogą odnosić się (automatycznie, lub przez odnośnik) do pewnej innej lokalizacji. Zestaw domyślnych reguł jest obecny jako ogólny wyznacznik bezpieczeństwa. Na przykład dokumenty zlokalizowane na Internecie nie mogą odwoływać się do dokumentów przechowywanych lokalnie.
Na przykład, jeśli chcemy dać serwerowi intranetowemu www.mycompany.com
możliwość odnoszenia się do lokalnych plików, możemy dodać następującą regułę:
[KDE URL Restrictions] rule_count=1 rule_1=redirect,http,www.mycompany.com,,file,,,true
Zamiast wypisywania protokołów po nazwie, jest możliwość określenia całej grupy protokołów. Zdefiniowane zostały w tym celu następujące grupy:
Protokoły, które korzystają z przechowywanej lokalnie informacji, przykłady to: file:/, man:/, fonts:/, floppy:/
Często wykorzystywane protokoły internetowe, takie jak http i ftp
Informacja na temat protokołów jest przechowywana w plikach *.protocol
umieszczonych w $
.KDEDIR
/share/services
Wpis Class
= określa grupę, której częścią jest protokół: grep
Class=
$
KDEDIR
/share/services/*.protocol
Ogólne reguły:
Protokoły :local mogą odwoływać się do każdego innego protokołu
Zawsze można się odwołać do protokołu :internet
Nie wszystkie protokoły są częścią grupy, na przykład fish:/.
KDE posiada moduły konfiguracyjne do konfigurowania różnych aspektów swojego środowiska. Moduły konfiguracyjne występują w Centrum sterowania, w oknie dialogowym konfiguracji programu, albo w obydwu powyższych miejscach.
Moduł konfigurujący serwer pośredniczący (proxy) jest obecny w Centrum sterowania, ale również jako część okna dialogowego Konfiguruj konquerora w Konquerorze
Indywidualne moduły konfiguracyjne mogą być uruchomione przy pomocy kcmshell module
Aby uruchomić moduł konfiguracyjny serwera pośredniczącego (proxy) użyj:
kcmshell kde-proxy.desktop
kcmshell proxy
Nie wszystkie programy używają modułów konfiguracyjnych, często okno dialogowe konfiguracji jest integralną częścią samego programu.
Wszystkie moduły konfiguracyjne są, ściśle rzecz biorąc, częścią menu KDE.
Moduły widoczne w Centrum sterowania zwykle mają plik .desktop
w $
i są posortowane po ukrytym menu przez KDEDIR
/share/applications/kdekde-settings.menu
, dołączony z kde-essential.menu
kbuildsycoca --menutest
2> /dev/null | grep Settings-Modules
Moduły specyficzne dla programów zwykle mają plik .desktop
pod $
, który odpowiada ukrytemu menu .hidden, dołączonemu jako rezultat <KDELegacyDirs/>KDEDIR
/share/applnk/.hidden
kbuildsycoca --menutest
2> /dev/null | grep .hidden
W KDE 3.3. istnieje możliwość edycji Centrum sterowania przy pomocy kcontroledit. kcontroledit działa po prostu jak kmenuedit, zmiany tylko dla aktualnego użytkownika. Użyj kiosktool, żeby dokonać zmian dla wszystkich użytkowników.
Indywidualne moduły konfiguracyjne mogą zostać wyłączone przez dodanie do kdeglobals
:
[KDE Control Module Restrictions]
module-id
=false
Na przykład żeby wyłączyć moduł serwera pośredniczącego użyj
[KDE Control Module Restrictions] kde-proxy.desktop=false
Sprawdź w Centrum sterowania i oknie dialogowym Konfiguruj konqueror, czy konfiguracja serwera pośredniczącego jest tam ciągle obecna.
Zdalne współdzielenie pulpitu pozwala zdalnym użytkownikom oglądać, i opcjonalnie kontrolować pulpit aktualnego użytkownika. Zdalny użytkownik musi przysłać zaproszenie i jest możliwe stałego zaproszenia zabezpieczonego hasłem. Jest to doskonałe rozwiązanie dla zespołów wsparcia technicznego i administratorów, aby mogli dostać się do pulpitów użytkowników w celu rozwiązania problemu lub przeprowadzenia użytkownika przez jakąś procedurę.
Zdalne współdzielenie pulpitu używa dwóch programów: Desktop Sharing ( serwera VNC dla KDE) i Remote Desktop Connection (klienta VNC dla KDE)
Desktop Sharing może być używane przez każdego użytkownika do tworzenia i zarządzania zaproszeniami. Utworzenie zaproszenia powoduje utworzenie jednorazowego hasła, które umożliwia odbiorcy połączenie z Twoim pulpitem. Domyślnie jest ono ważne tylko na jedno pomyślnie rozpoczęte połączenie i wygasa po jednej godzinie.
Nadchodzące połączenia są obsługiwane przez moduł kinetd w kded. Możesz użyć polecenia dcop kded kinetd services
, aby zobaczyć czy jest uruchomiony. Desktop Sharing domyślnie oczekuje na połączenia na porcie 5900. Kiedy nadejdzie połączenie, pojawi się okienko dialogowe z prośbą o zgodę aktualnego użytkownika.
Protokół komunikacji pulpitu (Desktop COmmunication Protocol, DCOP), to prosty sposób komunikacji międzyprocesowej. DCOP pozwala użytkownikowi komunikować się z aktualnie uruchomionymi programami. KDE udostępnia dwa programy pozwalające używać bezpośrednio DCOP: dcop - program uruchamiany z linii poleceń oraz kdcop, program z graficznym interfejsem użytkownika.
Kilka uwag na temat używania dcop:
dcop [options] [application [object [function [arg1] [arg2] ... ] ] ]
Programy, które mogą otwierać na raz więcej, niż jedno okno, będą wypisane jako <program>-PID
Wszystkie argumenty są wrażliwe na wielkość znaków. setFullScreen i setfullscreen to dwie różne funkcje.
Element wyrażenia regularnego * może zostać użyty w programach i argumentach obiektowych.
%
dcop
konqueror-16006 konsole-8954kon*
Poniżej kilka przykładowych komend i ich rezultatów działania:
%
dcop
konsole-8954konsole*
Jeden z programów Konsole działa z numerem PID równym 8954.
%
dcop
KBookmarkManager-.../share/apps/kfile/bookmarks.xml KBookmarkManager-.../share/apps/konqueror/bookmarks.xml KBookmarkNotifier KDebug MainApplication-Interface konsole (default) konsole-mainwindow#1 ksycoca session-1 session-2 session-3 session-4konsole-8954
Można tu zobaczyć cztery działające sesje.
%
dcop
QCStringList interfaces() QCStringList functions() int sessionCount() QString currentSession() QString newSession() QString newSession(QString type) QString sessionId(int position) void activateSession(QString sessionId) void nextSession() void prevSession() void moveSessionLeft() void moveSessionRight() bool fullScreen() void setFullScreen(bool on) ASYNC reparseConfiguration()konsole-8954
konsole
Oto opcje dla głównego programu Konsole.
%
dcop
QCStringList interfaces() QCStringList functions() bool closeSession() bool sendSignal(int signal) void clearHistory() void renameSession(QString name) QString sessionName() int sessionPID() QString schema() void setSchema(QString schema) QString encoding() void setEncoding(QString encoding) QString keytab() void setKeytab(QString keyboard) QSize size() void setSize(QSize size)konsole-8954
session-1
Oto opcje dla pierwszej sesji, session-1.
%
dcop
konsole-8954
konsole
setFullScreen
true
To ustawia Konsole na pełny ekran.
Kiedy istnieje więcej, niż jeden program/obiekt, które powinno zostać użyte? To z odniesienia?
%
echo
DCOPRef(konsole-7547,konsole)$KONSOLE_DCOP
%
dcop
session-6$KONSOLE_DCOP
newSession
%
dcopstart
konsole-9058 #!/bin/sh konsole=$(dcopstart konsole-script) session=$(dcop $konsole konsole currentSession) dcop $konsole $session renameSession Local session=$(dcop $konsole konsole newSession) dcop $konsole $session renameSession Remote session=$(dcop $konsole konsole newSession) dcop $konsole $session renameSession Code dcop $konsole $session sendSession 'cd /my/work/directory'konsole
Można używać okien dialogowych KDE z wnętrza własnych skryptów, aby połączyć moc skryptów powłoki UNIX® z łatwością użycia KDE.
kdialog --msgbox 'Masz nową pocztę!'
kdialog --title 'Nowa poczta'
--msgbox 'Masz nową pocztę!'
Część KDialog może zostać zastąpiona przy użyciu opcji --caption
kdialog --title 'Nowa poczta'
--msgbox 'Masz nową pocztę!'
--dontagain myfile:mykey
Zapisuje w $
, czy pokazać ponownie (zapisując do wymienionego pliku następujące linie):KDEHOME
/share/config/myfile
[Notification Messages] mykey=false
Zamiast --msgbox
można również użyć --sorry
i --error
, w odpowiednim kontekście. Na przykład można użyć kdialog --sorry 'Sieć docelowa jest nieosiągalna'
, lub kdialog --error 'Nie da się otworzyć skrzynki pocztowej'
.
Można również stworzyć okienka wiadomości, które akceptują odpowiedź tak, lub nie.
kdialog --yesno 'Czy chcesz połączyć się
z internetem?'
echo $?
Wartości zwracane | Znaczenie |
---|---|
0 | Tak, OK, Dalej |
1 | Nie |
2 | Anuluj |
Nie zapomnij zachować wyniku w zmiennej. Jeśli nie zostanie użyte bezpośrednio, następne polecenie ustawi nową wartość $?. Można tutaj również użyć opcji --dontagain
, spowoduje ona zapamiętanie wyboru użytkownika i zwrócenie tej wartości następnym razem bez pokazywania okienka dialogowego.
Dalsze możliwości to:
--warningyesno
tak jak --yesno
, ale z inną ikoną
--warningcontinuecancel
Z przyciskami i .
--warningyesnocancel
Z przyciskami , i . Na przykład:
kdialog --warningyesnocancel 'Czy chcesz
zapisać zmiany?'
kdialog --inputbox "Wpisz swoje imię:" "YourName"
Rezultat jest wypisywany na standardowe wyjście, aby umieścić go w zmiennej można użyć name=$(kdialog --inputbox "Wpisz swoje imię:" "YourName")
. Ostatni argument nie jest obowiązkowy, używa się go do wstępnego wypełnienia pola.
password
=$(kdialog --password "Wpisz hasło:"
)
Opcja --dontagain
nie działa z --inputbox
, ani --password
Istnieją dwa dialogi, które pozwalają użytkownikowi dokonać wyboru na podstawie listy:
--menu
Pozwala użytkownikowi wybrać z listy pojedynczą wartość.
--checklist
Pozwala użytkownikowi wybrać jedną, lub więcej wartości z listy.
city
=$(kdialog --menu "Wybierz miasto" a Londyn b Madryt c Paryż d Berlin
)
$city
zwróci a, b, c lub d.
city
=$(kdialog --checklist "Wybierz miasta" a Londyn off b Madryt on c Paryż on d Berlin off
)
Madryt i Paryż będą wstępnie zaznaczone. Rezultatem przy ich zostawieniu będzie "b" "c".
Kiedy dodasz opcję --separate-output
, spowoduje to umieszczenie b i c w osobnych liniach, ułatwiając przetworzenie wyniku.
file=$(kdialog --getopenfilename $HOME) file=$(kdialog --getopenfilename $HOME "*.png *.jpg|Image Files") file=$(kdialog --getsavefilename $HOME/SaveMe.png) file=$(kdialog --getexistingdirectory $HOME)
Przez długi okres czasu poszukiwałem dla mojego małego biura PIM (organizatora), który pozwoliłby mi udostępniać dane, tak aby moja sekretarka mogła współdzielić ze mną kontakty, przypomnienia i tak dalej. Będąc użytkownikiem KDE słyszałem o projekcie Kroupware i oczekiwałem na jego ukończenie. Jednak, kiedy zobaczyłem stopień skomplikowania architektury i ustawień programu Kolab server 1.0 (część serwerowa projektu), dałem sobie spokój, oczekując jednocześnie na łatwiejszy w instalacji Kolab 2.0. W każdym razie Kolab był zdecydowanie zbyt obszerny dla moich potrzeb. Na szczęście w Wiki KDE znalazłem kawałek rozmowy z IRC gdzie dyskutowane było udostępnianie danych bez infrastruktury projektu Kolab....mmm, to brzmi interesujaco!
Dla małych biur i potrzeb, możesz używać Kontact w celu współdzielenia danych bez konieczności instalowania serweraKolab lub innego systemu pracy grupowej. Wystarczy tylko serwer IMAP, dający się bardzo łatwo skonfigurować.
W moim scenariuszu występuje serwer działający na Debianie z gałęzi unstable i KDE 3.4. Mam dostęp spod windows do programu Kontact i pozostałych bajecznych programów GNU/Linux przy użyciu Cygwin/X, w oczekiwaniu aż emulator Wine będzie potrafił uruchamiać najnowsze programy Windows, których potrzebuję, a nie są pod GNU/Linux dostępne. Chcę współdzielić kontakty, zdarzenia, zadania i notatki z moją sekretarką.
Definicja pochodzi z ComputerUser.com High-Tech Dictionary:
Internet Message Access Protocol. Protokół pozwalający użytkownikowi wykonywać pewne funkcje dotyczące poczty elektronicznej na zdalnym serwerze, zamiast na komputerze lokalnym. Poprzez IMAP użytkownik może tworzyć, usuwać lub zmieniać nazwy skrzynek pocztowych, pobierać nowe wiadomości, usuwać wiadomości, oraz wykonywać operację wyszukiwania. Dla wysyłania poczty niezbędny jest oddzielny protokół. Skrót IMAP rozwijany jest też jako Internet Mail Access Protocol.
Może więc być on uważany za miejsce przechowywania danych. Aby go użyć, potrzebujesz serwer IMAP, jak na przykład Cyrus, Courier lub UW.
Kolab udostępnia możliwość współdzielenia danych pomiędzy różnych klientów. Pozwala on Twojej sekretarce na używanie programu Outlook podczas gdy Ty używasz Kontact, na przykład.
Dostajesz interfejs konfiguracyjny, obsługujący zarządzanie użytkownikami, konfigurację konta poczty elektronicznej, scentralizowane dane konfiguracyjne LDAP, serwer książki adresowej, filtry antyspamowe i antywirusowe,skrypty wakacyjne, obsługa list wolny-zajęty, obsługa zasobów (pokoi, samochodów), grupy, listy dystrybucyjne, automatyczna obsługa zaproszeń, itp.
Jednak może to być powodem problemów z wstępną konfiguracją. Dla nowicjusza, takiego jak ja, oznacza to długi, frustrujący koszmar i o wiele za dużo skomplikowania, aby tylko zaczęło wszystko działać. Dlatego nie, dziękuję, wybiorę prostotę - IMAP.
Wybrałem program Cyrus, będący częścią pakietu Kolab, więc jeśli przeniosę się na Kolab w przyszłości, będę chociaż z nim zaznajomiony.
Zaczynajmy więc instalację i konfigurację!
Uzyskaj uprawnienia roota
.
#apt-get install cyrus21-imapd cyrus21-common cyrus21-admin cyrus21-client sasl-bin sasl2-bin
Installing cyrus21-imapd...
Instalator zapytał o coś czego nie zrozumiałem, na temat adresu wyszukiwania... Nacisnąłem tylko Enter.
Instalator stworzył także użytkownika cyrus
będącego członkiem (automatycznie stworzonej) grupy sasl
, która jest „właścicielem” wszystkich plików cyrusa. Po zakończeniu operacji, za pomocą polecenia ps -A
możesz odszukać nowe procesy: cyrmaster i notifyd.
Prawdziwym problemem w konfiguracji programu Cyrus jest autoryzacja, a to dlatego że nie jest trywialna, a ja jestem nowicjuszem, posiadającym ograniczoną wiedzę o tym co robię.
Cyrus może używać różnych mechanizmów SASL (Simple Authentication and Security Layer) , domyślnym jest sasldb (przechowuje on nazwy użytkowników i hasła w utajnionym pliku SASL sasldb
), jednakże obsługiwane są również getpwent, kerberos4, kerberos5, PAM, rimap, shadow i LDAP.
Ponieważ nie chcę definiować użytkowników i haseł innych niż te których używam w systemie Linux®, wybrałem mechanizm „shadow”, dzięki czemu Cyrus będzie korzystał z haseł Linux® dla uwierzytelniania.
Aby tego dokonać musimy nakłonić sasl, by używał saslauthd jako metody potwierdzania hasła, a następnie ustawić saslauthd aby używał mechanizmu „shadow” (lub „getpwent”) do celów uwierzytelniania.
OK, do roboty!
Jako root
, zmień hasło Linuksa użytkownika cyrus
:
# passwd cyrus
Wpisz hasło, jakie Ci odpowiada (i które zapamiętasz) używane w tym przykładzie „cyrusa” jako hasło administracyjne cyrus .
# vi /etc/imapd.conf
sasl_pwcheck_method:saslauthd
zamiast domyślnejauxprop
usuń znak #
z linii:
#admins: cyrus
w ten sposób możesz administrować programem cyrus logując się jako użytkownik cyrus
(ale mam fantazję!)
# vi /etc/default/saslauthd
Usuń znak komentarza w linii:
# START=yes
(w przeciwnym przypadku saslauthd nie uruchomi się podczas bootowania, nawet jeśli jego wywołanie jest zawarte w jednym z plików /etc/rcx.d
!)
i zamiast MECHANISMS="pam"
wstaw MECHANISMS="shadow"
w ten sposób podczas bootowania będzie uruchomiona komenda saslauthd -a
.shadow
Zaraz po wyjściu z edytora uruchom ponownie programy sasl i cyrus.
Aby przetestować IMAP:
su
$cyrus
imtest
-m login -p imap localhost
System pyta o hasło użytkownika cyrus
, więc je wpisz.
Jeśli autoryzacja użytkownika cyrus
powiedzie się, zostaną wyświetone poniższe linie:
S: L01 OK User logged in
Authenticated.
Aby wyjść, wpisz . logout
(tzn. kropka, spacja, „logout”)
Teraz dodaj użytkownika o nazwie groupware
i ustaw hasło dla niego za pomocą standardowych narzędzi systemowych. Użytkownik powinien znaleźć się w nieuprzywilejowanej grupie, takiej jak nobody
i nie wymaga domyślnej powłoki logowania ani katalogu domowego.
Teraz muszę również utworzyć użytkownika oraz IMAP w programie cyrus:
#cyradm
po wprowadzeniu hasła dla administratora--user cyrus localhost
cyrus
, otrzymasz promptlocalhost>
localhost>
cm
user.groupware
localhost>
lm
wyświetla właśnie stworzoną skrzynkę pocztyuser.groupware (\HasNoChildren))
localhost>
quit
Możesz wpisać help
, aby uzyskać listę dostępnych poleceń.
Możesz sprawdzić co się wydarzyło poprzez:
#ls
-l
/var/spool/cyrus/mail/g/user/groupware
total 12 -rw------- 1 cyrus mail 4 Oct 29 20:55 cyrus.cache -rw------- 1 cyrus mail 155 Oct 29 20:55 cyrus.header -rw------- 1 cyrus mail 76 Oct 29 20:55 cyrus.index
Teraz powinieneś mieć możliwość połączenia się z klientem IMAP jako użytkownik groupware
i zobaczyć INBOX
(wiadomości przychodzące).
Wybór skrzynki INBOX
w protokole IMAP jest swego rodzaju magicznym słowem, typem „aliasu” dla powyższej struktury katalogu. Klient widzi INBOX
, a serwer IMAP mapuje katalog i strukturę plików do /var/spool/cyrus/mail/...
.
Łączę się z moim biurowym serwerem GNU/Linux (będącym rodzajem "czarnej skrzynki" bez monitora i klawiatury) z dwóch komputerów z Windows® 2000 ze środowiskiem Cygwin/X, używając go jako serwera X-Window (w niedalekiej przyszłości mam nadzieję zastąpić je dwoma klientami mini-itx thin używając LTSP). W tej konfiguracji każdy klient uruchamia Kontact na tej samej maszynie gdzie zainstalowany i uruchomiony jest program Cyrus (localhost).
Aby sprawić by Kontact współpracował z IMAP, trzeba podjąć następujące kroki:
Utwórz konto IMAP w programie Cyrus dla sztucznego użytkownika groupware
(już wcześniej zrobione!)
Utwórz/konfiguruj konto IMAP w KMail aby się logować jako ten użytkownik
Użyj kresources, by umożliwić współpracę komponentów programu Kontact z danymi pobranymi ze źródła IMAP
Włącz funkcjonalność pracy grupowej i utwórz powiązane podfoldery INBOX'u
IMAP ) (jeśli nie są już stworzone)
I już możesz cieszyć się programem Kontact i współdzieleniem danych poprzez IMAP Cyrusa
Zaloguj się więc do KDE z konta „rzeczywistego użytkownika”, któremu chcesz umożliwić korzystanie z pracy grupowej.
Stwórzmy konto IMAP w Kmailu.
Uruchom Kontact i wybierz Poczta (komponent KMail). Z menu wybierz ->+Ustawienia sieci+Odbieranie, kliknij przycisk . Program zapyta o rodzaj konta poczty elektronicznej, gdzie musisz wybrać rozłączony IMAP (nie samo IMAP). Następnie w zakładce Ogólne wpisz następujące dane:
office_gwdata
Nazwa używana dla folderu „lokalnego” wskazującego na konto IMAP.
groupware
Użytkownik programu Cyrus którego wybraliśmy jako „właściciela” wszystkich danych biurowych
Hasło dla użytkownika groupware
.
localhost
Pamiętaj, że w naszym przykładzie klient Kontact jest uruchomiony na tym samym komputerze co serwer IMAP
143
Domyślny
Zaznacz zapisz hasło IMAP dzięki czemu nie będziesz pytany o nie następnym razem kiedy uruchomisz Kontact. Zaznacz Sprawdzanie poczty co pewien czas i ustaw wartość w minutach.
Zauważ, że wybraliśmy typ konta rozłączony IMAP . To powoduje że kopia danych pracy grupowej jest przechowywana „lokalnie” u klienta (w katalogu domowym), i jest synchronizowana za każdym razem, gdy klient się łączy. Wygląda to na bardzo niewydajne, gdyż Twoje dane są wiele razy zduplikowane (n.p. jeśli masz 10 klientów używających Kontact, dane powtórzone są 10+1 razy), jednak jest to jedyna droga, by przyspieszyć działanie, ponieważ przy każdym połączeniu Kontact musi pobrać dane i dostarczyć je do programów KOrganizer i KAddressBook dla interpretacji. Jeśli używasz„rozłączony IMAP” dane są przechowywane w pamięci podręcznej - lokalnie i tylko „delta” (n.p. dane które się zmieniły) są przesyłane.
Z drugiej strony jeśli Twoi użytkownicy uruchamiają Korganizera na tym samym komputerze na którym działa serwer IMAP, byłoby rozsądnie użyć typu IMAP (zwanego połączonym „(online) IMAP”), aby oszczędzać miejsce, ponieważ szybkość transferu nie powinna być kwestią problemową. Niestety to nie działa, gdyż Kontact nie uaktualnia automatycznie katalogu Kalendarz w przypadku użycia typu „online IMAP”, więc nie otrzymujesz aktualizacji, gdy ktoś dodaje zdarzenia (musisz ręcznie przełączyć się do program KMail i kliknąć na katalog Kalendarz). Dodatkowo, przy starcie, kiedy czytany jest katalog Kalendarz, możesz auważyć ogromne "migotanie" i powolne aktualizacje danych.
Teraz musimy poinformować Kontact aby używał IMAP jako źródło danych dla różnych swoich komponentów. Z Menu K, wybierz , uruchom kcmshell kresources
. Z listy rozwijanej wybierz Kontakty i kliknij przycisk , następnie wybierz Książka adresowa na serwerze IMAP przez KMail. Po tym zaznacz tą nową linię i kliknij przycisk . Powtórz powyższe kroki dla pozycji Kalendarz i Notatki.
Teraz musimy włączyć funkcjonalność pracy grupowej w programie KMail (i w konsekwencji w całym Kontact):
Wybierz z menu ->+Różne+Praca grupowa
Zaznacz Włącz funkcjonalność źródła danych IMAP
Wybierz Angielski jako Język folderów grupowych (w przypadku gdy już masz katalogi na serwerze IMAP utworzone za pomocą innego programu w odmiennym języku).
Teraz przejdź do Foldery grupowe są podfolderami: i wybierz podfolder inbox folderu office_gwdata.
Pozostaw Ukryj foldery grupowe na razie odznaczone, dzięki czemu zobaczymy że to działa. Możesz później wrócić i zanaczyć to pole ponownie kiedy wszystko już będzie gotowe.
Kiedy klikniesz OK otrzymasz komunikat: KMail utworzy teraz wymagane foldery źródeł danych IMAP jako podfoldery Inbox
Jeśli tego nie chcesz kliknij przycisk , co spowoduje że źródła danych IMAP będą wyłączone. Kliknij (trzeba to zrobić tylko za pierwszym razem z pierwszym „rzeczywistym użytkownikiem”). Od razu możesz zobaczyć, że w drzewku folderów Kmaila , pod office_gwdata+Inbox utworzone zostały powyższe foldery:
Kalendarz |
Kontakty |
Notatki |
Zadania |
Dziennik |
jeśli teraz wykonasz:
# ls-l /var/spool/cyrus/mail/g/user/groupware/
drwx------ 2 cyrus mail 144 Oct 31 16:36 Dziennik drwx------ 2 cyrus mail 144 Oct 31 16:36 Kalendarz drwx------ 2 cyrus mail 144 Oct 31 16:36 Kontakty drwx------ 2 cyrus mail 144 Oct 31 16:36 Notatki drwx------ 2 cyrus mail 144 Oct 31 16:36 Zadania -rw------- 1 cyrus mail 4 Oct 31 15:28 cyrus.cache -rw------- 1 cyrus mail 155 Oct 29 20:55 cyrus.header -rw------- 1 cyrus mail 76 Oct 31 15:28 cyrus.index
Jak widzisz office_gwdata Inbox jest przechowywany w folderach IMAP użytkownika groupware
a nie lokalnie w katalogu domowym bieżacego użytkownika Kontact.
W tym momencie Kontact jest już gotowy do pracy i przechowywania w tym miejscu danych. W programie kalendarza, jeśli konto IMAP Kmaila było typu „niepodłączony”, okno źródło danych powinno wyświetlać element źródło danych Imap z 3 podelementami, będącymi ścieżkami do lokalnych plików "domowych". W przeciwnym wypadku program Kontakt nie pokazuje podelementów pod źródłem danych Imap.
Możesz teraz zalogować się do KDE jako inny użytkownik i ustawić jego/jej klienta Kontact w bardzo podobny sposób:
Otwórz Kontact i w komponencie Poczta dodaj konto IMAP podając jako host komputer, gdzie uruchomiony jest serwer Cyrus (w moim przypadku: 192.168.1.3
).
Pamiętaj, aby zaznaczyć Włącz okresowe sprawdzanie poczty i ustawić wartość w minutach. Kiedy potwierdzisz, nie będziesz zapytany o tworzenie podfolderów (ponieważ można je znaleźć na serwerze IMAP), natomiast będziesz je widział w drzewku folderów.
Aktywuj funkcjonalność pracy grupowej, aby mieć możliwość zapisywania danych na serwerze IMAP.
Pamiętaj, że w przypadku „niepodłączonegoIMAP”, dane są transmitowane od klienta na serwer IMAP tylko wtedy, gdy klient łączy się by sprawdzić nową pocztę. Jeśli więc ustawisz programy klienckie Kontact z parametrem sprawdzanie poczty co pewien czas na, dajmy na to 5 minut, w najgorszym wypadku będziesz miał 10 minut opóźnienia między napisaniem zdarzenia a jego pojawieniem się dla innych użytkowników.
Potwierdziły się moje przypuszczenia, że implementacja Notatek IMAP w programie Kontact w wersji wcześniejszej niż 1.01 jest uszkodzona, więc cała ta konfiguracja dla niego nie zadziała, czyli jeśli chcesz go używać, musisz użyć konfiguracji poprzedniej.
Podczas poprzedniej konfiguracji mieliśmy tego samego „sztucznego” użytkownika, nazwanego groupware
, używanego przez wszystkich „rzeczywistych” użytkowników programu Kontact (tzn. tony
, rohn
, amanda
, itp.) poprzez konto na serwerze IMAP powiązane z loginem i hasłem. Ale w ten sposób każdy rzeczywisty użytkownik ma takie same prawa do zapisu i odczytu, ponieważ wszyscy łączą się jako użytkownik groupware
do serwera IMAP.
Aby ograniczyć dostęp niektórym użytkownikom (zwyczajowo udostępniając im dostęp tylko do odczytu), możemy użyć list kontroli dostępu ACL (Access Control Lists).
Wybierz w Kmailu podfolder w office_gwdata inbox, na przykład Kalendarz, i kliknij na nim prawym przyciskiem myszy. Wybierz Właściwości i zakładkę Kontrola dostępu. Tu możesz wprowadzić użytkowników, którym chcesz dać dostęp do tego folderu i określić co mogą robić.
W ramach eksperymentu, próbując wymieniać zdarzenia, damy uprawnienie „Wszystko” użytkownikowimary
Na poziomie programu cyrus (na komputerze na którym jest uruchomiony serwer cyrus IMAP, z narzędziami cyrusa tools), potrzebujemy wpierw dodać użytkownika mary
, aby stał się użytkownikiem rozpoznawanym przez IMAP i stworzyć dla niego folder IMAP.
Następnie logujemy się do GNU/Linux jako mary
i uruchamiamy Kontact. Jak poprzednio pokazano, ustawimy konto IMAP w Kmailu z tymi samymi danymi, lecz z konkretnym użytkownikiem (zamiast sztucznego użytkownika groupware
i jego hasła, użyjemy użytkownika mary
i jego hasła).
W drzewku katalogów Kmaila tym razem widać następującą strukturę: ->->->. Sprawdź pocztę (->) i będziesz miał również folder „inbox” pod „office_gwdata”.
Teraz włącz funkcjonalność pracy grupowej w Kmailu i w Foldery grupowe są podfolderami: wprowadź , który jest subfolderem „office_gwdata”.
Teraz włącz funkcjonalność pracy grupowej w Kmailu i w Foldery grupowe są podfolderami: wprowadź , który jest subfolderem .
Teraz masz dwa rozgałęzienia katalogu pod „office_gwdata”:
„inbox” z Kalendarzem, Kontaktami, Notatkami, Zadaniami i Dziennikiem, zapisanymi w folderach IMAP mary
na serwerze IMAP
„użytkownik”, z podfolderem „groupware” i podfolderami do których mary
ma dostęp (w tym przykładzie Kalendarz i Zadania)
Kliknij prawym przyciskiem myszy na „user” „Calendar” i sprawdź czy jest on typu Kalendarz (jeśli nie ustaw go, by był), również jeśli„user”„Tasks” jest typu Zadania.
W tym momencie w Kalendarzu są dostępne dwa źródła danych IMAP do zapisu, więc jeżeli tworzysz nowe zdarzenie, system zapyta którego z nich użyć (jeśli pozostawiłeś jako dostępne lokalne źródło danych, masz do wyboru 3!).
Musisz przejść do lewego dolnego okna w Kalendarzu, tego które pokazuje dostępne źródła danych i odznaczyć te, które nie wskazują na .groupware.director (możesz to rozpoznać na podstawie końcowej części ścieżki każdego źródła danych).
Jestem nowicjuszem i włożyłem w to HOWTO tylko mój czas i dobrą wolę. Chciałbym bardzo podziękować za wiedzę, którą posiadam paru ludziom z kanałów freenode za ich kompetencję, cierpliwość i pomoc.
Specjalne podziękowania dla:
W sprawach dotyczących programuCyrus IMAP uczestnikom kanału #cyrus:
[protagonist] Andy Morgan (morgan AT orst.edu)
[plixed] Okke Timm (okke.timm AT web.de)
W sprawach dotyczących programu Kontact uczestnikom kanału #kontact:
[till] Till Adam (adam AT kde.org)
[dfaure] David Faure (faure AT kde.org)
[mdouhan] Matt Douhan (matt AT fruitsalad.org)
Dziękuję bardzo, chłopaki!
No i poza tym jestem też ja, [markit] Marco Menardi (mmenaz AT mail.com)
Odnośniki
KDE: http://www.kde.org >
Strona domowa Kontact: http://www.kontact.org
Projekt Kroupware : http://www.kroupware.org
Wiki Wspólnoty KDE http://wiki.kde.org
Projekt Wine: http://www.winehq.org
Projekt Cygwin/X http://x.cygwin.com
Projekt LTSP http://www.ltsp.org
Spis treści
KDE zawiera wiele programów, często o nazwach zaczynających się od litery "K". Nazwy zazwyczaj objaśniają przeznaczenie programu, jednak nadal czasem trudne jest znalezienie odpowiednich pakietów. Osoby zmieniające system z Microsoft Windows® lub Apple Macintosh® mogą mieć problem ze znalezieniem programu do wykonania określonego zadania. Poniższa tabela przedstawia programy z Menu K i ich odpowiedniki z Windows/Mac-a.
Tabela 30.1. Tabela przykładowa
Pozycja Menu K | Program KDE | Odpowiednik z Windows® | Odpowiednik z Macintosh® | Notatki | |
---|---|---|---|---|---|
Menedżer plików | Konqueror (Katalog domowy) | Eksplorator Windows | Zintegrowany program do przeglądania systemu plików, zawartości plików oraz stron WWW | ||
Ustawienia systemu i użytkownika | KControl | Centrum sterowania | |||
Biuro | Pakiet biurowy:
|
|
| ||
Zarządzanie informacjami osobistymi:
|
| MS Outlook | Menedżerem informacji osobistych jest Kontact - wszystkie inne programy zarządzające informacjami osobistymi w KDE integrują się z nim. | ||
Internet | Przeglądarka WWW | Konqueror | MS Internet Explorer | Safari | Zintegrowany menedżer plików, przeglądarka WWW, klient FTP i uniwersalna przeglądarka plików. |
Komunikatory | Kopete
| MSN Messenger | Rozbudowany komunikator internetowy zgodny z wieloma sieciami | ||
Pogawędki (IRC) | KSirc | mIRC | |||
Multimedia | Muzyka/Audio | JuK | Windows® Media Player | ||
Nagrywanie CD/DVD | K3b | Nero | |||
Odtwarzacz wideo | Noatun | Windows® Media Player | |||
Zgrywanie CD Audio | KAudioCreator | ||||
Kontrola dźwięku | KMix | ||||
System | Centrum informacji systemowych | KInfoCenter | |||
Terminal | Konsole | CMD | |||
Zarządzanie użytkownikami | KUser | Zarządzanie użytkownikami | |||
Zarządzanie pakietami | KPackage | Dodaj/Usuń programy | |||
Użytkowe | Archiwizator | Ark | WinZip | ||
Zarządzanie hasłami | KWallet | ||||
Edytor tekstowy | Kate | Notepad |
Powiązane informacje
Aby poznać dużo więcej programów dla KDE zajrzyj na stronę KDE Extragear (więcej informacji na stronie Rozdział 7, Programy KDE Extragear) lub na stronę http://kde-apps.org.
Powiązania: http://kudos.berlios.de/kf/kf1.html#pkgtablestock
Jednym z głównych sposobów obsługi programów w KDE jest korzystanie z menu programów. Zapewniają one dostęp do prawie wszystkich potrzebnych opcji związanych z programem. By łatwiej było ci zapamiętać, gdzie się znajdują różne pozycje menu i by pomóc ci w nauce nowych programów, menu mają standardowy rozkład pozycji. Oznacza to, że gdy raz nauczysz się, gdzie otwiera się plik w jednym programie, będziesz wiedzieć jak otworzyć plik w dowolnym programie KDE. Przypatrzmy się standardowym menu:
Menu
Ta opcja otworzy nowy, czysty dokument właściwy programowi którego używasz. Na przykład w Kate (Zaawansowany Edytor Tekstu KDE) ta opcja stworzy nowy plik tekstowy.
Pozycja menu wyświetli okno dialogowe KDE „Otwórz plik”, w którym możesz wybrać plik do otwarcia w programie, którego używasz. Okno dialogowe „ Otwórz Plik” jest także standardowe, takie samo dla wszystkich programów KDE. Na temat używania tego okna dialogowego znajdziesz więcej informacji w innym miejscu tego przewodnika.
Prawdopodobne zauważyłeś, że ta pozycja menu ma w nazwie wielokropek (...). Oznacza to, że klikając na tę pozycję menu otworzy się jakieś okno dialogowe. Jeżeli w oknie dialogowym, które się pojawi, dokonasz jakichkolwiek zmian, nie przyniosą one efektu dopóki nie naciśniesz przycisku . Zawsze możesz zignorować zmiany, których dokonałeś i zamknąć okno dialogowe naciskając przycisk .
Ta pozycja menu zapisze wszystkie zmiany, których dokonałeś w pliku, na którym aktualnie pracujesz. Jeżeli jest to pierwszy raz, gdy zapisujesz ten plik, pojawi się okno dialogowe KDE „Zapisz plik” i zostaniesz poproszony o nazwę pliku i jego lokalizację.
Pozycja menu zapisze plik, na którym aktualnie pracujesz pod inną nazwą. Pojawi się okno dialogowe„Zapisz plik”, w którym możesz jak zwykle wybrać nazwę pliku i jego lokalizację. Zauważ, że po zapisaniu pliku poprzez będziesz pracował na nowym pliku. Jeśli zapisujesz zmiany, będą one zachowane pod nową nazwą. By trochę to rozjaśnić, posłużmy się przykładem:
Pracujesz na pliku o nazwie hello.txt
, który zawiera tekst „ Witaj Świecie!”
Używasz opcji , by zapisać plik pod nową nazwą newhello.txt
.
Dodajesz tekst „Miło Cię widzieć!” i uzywasz opcji , by zapisać tę zmianę.
newhello.txt
zawiera tekst „Witaj Świecie! Miło Cię widzieć!”, podczas gdy plik hello.txt
zawiera tylko tekst „Witaj Świecie!”. Ta pozycja menu wyświetla okno dialogowe KDE „Drukuj”, gotowe do wydruku bieżącego dokumentu. Więcej informacji na temat opcji dostępnych w tym oknie dialogowym znajdziesz w „Drukowanie z programów”.
Ta pozycja menu zamyka bieżący dokument. Jeżeli dokonałeś jakichkolwiek zmian od czasu ostatniego zapisywania dokumentu, zostaniesz zapytany o to, czy chcesz zmiany te zapisać. Możesz wybrać opcję lub . Jeżeli w rzeczywistości nie chciałeś zamykać tego pliku, po prostu kliknij.
Użyj tej pozycji menu, by zamknąć program, którego używasz. Jeżeli w którymkolwiek pliku masz nie zapisane zmiany, zostaniesz zapytany o to czy chcesz je zapisać.
Menu
Użyj tej pozycji menu, by usunąć efekt ostatniej akcji, która została wykonana w bieżącym programie. Na przykład, jeżeli skasowałeś linię tekstu, pozycja menu przywróci tę linię.
Użyj tej pozycji menu, by wykonać ostatnią akcję, która została usunięta poprzez pozycję menu . Na przykład, jeżeli, jak w przykładzie powyżej, przywróciłeś skasowaną linię tekstu przy pomocy , pozcyja menu ponownie wywoła akcję kasowania linii.
Ta pozycja menu wycina do schowka zawartość bieżącego zaznaczenia. Zobacz „Używanie schowka”, by uzyskać więcej informacji.
Ta pozycja menu kopiuje do schowka zawartość bieżącego zaznaczenia. Zobacz „Używanie schowka”, by uzyskać więcej informacji.
Ta pozycja menu wstawia zawartość schowka do bieżącego dokumentu. Zawartość schowka jest wstawiana w miejscu, w którym jest obecnie kursor.
Użyj tej opcji, by zaznaczyć całość bieżącego dokumentu.
Ta pozycja menu wyświetla okno dialogowe Znajdź tekst , które możesz użyć do znalezienia pojedynczego słowa lub wyrażenia w bieżącym dokumencie.
Użyj tej pozycji menu, by znaleźć następne wystąpienie tekstu, którego ostatnio szukałeś używając opcji .
Menu
W oknie dialogowym wywoływanym przez tę pozycję menu możesz zmienić skróty klawiaturowe używane przez program. Zobacz „Konfiguracja skrótów klawiszowych”.
W oknie dialogowym wywoływanym przez tę pozycję menu możesz zmienić przyciski, które pojawiają się na paskach narzędzi aplikacji. Zobacz „Konfiguracja pasków narzędzi”.
W oknie dialogowym wywoływanym przez tę pozycję menu możesz zmienić powiadomienia (dźwięki, komunikaty błędów, itp.) używane przez program. Zobacz „Konfiguracja powiadomień”.
W oknie dialogowym wywoływanym przez tę pozycję menu możesz zmienić ustawienia związane ogólnie z tym jak program działa.
Uruchamia System pomocy KDE na stronie pomocy programu (czyli na tym dokumencie).
Zmienia kursor myszy w strzałkę ze znakiem zapytania . Kliknięcie na elemencie programu spowoduje otworzenie okna pomocy objaśniającego funkcję tego elementu (o ile taka pomoc istnieje).
Otwiera okienko zgłoszenia błędu, w którym możesz zgłosić błąd lub prośbę o dodanie nowej funkcji.
Wyświetla informację o autorach i wersji programu.
Wyświetla informację o wersji KDE i inne podstawowe informacje.
Problemy, które nie są
Zamrożone programy (jak je zakończyć)
Rzeczy, które się nie otwierają
Przerażające okienko awarii programu
Zgłaszanie błędów
Więcej informacji
Zła konfiguracja sieci może powodować długi czas uruchamiania programów KDE lub, w najgorszym przypadku, programy mogą się wcale nie uruchamiać. Twój X-Server ma bardzo potężny interfejs klient/serwer i bardzo silnie jest związany z siecią.
X używa nazwy komputera do stworzenia unikalnego klucza do uwierzytelniania, jak również do określenia (poprzez zmienną środowiska $DISPLAY
) gdzie mają być wyświetlone okna. Jeśli Twój komputer nie zna swojej nazwy, będzie spędzał mnóstwo czasu próbując znaleźć swoją nazwę, czego można łatwo uniknąć, po prostu mówiąc mu, jaka jest jego nazwa.
Zajrzyj do swojego pliku /etc/hosts
i upewnij się, że znajduje się tam na początku pliku (za komentarzami) wpis dla localhost , który wygląda mniej więcej następująco.
127.0.0.1 localhost
Powinno się również ustawić pełną kwalifikowaną nazwę domeny dla Twojego komputera, nazwę skróconą, a także domyślny adres IP, o ile ten adres jest statyczny. Jeśli Twój adres IP jest przydzielany dynamicznie (np. za pomocą DHCP), należy użyć adresu zwrotnego interfejsu sieciowego (loopback).
127.0.0.1 hal.btl hal (dla DHCP) 192.168.0.1 hal.btl hal (dla statycznego IP)
Upewnij się, że Twoja zapora sieciowa (firewall) nie ogranicza przesyłania pakietów do zwrotnego urządzenia sieciowego (loopback). Na przykład może tak być, jeśli domyślna reguła w łańcuchu INPUT
dla tego urządzenia jest ustawiona na inną wartość niż
>ACCEPT
. Wówczas mogą się pojawić problemy z wydajnością X. Aby to sprawdzić, wpisz w konsoli:
%
iptables-save
|
greplo
-A
INPUT
-i
lo
-j
ACCEPT
Reguła
powinna zawsze zadziałać, chyba że są inne źle ustawione reguły (na przykład -A
INPUT
-i
lo
-j
ACCEPT
DROP
w łańcuchu OUTPUT
)
Czasem, gdy otwierasz program, nie wyświetla on żadnego okna. W tej pomocy znajdziesz pytania, na które musisz sobie odpowiedzieć, oraz kroki, które należy podjąć, żeby dowiedzieć się, co jest nie tak.
Jeśli tak, przykładowo po kliknięciu na ikonkę na pulpicie, która działała, nie jest to zwykle problem z samym skrótem.
Mimo to, gdy możesz normalnie uruchomić program z ikony na panelu i tym razem program wystartuje ze skrótu, powodem może być nieprawidłowa ikona.
Dokumentacja niedokończona w oryginale
Podstawowe informacje jak zachęcić ludzi do brania udziału w rozwijaniu KDE, informacje jak co można robić i od czego zacząć.
Spis treści
KDE zostało napisane przez (także copyright) Zespół KDE.
Ten dokument: copyright 2006 Zespół dokumentacji KDE. Indywidualne podziękowania:
(tomalbers AT kde.nl)
(bastian AT kde.org)
Napisanie notatek, które później stały się Część VI, „KDE dla administratorów”.
(gbell72 AT rogers.com)
Napisanie „Sieć z Windows”.
Napisanie Rozdział 13, Wprowadzenie do Konsole.
(garycramblitt AT comcast.net)
Napisanie Rozdział 15, Dostępność.
(faure AT kde.org)
(goutte AT kde.org)
Napisanie „Ręczna edycja plików konfiguracyjnych”.
(francisg AT gmail.com)
Korekta i aktualizacja różnych rozdziałów.
Napisanie „Używanie KDE jako administrator”.
Napisanie „Program KTTS - Odczytywanie tekstu”.
Napisanie Rozdział 6, Podstawowe programy KDE.
Napisanie Rozdział 7, Programy KDE Extragear.
Przepisanie Rozdział 14, Nauka i rozrywka w KDE.
Napisanie Rozdział 30, Przewodnik po programach dla zmieniających system.
(groot AT kde.org)
Napisanie „Konfiguracja pasków narzędzi”.
Napisanie „KDebugDialog - Kontrola wyjścia debugowania KDE”.
(jes.hall AT kdemail.net)
Napisanie „Wygląd i motywy”.
Napisanie „Pulpit”.
Napisanie „Internet i sieć”.
Napisanie „Składniki KDE”.
Napisanie „Urządzenia peryferyjne”.
Napisanie „Zasilanie”.
Napisanie „Regionalne i dostępność”.
Napisanie „Sieć i X”.
(annma AT kde.org)
Korekta i aktualizacja różnych rozdziałów.
(rich AT kde.org)
Napisanie sekcji kstart oraz ksystraycmd.
(p.s.nuttall AT dur.ac.uk)
Napisanie Rozdział 21, Wprowadzenie do komunikatorów.
(s.a.robson AT sms.ed.ac.uk)
Zrobienie zrzutów ekranu dla „Odtwarzanie muzyki”, „Zgrywanie płyt audio w KDE”, „Menedżer plików” oraz Rozdział 15, Dostępność.
(phil AT kde.org)
Recenzje i przeczytanie tekstu.
Napisanie „Logowanie do systemu i wylogowywanie”.
Napisanie „Używanie schowka”.
Napisanie „Konfigurowanie programów”.
Napisanie Rozdział 32, Standardowe pozycje menu.
Znaczniki w częściach Część VI, „KDE dla administratorów”.
(antrix AT gmail.com)
Napisanie „Zgrywanie płyt audio w KDE”.
(robert_angie AT ozemail.com.au)
Napisanie „Uruchamianie programów”.
(carlosdgtorres AT gmail.com)
(titeuf AT ph34rus.org)
Napisanie „Czcionki - instalacja i konfiguracja”.
(lauri AT kde.org)
Napisanie schematu.
Napisanie „Szukanie pomocy”.
Znaczniki w częściach Część VI, „KDE dla administratorów”.
(christian.weickhmann AT gmx.de)
Napisanie „Menedżer plików”.
Napisanie „Przełączanie użytkowników”.
Adrian Brosz(adriian AT wp.pl)
Robert Gomułka(carramba AT epf.pl)
Marcin Kocur(marcink2005 AT o2.pl)
Krzysztof Lichota(lichota AT mimuw.edu.pl)
Marta Rybczyńska(mrybczynska AT poczta.onet.pl)
Tomasz Sitek(tsitek AT zie.pg.gda.pl)
Ta dokumentacja jest rozprowadzana na zasadach Licencji GNU Free Documentation License.
Would you like to make a comment or contribute an update to this page?
Send feedback to the KDE Docs Team